RElection

RElection հարցազրույցների և քննարկումների շարքն իրականացվում է Եվրոպական միության և «Բաց հասարակության հիմնադրամներ – Հայաստան»-ի ֆինանսական աջակցությամբ: Հրապարակումների բովանդակության պատասխանատվությունը կրում է խմբագրությունը, և դրանք չեն արտացոլում Եվրոպական միության ու «Բաց հասարակության հիմնադրամներ – Հայաստան»-ի տեսակետները: Նախագծում անդրադարձ է կատարվում ընտրական իրավունքին, ընտրական օրենսգրքին, ուղիղ ժողովրդավարությանը, կուսակցությունների գործունեությունը կարգավորող իրավանորմերին առնչվող օրակարգերին, խնդիրներին ու լուծումներին՝ ինչպես փորձագիտական, այնպես էլ քաղհասարակության, քաղաքական ուժերի ու քաղաքացիների դիտանկյունից։

RElection [#41] Հայաստանում լրիվ համամասնական համակարգի անցնելը ժամանակավրեպ է․ մեր քաղաքացիները սովոր են անձ ընտրել և անձից պահանջել. Տարոն Սիմոնյան

RElection [#41] Հայաստանում լրիվ համամասնական համակարգի անցնելը ժամանակավրեպ է․ մեր քաղաքացիները սովոր են անձ ընտրել և անձից պահանջել. Տարոն Սիմոնյան

Relection նախագծի շրջանակում Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների թեմայով զրուցել ենք Ազգային ժողովի «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Տարոն Սիմոնյանի հետ: - Մեկ ամիս է՝ Ազգային ժողովում քննարկվում են Ընտրական օրենսգրքի և «Կուսակցությունների մասին» օրենքի բարեփոխումները։ Ի՞նչպիսին է Ձեր կարծիքը գործընթացի վերաբերյալ, արդյո՞ ք այն ճիշտ ուղղությամբ է ընթանում և Դուք ի՞նչ առաջարկներ ունեք: -Շատ կարևոր է, որ գործընթացը ընթացքի մեջ է, այսինքն՝ կանգնած չէ, սա առաջինն է: Հիմա, ես ոնց հասկանում եմ մտքերի հավաքման պրոցեսի մեջ են գտնվում․ ներքին և դրսում գործող տարբեր փորձագետներ գալիս են և իրենց կարծիքն են ներկայացնում, թե պառլամենտական երկրում ավելի լավը որ օրենսդրական համակարգը պետք է լինի: Հիմա, դժվար է ասել, թե ինչ ուղղությամբ է գնում: Կարող եմ մի քանի ուղենիշային բաներ ասել, որոնք քննարկվում են: Այն հիմանակնում լրիվ համամասնական ընտրակարգի շրջանակներում այսպես ասած կիսանգլիական մոդելի կամ լրիվ կուսակցական մոդելի տարբերակն է: Դուք գիտեք, որ մի տարբերակ է քննարկվում, ըստ որի կուսակցությունն է ներկայացնում ընտրացուցակները, իսկ քաղաքացիները ընտրում են հենց կուսակցությանը, և, ըստ ներկայացված ցուցակի, պատգամավորները ընդգրկվում են: Մյուս տարբերակը՝ բաց համամասնական ցուցակների տարբերակն է, որտեղ կրկին կուսակցությունը ներկայացնում է ցուցակները, բայց քաղաքացին ընտրում է, թե կոնկրետ ում է ուզում տեսնել որպես պատգամավոր և այսպես խրախուսվում է ներքին մրցակցությունը կուսակցությունների մեջ , որովհետև կարող է մի գումարման Ազգային ժողովում առաջնորդը ավելի շատ ձայներ ստացած  մեկը լինել, մյուսում մեկը:Այսպես կուսակցությունների ներսում ստեղծվում է ռոտացիոն համակարգ: Ես, ամեն դեպքում, հակված եմ այն գաղափարին, որ Հայաստանում լրիվ կուսակցական համակարգի անցնելը դեռևս ժամանակավրեպ է, չնայած, որ մեր Սահմանադրության մեջ լրիվ համամասնական սկզբունքն է ամրագրված, որովհետև մեր քաղաքացիները սովոր են անձ ընտրել և անձից պահանջել, թե կոնկրետ ինչ են իրենք ուզում: Դրան նպաստող մի քանի գործոններն են՝ չկայացած, անառողջ քաղաքական համակարգը,երբ կուսակցությունները ոչ թե գաղափար առաջ տանող ուժ են, այլ, ընդամենը, անձով պայմանավորված քաղաքական ուժեր են։ Ըստ էության մի անձն իր համար ձևավորում է կուսակցություն և փորձում է ընդգրկվել Ազգային ժողովում, իր կամքը պարտադրել կուսակցության անդամների նկատմամբ, որը մեզ մոտ լայնորեն կիրառվում է, ինչպես տեսնում եք պրակտիկայից: Իհարկե, ընդդիմության և կոնկրետ մեր պարագայում այդպես չէ, բայց մյուս խմբակցությունների պարագայում այն երևում է։ Եթե մենք կարողանանք ինչ-որ մոդել ընդունել, որտեղ հնարավոր կլինի համադրել կուսակցականը և անձ ընտրելու գաղափարը միևնույն կառուցվածքում, ապա, կարծում եմ, սա ամենարդյունավետ կլինի, որ հասարակությունն էլ իր, այսպես ասած, քաղաքական մշակույթի համաձայն ընտրություն կատարի և միևնույն ժամանակ չխաթարվի քաղաքական զարգացման մշակույթի հեռանկարը: Օրինակ, եթե մենք հիմա անենք այնպիսի ընտրություն, որը կպահանջի հասարակությունը, կմնանք նույն տեղում: Հասարակությունը միայն անձեր կպահանջի և գաղափարական ուղղություններ չի պահանջի, մինչդեռ մենք այդ գաղափարական ուղղությունների կարիքը ևս պետք է առաջացնենք հասարակության շրջանում: Այնպես որ, դեռևս գաղափարական քննարկումներ են գնում: - Լսումների ընթացքում քննարկվում էր նաև, որ պետք է վերահսկիչ-վերստուգիչ հանձնաժողովի լիազորությունները փոխանցեն հակակոռուպցիոն հանձնաժողովին: Այդ գործընթացն ի՞նչպես եք գնահատում: -Այս պահի դրությամբ այն նույնպես քննարկման առարկա է և հստակ որոշում չկա: Ես և՛ կարող եմ ասել լավ է, և՛ կարող եմ ասել վատ է: Հակակոռուպցիոն այդ կոմիտեն նոր մարմին է և, բնականաբար, միանգամից այդ մարմնին ծանրաբեռնել մեծ պատասխանատվությամբ, միգուցե, նպատակահարմար չլինի: Կարելի է քայլ առ քայլ իրականացնել, երբ տեսնենք, որ մարմինը իր առջև դրված խնդիրները կարողանում է հաջողությամբ լուծել, կարելի է այդ դեպքում տալ հավելյալ ֆունկցիաներ: Այսինքն՝ գործընթացը պահանջի հավելյալ ֆունկցիաների ավելացում և ոչ թե ֆունկցիաները կուտակենք և հանձնաժողովը չկարողանա դրա «տակից դուրս գալ»: Ես բնական զարգացման կողմնակից եմ: Իսկ այն հարցը, թե անպայման այդ հանձնաժողովի տակ լինի, թե այն կարգավիճակով, որը կա այսօր, էլի պետք է քննարկենք, հասկանալու համար՝ որ դեպքում ինչ առավելություններ և թերություններ կարող են առաջանալ: Այս պահին, կարծում եմ  չպետք է անենք, պետք է անենք հետագայում հաշվի առնելով այս ընթացքում առաջացած խնդիրները կամ դրանց հնարավոր լուծումները: - Այդ քննարկումների ընթացքում քննարկվեց նաև կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցը։ Կարծես թե, առաջարկվում էր այնպես անել, որ կուսակցությունները այլևս հնարավորություն չունենան զբաղվել ձեռնարկատիրական գործունեությամբ և ստանան պետական ֆինանսավորում: Արդյո՞ք այս գործիքները թույլ կտան ազատվել օլիգարխիկ ֆինանսավորումից: -Պետական ֆինանսավորման առկայության դեպքում, այս քաղաքական միջավայրում, որում մենք ենք , հնարավորություն չի լինի ազատվել օլիգարխիկ ֆինանսավորումից, որովհետև ամեն դեպքում ունենք 30-ամյա պատմություն և այդ 30-ամյա պատմությունը մեկ զարկով չենք կարող վերանայել: Մյուս կողմից, երբ մենք խոսում ենք պետության կողմից ֆինանսավորման առանձին օրինակի մասին և խոսում ենք բիզնեսի կողմից ֆինանսավորման մասին, ինձ մոտ պատկերացումներ են գալիս, որ սա, ըստ էության, Կենտրոնական եվրոպայի և անգլոամերիկյան մոդելների պայքարն է․ երկուսն էլ ունեն առավելություններ և թերություններ: Պետք չէ վախենալ, որ բիզնեսը ֆինանսավորում է քաղաքական ուժերին, որ նրանք էլ որոշակի գաղափարներ առաջ տանեն։ Այդ լոբբինգի ինստիտուտը անգլոամերիկյան համակարգում շատ լավ աշխատում է և արդյունավետ է աշխատում, դրանից ոչ ոք չի բողոքում: Կենտրոնական եվրոպայում պետության կողմից ֆինանասավորման համակարգն է ներդրած։ Ուղղակի որ ասեմ, թե Հայաստանում սրանցից որը լավ կաշխատի․ գաղափարական առումով մենք հակված ենք պետական ֆինանասավորման գաղափարին, որովհետև չեն ընդունվում այն կուսակցությունները, որոնք ֆինանսավորվում են բիզնեսի կողմից, որվհետև վստահությունը միանգամից ընկնում է, ասում են՝ ուրեմն դու այս բիզնեսի շահերը առաջ կտանես: Բայց, եթե քաղաքական համակարգը առողջանա և հասարակությունը քաղաքական առումով գիտակցության բարձրացում ապահովի, այս պարագայում բիզնեսի կողմից ֆինանասավորումը վատ բան չէ, չարիք չէ: Կայացած քաղաքական կուսակցությունները երբեք իրենց գաղափարախոսության դեմ չեն պաշտպանի առանձին բիզնեսի շահեր: Օրինակ, եթե տեսական մակարդակում վերցնենք կուսակցությունների գոյություն, որոնք պաշտպանում են միջին կամ փոքր բիզնեսի շահերը, լինեն կուսակցություններ, որոնք պաշտպանում են ավելի խոշոր բիզնեսի շահերը և նրանք այդ բիզնեսի կամքը բերեն պառլամենտ և քննարկմա առարկա դարձնեն,սա էլի քաղաքացիների կամք է՝ բարձրացված քաղաքական ապարատում: Պարզապես՝ մեզ մոտ ինչ արվում է, արվում է խեղաթյուրված ձևով և այստեղ ուղղակի միանգամից գնում է կոնկրետ անձանց, կոնկրետ բիզնեսի լոբբինգի մտավախությունը : Մեր հասարակությունը դեռ  պատրաստ չէ, որ բիզնեսը ուղղակիորեն ֆինանսավորի կուսակցություններին: Չնայած ասեմ․այսպես ասած՝ առաջին հայացքից պատրաստ չեն, բայց երբ գնում ես հասարակության հետ խոսում ես, նրանք ընդունում են որպես բնական երևույթ, սա էլ պետք է հասկանալ: Երբ բնակիչները խոսում են լրատվամիջոցների առաջ, ասում են , որ պատրաստ չեն, քաղհասարակությունը կասի, որ դա սխալ երևույթ է: Բայց երբ, տեսախցիկները հեռացնում ես, միանգամից ասում են,որ նորմալ է և այդպես էլ պետք է լինի։ Սա հենց քաղաքկան համակարգի ոչ առողջ միջավայրն է:  -Այս գումարման Ազգային ժողովում և Ձեր խմբակցությունում տեղի ունեցավ դեպք, երբ պատգամավոր Արման Բաբաջանյանը վայր դրեց խմբակցության մանդատը, սակայն շարունակեց մնալ ԱԺ պատգամավոր: Ի՞նչ եք կարծում՝ հնարավո՞ր է , որ այս փոփոխություններից հետո, վերականգնվի «անկախ պատգամավորի» ինստիտուտը և ո՞րքանով է խորհրդարանական երկրի համար սա ընդունելի ձևաչափ: -Նորմալը նորմալ չէ, երբ պատգամավորը ընտրվում է պատգամավոր ցուցակով և արդյունքում ցուցակից դուրս է գալիս, բայց մնում է պատգամավոր, որովհետև ամեն դեպքում ոչ թե իրեն են ձայն տվել, այլ՝ քաղաքական ուժին։ Ինքն այդ ցուցակով է անցել։ Իհարկե նա իր ներդրումն ունենում է այդ գործընթացում, բայց  չափելի չէ։ Միակ չափելիության գործիքը այդ ձայների քանակն է, որ նա հավաքել է։ Բայց, եթե նա չի ընտրվել գոնե ռեյտինգային ցուցակով, ապա ինչպես կարող է անկախ պատգամավոր աշխատել։ Ես հույս ունեմ, որ այս օրենսդրական բացը կլրացվի և հնարավորթյուն չի տրվի անձանց, ովքեր ցուցակով են ընդգրկվում դառնալ անկախ պատգամավոր։ Եթե իրենք այլևս չեն կիսում այն գաղափարախոսույթունը, որով դարձել են պատգամավոր, ուրեմն պետք է դուրս գան նաև այդ համակարգից: - Ըստ Relection նախագծի ձևաչափի յուրաքանչյուր բանակխոս կարող է հարց ուղղել հաջորդ զրույցակցին: ՄԵՐ նախորդ զրուցակից՝ ՀՅԴ  կուսակցության անդամ Արմենուհի Կjուրեղյանի հարցը․ «Արդյո՞ք գտնում եք, որ մենք մի իրավիճակում ենք, երբ մեր երկրում առկա է միակուսակցական կառավարում և արդյո՞ք անհրաժեշտություն չեք տեսնում մեխանիզմներ ներառել այս փոփոխությունների նախագծերում, որոնցով կբացառվի միակուսակցական իշխանության հնարավորությունը Հայաստանում և իսկապես կապահովվի բազմակուսակցական համակարգը և գաղափարախոսական բազմակարծության ձևավորումը»: - Իհարկե, հարցը տեղին է, պարզապես ես կխուսափեի միակուսակցական համակարգ ասել: Այն, որ այսօր ակնհայտ մեծամասնությունը պատկանում է մեկ ուժի,  փաստ է։ Այն, որ այսօրվա Սահմանադրությունը դրա հնարավորությունը տալիս է, որ մեկ քաղաքական ուժն իշխի, և՛ օրենսդիրում, և՛ գործադիրում՝ անկախ ընդդիմադիր ուժերի ցանկությունների, ինչ ուզենա անի, փաստ է։ Բայց սա Սահմանադրությունն է ասում, ոչ թե Ընտրական օրենսգիրքը: Ընտրական օրենսգրքի շրջանակներում մենք դժվար կարողանանք այս հարցին համապարփակ լուծում տալ: Դրա համար սահմանադրական փոփոխություններ են պետք, որտեղ կամրագրվի, որ, այսպես կոչված, սահմանադրական կամ որակյալ մեծամասնություն չպետք է լինի, որոնք հավելյալ տեղեր ստանան, որի արդյունքում անգամ երկու երրորդով ընդունվող որոշումներում իրենք խնդիր չունենան: Ցանկացած հարց այս պահին կառավարող ուժը կարող է անցկացնել և, եթե մենք կարողանանք սահմանադրական փոփոխությունների շրջանակում, որը ենթադրվում է, որ հաջորդ տարի պետք է լինի, այս խնդիրը լուծել, այս՝ Հանրապետական կուսակցության կողմից թողած ժառանգությունը հաղթահարել, կարող ենք խոսել և հույս կունենանք, որ մեր ժողովուրդը իր քվեները մեկ քաղաքական ուժի չի տա, այլ՝ կհասկանա, թե որ քաղաքական ուժը ինչ գաղափարախոսություն է ներկայացնում և իր քվեն կտա այդ գաղափարին։ Դրա արդյունքում կունենանք  մի քանի հավասար կուսակցությունների նորմալ համակարգ և այդ պայմաններում կխուսափենք հնարավոր իշխանության կուտակումից՝ մեկ քաղաքկան ուժի ձեռքում, բայց սա կլինի բացառապես սահմանադրական փոփոխություններից հետո: Տարոն Սիմոնյանի հարցը մեր հաջորդ բանախոսին՝ «Այսօրվա հասարակությունում, այս քաղաքական միջավայրում և ընդհանրապես մշակութային միջավայրում ի՞նչպես է պատկերացնում հասարակության զարգացումը քաղաքական իմաստով, այդ թվում՝ ատելության խոսքի վերացման եղանակները: Ի՞նչ պետք է անենք մենք, որպեսզի կարողանանք զարգացնել հասարակությանը՝ քաղաքական դաշտում իր ձայնը բարձրացնելու մակարդակի»։
16:26 - 08 դեկտեմբերի, 2019
RElection [#40] Երբ մարդիկ տեսնում են ամբիոնից իրենց իրավունքների համար պայքարող կնոջը, կարծրատիպերը հաղթահարվում են. Թամարա Հովնաթանյան

RElection [#40] Երբ մարդիկ տեսնում են ամբիոնից իրենց իրավունքների համար պայքարող կնոջը, կարծրատիպերը հաղթահարվում են. Թամարա Հովնաթանյան

RElection նախագծի շրջանակներում կանանց քաղաքական ներգրավվածության խնդիրների շուրջ զրուցել ենք «ՊրոՄեդիա-Գենդեր» ՀԿ նախագահ, Women.net կայքի, «Կինը և քաղաքականությունը» հավելվածի գլխավոր խմբագիր Թամարա Հովնաթանյանի հետ: - Տիկի՛ն Հովնաթանյան, Ընտրական օրենսգրքով սահմանվում է, որ կուսակցությունների և կուսակցությունների դաշինքների տարածքային ցուցակներում սեռերի հարաբերակցությունը պիտի լինի 25/75 տոկոս, որը 2022 թվականից դառնալու է 30/70 տոկոս: Արդյո՞ք քվոտավորումը լավագույն եղանակն է կանանց Ազգային ժողով բերելու և քաղաքականության մեջ ներգրավելու համար:   - Մի փոքր ճշտում. 2021 թվականից պետք է դառնա, քանի որ համարվում է, որ Ընտրական օրենսգրքում փոփոխություններին հարմարվելու համար քաղաքական ուժերին առնվազն մեկ տարի է պետք մինչև ընտրությունները, դրա համար ժամանակին ամրագրվեց սկզբից 2022 թիվը, իսկ հետո՝ 2021 թիվը: Այն հարցը, թե արդյո՞ք քվոտավորումը լավագույն միջոցն է, և արդյո՞ք պետք են քվոտաները, ինձ թվում է, արդեն անցած էտապ է ոչ միայն ՀԿ սեկտորի համար, որը առաջ է տանում այս գաղափարը, այլ նաև քաղաքական ուժերի և այդ քաղաքական ուժերում ներգրավված կանանց համար, որովհետև փորձը ցույց է տվել, որ առանց այդ մեխանիզմի բավականին դժվար է կայանում կանանաց առաջընթացը քաղաքական կուսակցություններում: Այսօր քվոտան լավագույն մեխանիզմն է, որը թույլ կտա որոշակի մակարդակի վրա պահել կանանց ներկայացվածությունը կուսակցությունների ցուցակներում և որոշակի երաշխավորություններ տալ կանանց: - Ազգային ժողովում աշխատանքաին խումբ է ձևավորվել, որը «Կուսակցությունների մասին» նոր օրենքի նախագիծ է մշակում: Արդյո՞ք նոր օրենքում անհրաժեշտություն կա քվոտաներ սահմանելու կուսակցությունների անդամների կազմում սեռերի հավասարակշռությունն ապահովելու համար: - Աշխատանքը հիմա կայանում է երկու հիմնական փաստաթղթերի ուղղությամբ՝ «Կուսակցությունների մասին» օերենքի և Ընտրական օրենսգրքի: Մենք ( նկատի ունեմ՝ ՀԿ սեկտորը և այն կազմակերպությունները, որոնք մեզ միացել էին դեռևս նախորդ ընտրությունների ժամանակ. խոսքը և՛ 2017-ի, և՛ 2018-ի ընտրությունների մասին է) առաջ էինք տանում այն գաղափարը, որ 30/70 հարաբերակցութան դրույթը, որ ամրագրված է, պետք է արդեն ուժի մեջ մտներ դեռևս նախորդ ընտրությունների ժամանակ: Սակայն քանի որ հայտնի պատճառով ընդհանրապես Ընտրական օրենսգրքի փոփոխություն չկատարվեց, այդ դրույթը ուժի մեջ չմտավ: Եվ հիմա արդեն, եթե ընդհանրապես խոսքը գնալու է Ընտրական օրենսգրքի մեջ որևէ փոփոխություն մտցնելու մասին, մենք, իհարկե, օգտագործելու ենք այդ առիթը և պնդելու ենք, որ քվոտան պետք է բարձրանա: Եվ, հաշվի առնելով կոնկրետ Եվրոպայի խորհրդի առջև վերցրած պարտավորությունները, առնվազն 40/60 համամասնություն պետք է ապահովված լինի: - Իսկ կուսակցություններո՞ւմ: - «Կուսակցությունների մասին» օրենքում խոսքը գնում է ավելի շատ կուսակցությունների ներսում կանանց առաջընթացը ապահովելու մեխանիզմների մասին: Փորձը ցույց է տալիս, որ կուսակցություններն իրականում խնդիրներ ունեն կանանց ներկայացնելու առաջատար դիրքերում, իսկ դա գալիս է նրանից, որ այն կուսակցությունները նույնսիկ, որոնք ունեն իրենց կազմում, ասենք, 40, 50, նույնիսկ 60 տոկոս կին, միևնույն է, չունեն նույն չափով կանայք իրենց ղեկավար մարմիններում: Եվ հենց այդ շրջանակում գաղափար ծագեց, որ շատ հնարավոր է որոշակի միջազգային փորձի կիրառմամբ քվոտավորել կանանց ներկայացվածությունը ղեկավար կազմում: Օրինակ, մենք առաջարկում ենք, որ կուսակցությունների վարչություններում սկզբունք որդեգրվի, որ կանանց ու տղամարդկանց ներկայացվածության հարաբերակցությունը պետք է ոչ պակաս լինի, քան ընդհանուր կուսակցության կազմում է: Այսինքն՝ եթե դուք ունեք 40 տոկոս կին ձեր կուսակցությունում, բարի՛ եղեք, վարչությունում էլ նույն չափով կանա՛յք ունեցեք: Այստեղ հարցն այն է, թե ինչ չափով կարելի է դա պարտադրել կուսակցություններին: Արդյո՞ք իրենք պատրաստ են այդ պարտադրանքը ընդունելուն: Ես կարծում եմ՝ շատ թեժ քննարկումներ կգնան: Այս պարագայում, իհարկե, կան տարբեր մոտեցումներ միջազգային պրակտիկայում: Կան խրախուսման մեխանիզմներ, կա բարի կամքի պրակտիկան, երբ կուսակցությունը բարի կամք է դրսևորում և օրինակ է ծառայում այլ կուսակցությունների համար՝ ներգրավելով իր վարչության կազմում մեծ թվով կանանց կամ ապահովելով հավասար մասնակցություն, կան նաև պարտադրանքի մեխանիզմներ: Փորձը ցույց է տալիս, որ, իհարկե, պարտադրանքի մեխանիզմն ավելի լավ է աշխատում, քան խրախուսանքի: Մենք մեր առաջարկները ներկայացրել ենք այս առումով, քննարկել ենք: Չգիտեմ՝ տեղյա՞կ եք, թե՞ ոչ, ԱԺ-ի հետ կանանց կազմակերպությունները քննարկման հարթակ ունեն: Այդ հարթակը ձևավորվել էր այս տարվա մարտի 8-ին՝ անմիջապես ընտրություններից հետո, որպես համագործակցության սկիզբ, և համարյա ամեն ամիս հանդիպում ենք: Դա OxYGen հիմնադրամի նախաձեռնությունն է: OxYGen հիմնադրամի շուրջ համախմբվեցին նաև շատ այլ կազմակերպություններ, ստորագրվեց հուշագիր, և այս հուշագրի շրջանակներում համագործակցությունն իրականացվում է: «Կուսակցությունների մասին» օրենքին նվիրված էր առանձին հանդիպում: Մենք զգացել ենք այդ քննարկման արդյունքում, որ կուսակցություններում եղած կանայք նույն մտահոգություններն ունեն, ինչ մենք, այսինքն՝ իրենք փորձելու են: Ոչ միայն դրսից պետք է գա այդ ճնշումը, այլև ներսից: Եթե կուսակցությունների կանայք և կանանց ՀԿ-ների ներկայացուցիչները համախմբվեն, ինձ թվում է, հնարավոր կլինի հասնել ինչ-որ լուծման: Նույնսիսկ Եվրոպայում ներկայանալիս կուսակցության համար էլի հարց է առաջանում, որ վարչությունում, ասենք, ընդամենը երկու կին կա, բա ինչպես՞ կլինի: - Պետք է «Կուսակցությունների մասին» օրե՞նքը քվոտաներ սահմանի, թե՞, օրինակ, օրենքով պարտադրվի, որ կուսակցությունն իր կանոնադրությամբ ամրագրի սեռերի հարաբերակցությունը: - Լուծումները տարբեր են: Ընդհանրապես, ճիշտ ճանապարհը կանոնակարգն է: Բոլոր այն գործընթացները, որոնք իրականացվում են կուսակցության մեջ, պետք է լինեն գենդերային զգայուն: Ընթացակարգերը կանոնակարգով են սահմանվում, եթե կանոնակարգի մեջ գենդերային կոմպոնենտը մտավ, ապա մնացած շատ հարցեր ավելի հեշտ են լուծվելու: Ես համարում եմ պարտադիր պայման ու պահանջ, որը պետք է ամրագրվի «Կուսակցությունների մասին» օրենքում, որ կուսակցությունները պետք է իրենց կանոնակարգերում առաջնորդվեն պետության գենդերային քաղաքականության սկզբունքներով: - Կուսակցությունները կարող են Ձեզ հակադարձել ու ասել՝ լավ, մենք փորձում ենք կանանց ներգրավել, նրանց մեծ տեղ տալ, բայց քիչ են այն կանայք, որոնք ցանկանում են զբաղվել քաղաքականությամբ: - Մեկը մյուսի հետ անմիջական կապ ունի: Հերթապահ արգումնետն է, որ կանայք չեն ուզում: Հենց որ ասում են՝ չեն ուզում կամ քիչ կան, պետք է անմիջապես հարցնել՝ ինչու: Իսկ երբ սկսում ես արդեն փորփրել, պատճառների մի ամբողջ ցանկ ես հայտնաբերում, որ ցույց է տալիս, որ հնարավորությունների տարբերություն կա, հնարավորությունների հավասարություն չկա, որպեսզի մենք կարողանանք ասել, որ տղամարդիկ ուզում են, իսկ կանայք չեն ուզում: - Այսինքն՝ պետք է տալ հնարավորությո՞ւն, որ ուզեն կանայք: - Իհարկե: Ես Ձեզ շատ լավ օրինակ բերեմ՝ ՏԻՄ-երի վերաբերյալ: Իհարկե, այս հետազոտության արդյունքները դեռևս հրապարակված չեն, ես ուղղակի հնարավորություն եմ ունեցել ծանոթանալու նախնական արդյունքների հետ որոշ միջոցառումների ժամանակ: Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ, օրինակ, ՏԻՄ համակարգում նեկայանալու, ընտրվելու համար երբ հարց են տալիս՝ ուզո՞ւմ եք արդյոք լինել գյուղապետ կամ ավագանու անդամ, և՛ կանայք, և՛ տղամարդիկ գրեթե հավասարաչափ պատասխանում են, որ չեն ուզում: Դա, իհարկե, կապված է նաև ՏԻՄ համակարգի կայացման հետ. ավելի կայացած ինստիտուտում ավելի շատ մարդ է ուզում ներկայացված լինել: Արդյունքում և՛ կանայք, և՛ տղամարտիկ հավասար չափով չեն ուզում, բայց տղամարդիկ առաջադրվում են և ընտրվում են, իսկ կանայք չեն առաջադրվում և չեն ընտրվում: - Դեկտեմբերի 8-ին տեղական ինքնակառավարման ընտրություններ են մի շարք համայնքներում: Համայնքապետերի թեկնածուներից ոչ մեկը կին չէ: Այն համայնքներում, որտեղ նաև ավագանու ընտրություններ են, առաջադրված 40 թեկնածուներից ընդամենը 3-ն են կին: Ի՞նչն է պատճառը, որ հատկապես համայնքներում կանայք այսքան քիչ են ներգրավված և՛ կուսակցական կյանքում, և՛ քաղաքականության մեջ, և ի՞նչ անել նրանց ներգրավելու համար: - Խնդիրները, որոնց պատճառով կանայք չեն առաջադրվում ու չեն ընտրվում ՏԻՄ համակարգում և ԱԺ ընտրություններում, իհարկե, մի քիչ տարբեր են, որովհետև եթե Աժ-ում ընտրվելու համար կուսակցությունները շահագրգռված են, և քվոտան պարտադրոււմ է, որ իրենք ապահովեն կանանց որոշակի ներկայացվածություն, և կուսակցությունները ստիպված այդ ուղղությամբ աշխատում են, քայլեր են ձեռնարկում՝ նույնիսկ ներգրավելով պատրաստի կադրերի ՀԿ սեկտորից, մասնագիտական տարբեր ոլորտներից կայացած կանանց, ապա ՏԻՄ ընտրությունների ժամանակ կուսակցությունները բացարձակ չեն մասնակցում առաջադրման գործընթացին, որովհետև եթե թեկուզ դեկտեմբերի ընտրությունների ցուցակները նայեք, կտեսնեք, որ բոլորը անկուսակցական են, այսինքն՝ կուսակցությունները չկան այս գործընթացում: Եթե մենք վաղը պնդելու ենք, որ ՏԻՄ համակարգում էլ քվոտա մտցնենք, այսինքն՝ դա նշանակում է, որ համամասնականի անցնեն գոնե խոշոր համայքներում, ապա կարելի է փաստել, որ այսօր կուսակցությունները պատրաստ չեն: - Միգուցե դա խթանի՞, որ կուսակցությունները ակտիվ մասնակցեն ՏԻՄ ընտրություններին: - Այդ նույն ձևով քվոտան խթանում է նաև այն գործընթացը, որ կուսակցությունները մտահոգվում են իրենց կին անդամներով, սկսում են ներգրավել, սկսում են վերապատրաստել, կադրային քաղաքականություն փոխել: Այսինքն՝ խթանիչ կարող է լինել այս դեպքում որևէ մի դրույթի ամրագրումը, որը կստիպի կուսակցություններին ավելի ակտիվ լինել այս կամ այն գործընթացում՝ ՏԻՄ համակարգի ընտրություններին ընտրություններին մասնակցելու կամ կանանց ներգրավելու հարցում: - Ներկայիս Ընտրական օրենսգրքով գործող ռեյտինգային համակարգը նպաստո՞ւմ, թե՞ խանգարում է կանանց քաղաքական ներգրավվածությանը: - Իրականում նպաստավոր չէ, դա նորություն չէ: Ցանկացած բաց ցուցակ, մաժորիտար (մեծամասնական) համակարգ, որտեղ ընտրությունը կատարվում է ընտրողի կողմից, ընտրողը բարյացակամ չէ կնոջ նկատմամբ, քանի որ կանայք ոչ մրցունակ են այդ պայքարում. իրենք քիչ ճանաչելիություն ունեն, քիչ ռեսուրսներ ունեն, կուսակցությունները միշտ չէ, որ նրանց մեջքին կանգնած են, որ առաջ տանեն: Դրա համար ցանկացած բաց ցուցակ լավ է աշխատում, երբ կանանց կողքին կանգնած է կա՛մ ուժեղ կանանց շարժում, կա՛մ ուժեղ կուսակցություններ, որոնք ունեն այդ գենդերային քաղաքականությունն իրենց ներսում և կանանց առաջ են տանում և աջակցում են նաև ընտրությունների ժամանակ: Այդ առումով, իհարկե, փակ ցուցակները ավելի լավ տարբերակ են կանանց համար, բայց ես կասեի՝ նաև ջերմոցային տարբերակ են: Կինը կարող է գրեթե ոչ մի բան չանել և ներգրավված լինել այդ ցուցակում և անցնել: Ինքն առանձնապես շահագրգռված չէ անձնապես դուրս գալ, շփվել ընտրողի հետ: Դա մի քիչ անձնական դաշտում է արդեն. ի՞նչ չափով է այդ կինը ակտիվ, ի՞նչ չափով հեղինակություն ունի իր կուսակցության մեջ, ի՞նչ չափով է ճանաչելի: Երբ մենք դիտարկեցինք այս վերջին ընտրությունները, տեսանք, որ այդ ռեյտինգային ցուցակները ստիպեցին կանանց դուրս գալ և շփվել իրենց ընտրողների հետ, տնից դուն գնալ, խոսել, հանդիպել, ոչ թե, ասենք, կուսակցության առաջնորդը գնում է, հետը իր թիմը՝ կանայք ու տղամարդիկ, որոնք առաջնորդի հետևում դեկորացիա են, գրեթե ելույթ չեն ունենում, միայն առաջնորդն է ձայները հավաքում, համակրանքները հավաքում: Այդտեղ կնոջ դերակատարությունը, կնոջ շփումը ընտրողի հետ չկա, այնպես որ ռեյտինգային համակարգը աս առումով նաև խթանիչ դերակատարում ունի: Բայց, անշուշտ, մենք չենք կարող ասել, որ նույնիսկ այն առաջընթացը, որը մենք ունեցանք ռեյտինգայինով այս ըտրությունների ժամանակ 2017-ի համեմատ, կրկնվելու է, որովհետև այստեղ որոշակի սպեցիֆիկա կար, մարդիկ տալիս էին ձայները ոչ այնքան կոնկրետ կուսակցության անդամներին, ինչքան առաջնորդին, դրա շնրհիվ են շատերը ընտրվել, ոչ բոլորը, չեմ կարող ասել այդպես, սխալ կլինի ասել, որ բոլորը, բայց իշխող ուժի կանանցից շատրը ընտրվել են միայն կուսակցական պատկանելիության շնորհիվ: Մենք չունենք երաշխավորություն, որ այդ ֆենոմենը կկրկնվի: - Ի՞նչ է պետք անել, որ կանանց ներգրավվածությունը չլինի ձևական, այսինքն՝ կանայք, ներգրավվելով կուսակցությունների, խմբակցությունների, ավագանու կազմում, ուղղակի քվոտաներ չապահովեն, այլ ակտիվ գործունեություն ծավալեն: Ցանկացած քվոտա ունի նաև իր բացասական կողմը և հենց Ձեր նշած երևույթները. ձևական է, ուղղակի դրածո է կամ ուղղակի կոճակ սեղմող է և այլն: Այդ վտանգնորը միշտ կան ցանկացած քվոտայի ժամանակ: Բայց, միևնույն է, քվոտաները ամբողջ աշխարհում գործում են, և միևնույն է, փորձը ցույց է տալիս, որ այդ թիվը, քանակը, վաղ թե ուշ բերում է որակի: Եթե մենք համեմատենք կանանց ակտիվությունը, որոնք ընտրվել են քվոտայով, և այն տղամարդկանց մեծամասնությունը, որոնք քվոտայի շնորհիվ չեն մտել ԱԺ, կտեսնենք, որ, այնուամենայնիվ, կանանց մեծ մասը փորձում է ակտիվություն ցուցաբերել և արդարացնել իր ներկայությունը ԱԺ-ում: Իհարկե, ոչ բոլորը, իհարկե որոշակի տոկոսը Ձեր ասած կանանցից կարող է լինել, որոնք նույսիկ մինչև վերջ չեն գիտակցում, որ հայտնվել են ԱԺ-ում այդ քվոտայի շնորհիվ և դեռ պետք է ապացուցեն, որ քաղաքական գործիչ են և հարց լուծող են, բայց ժամանակի ընթացքում այս հարցերը, ինձ թվում է, կարգավորվում են լավագույն օրինակների շնորհիվ: Մարդիկ, երբ տեսնում են աշխատող կնոջը, ամբիոնից իրենց իրավունքների համար պայքարող կնոջը, կարծրատիպերը հաղթահարվում են:   Աննա Սահակյան
15:19 - 08 դեկտեմբերի, 2019
RElection [#39] Ընտրությունների ժամանակ կանայք և տղամարդիկ պետք է ունենան հավասար հնարավորություններ. ավագանու կին թեկնածուներ

RElection [#39] Ընտրությունների ժամանակ կանայք և տղամարդիկ պետք է ունենան հավասար հնարավորություններ. ավագանու կին թեկնածուներ

RElection նախագծի շրջանակում զրուցել ենք Շիրակի մարզի Անուշավան համայքի ավագանու թեկնածու Ռուզաննա Մարտիրոսյանի և Գեղարքունիքի մարզի Դդմաշեն համայնքի ավագանու թեկնածու Ժաննա Սարգսյանի հետ: Դդմաշեն համայնքի ավագանու թեկնածու Ժաննա Սարգսյան - Ի՞նչը Ձեզ ստիպեց գալ քաղաքական դաշտ: - Որոշում կայացնելու դրդապատճառը եղավ այն, որ ՄԱԿ-ի գրասենյակից այցելեցին մեր համայնք՝ «ՏԻՄ ընտրություններին կանանց մասնակցությունը» ծրագրով, հրավիրեցին դասընթացին: Այդտեղ որոշեցի, որ ես էլ կարող եմ իմ ներուժը ներդնել և ինչ որ բաներ փոխել համայնքում: Դրա համար փորձեցի իմ թեկնածությունն առաջադրել, մինչ այդ չէի մտածել այդ ուղղությամբ: - Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում կանանց համար խոչընդոտներ են լինում, օրինակ՝  քաղաքական դաշտում ներգրավվելու համար։ Ձեզ նման խոչընդոտներ հանդիպե՞լ են: - Բացարձակապես խոչընդոտ չի եղել, անհավասարություն էլ չեմ զգացել: Միայն այն, որ դու այդքան տղամարդու մեջ միակ կին ես, ինքդ ես կաշկանդվում, վատ ես զգում։ Հետո ինչ որ թեմայի շուրջ զրուցելիս, վիճելիս, քննարկելիս, եթե կողքիդ կին է լինում, կարողանում ես իր հետ համախոհ դառնալ ու քո ծրագիրը իրականացնես, ավելի լավ գործես, քան միայնակ: Սա է ամբողջ խնդիրը: Չեմ կարող ասել,որ խնդիր կամ խոչընդոտ է եղել: - Ի՞նչ մեխանիզմներ են անհրաժեշտ, որպեսզի բարձրացվի կանանց դերը քաղաքականության մեջ և կուսակցություններում ներառականությունը: - Կոնկրետ կանանց վերաբերյալ կարող եմ ասել, որ պետք է ընտրված կանանց հզորացնել ոչ միայն գիտելիքով, որպեսզի կարողանան օրենսդրություն կիրառել, այլև՝ զարգացնել տնտեսապես: Օրինակ՝ կարող են ծրագիր բերել համայնք, որպիսի այդ կինը, այլ կանանց հետ կարողանա տնտեսական ինչ-որ ծրագիր իրականացնել, որպիսի այդ կանայք իրենց ընտանիքների սոցիալական խնդիրները որոշակիորեն կարողանան լուծել: Եթե մեկ կնոջ հզորացման օրինակը լինի համայնքում, ապա անգամ տղամարդիկ կցանկանան, որ իրենց կանայք էլ անցնեն այդ ճանապարհով և կհասկանան, որ դրա մեջ որևէ վատ բան չկա: Նույնը կարող եմ ասել ազգային փոքրամասնությունների, հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց մասին. պետք է նայել նրանց տեսանկյունից և, իրենց կարողությունները, հնարավորությունները, խնդիրները հաշվի առնելով, հնարավորություններ ստեղծվեն այդ մարդկանց համար: - Արդյո՞ք փոքր համայնքներում բնակիչները ընտրում են ծանոթ- բարեկամ ձևաչափով: - Եթե այդ հարցադրումն անեիք տասը տարի առաջ, ես կկիսեի այդ կարծիքը, քանի որ այն ժամանակ ընտրվում էր այն մարդը, ով մեծ բարեկամություն ուներ: Բայց հիմա մեր ժողովրդի վիճակն այնքան վատ է, որ իրենք ցանկություն ունեն, որ իրենց կյանքում բան փոխվի։ Այս պարագայում էլ չեն նայում բարեկամին, միայն մտածում են խելոք մարդ հայտնվի այդ տարածաշրջանում, որպիսի կառչեն այդ մարդուց և փոխեն իրենց կյանքի որակը: Ես համամիտ չեմ այդ կարծիքի հետ: - Նույնը կարո՞ղ եք ասել նաև կուսակցական պատկանելիության մասին: - Բոլորիս հայտնի է, որ այն ժամանակ ամեն ինչը հանրապետականների ձեռքին էր, բայց իշխանափոխություն տեղի ունեցավ։ Հանրապետակնների մեջ էլ կային մարդիկ, ովքեր խելացի էին և կարելի էր նրանց ներուժը օգտագործել, բայց քանի որ իրենք հանրապետական էին, դուրս մնացին էստաֆետից: Ես կցանկանամ, որ այդ կուսակցական պատկանելիությունը խնդիր չդառնա խելոք մարդկանց գործունեության համար: Յուրաքանչյուր համայնք դրան յուրովի է նայում։ Ինձ թվում է մեր համայնքում նայում են մարդու ով լինելուն, գիտելիքին, կատարած աշխատանքին : - Ընտրությունների բուն ընթացքի ժամանակ ի՞նչ ընտրախախտումների եք նկատել: - Քանի որ ընտրություններն արդեն դարձել են մատնահետքով, ինձ թվում է բարդացել է ընտություններ կեղծելը: Չորս տարի առաջ էր, երբ ես ընտրվել եմ ավագանու անդամ և ընտրատեղամասում չեմ ունեցել վստահված անձ, հատուկ աշխատողներ, հանձնաժողովում՝ ծանոթներ, բայց փաստացի առաջին տեղով անցել եմ։ Սա ինձ թույլ է տալիս մտածել, որ մեզ մոտ չեն լինում, երևի թե:  Փոքր համայնք է և չեմ կարծում, որ որևէ հանձնաժողովի նախագահ նման ռիսկի կգնա, քանի որ շուտ կիմացվի դրա մասին: - Իսկ եթե խոսենք Հայաստանում անցկացվող բոլոր տեսակ ընտրությունների մասին, ապա ի՞նչ է փոխվել, ըստ Ձեզ: - Ես կարծում եմ, որ ընտրություններին մանտնահետքով մասնակցելը լավ գաղափար էր։ Այն ժամանակ կարողանում էր մի հոգին մի քանի անգամ ներս մտնել և քվեարկել իր ցանկացած մարդու օգտին: Շատ բաներ կան, որ փոխվել են: - Ի՞նչ կփոխեիք, եթե դրա հնարավորությունն ունենայիք: -Օրենսդրական առումով, կուզեի փոխել, որ եթե անգամ համամասնականով լինի ընտրակարգը, ընտրացուցակները կազմվեն՝ կին, տղամարդ, կին, տղամարդ և այսպես շարունակ, այսինքն՝ բացարձակ հավասարություն լինի: Եվ եթե ինչ-որ պատճառով մի կինը դուրս մնա, իրեն փոխարինի ընտրացուցակի մյուս կինը, ոչ թե կնոջը փոխարինի տղամարդ կամ հակառակը: Ճիշտ չեմ համարում, որ ցուցակներում կարող է 18 տղամարդ լինել, 2 կին: Բացի այս, անհարժեշտ եմ համարում,որպեսզի հնարավորություն չունենան ընտրված կնոջը որևէ ձևով դուրս մղելու և նրա փոխարեն ցուցակի հաջորդ՝ տղամարդ պատգամավորին բերելու: Իսկ ընտրախախտումների վերաբերյալ բարեփոխումս այն կլիներ, որ հանձնաժողովները անընդհատ չկրկնվեին, անընդհատ փոփոխվեր դրանց կազմը: Շիրակի մարզի Անուշավան համայքի ավագանու թեկնածու Ռուզաննա Մարտիրոսյան - Ի՞նչը հանդիսացավ առիթ, որ Դուք, լինելով երկար տարիների մանկավարժ, որոշեցիք ներգրավվել քաղաքական գործընթացներում: - Քաղաքականությունն իմ ասպարեզն է, սիրում եմ, հասկանում եմ, կարողանում եմ անալիտիկ վերլուծություններ իրականացնել: Ապրում եմ գյուղում, հասարակական աշխատանքներ եմ իրականացնում: Այս ամենը խթան հանդիսացավ, որպեսզի ես իմ ուժերը փորձեմ նաև այդեղ: - Ընտրական գործընթացներում պայքարում եք տղամարդ թեկնածուների հետ։ Որպես կին՝ որևէ խոչընդոտի հանդիպե՞լ եք, եղե՞լ են դժվարություններ, թե ոչ: - Դժվարություններ և խոչընդոտներ չկան: 11 հոգի է ներկայացրել իր թեկնածությունը, որից միայն երկուսս ենք կին: Խոչընդոտ չենք տեսել և տղամարդկանց չենք համարում մեզ մրցակից, իրենք էլ աջակցում են մեզ: Մեր գյուղում չկա կարծրատիպ: - Շատ հաճախ կանայք են խուսափում քաղաքական դաշտում ներգրավվելուց: Ձեր կարծիքով այս խնդիրը ինչպե՞ս պետք է լուծել, որպեսզի կանայք ներգրավվեն կուսակցական գործունեության մեջ, համայնքների ղեկավարման և այլն: - Մենք հայ ենք, ավանդապաշտ հայեր ենք և մի քիչ դժվար է հասկանալ, որ կինը կարող է լինել տղամարդուց վերև կամ հավասար։ Ժամանակն է, որ հոգեբանական թրեյնինգ անենք տղամարդկանց հետ, հավասար նստենք նույն սեղանի շուրջ և խոսենք, հասկանանք ու ինձ թվում է, որ սա բարդույթ չէ, մենք ենք կարծում, որ բարդույթ է, բայց այդպես չէ: Պետությունը մի մեծ տուն է, մենք էլ ապրում ենք դրա փոքր ընտանիքներում և ամեն դեպքում կնոջ ձայնը լսելի է տանը, այնպես չէ, որ լսելի չէ: Գյուղերում էլ արդեն ամեն ինչ նորմալ վիճակում է․ հավասարը հավասարի հետ է զրուցում: Իմ ամուսինը հիմա ՌԴ-ում է։ Տան ամեն խնդիրը ես եմ լուծում, բնականաբար: Որքան էլ, որ ինքն է աշխատում գումարը, ամեն դեպքում լուծումները տալիս եմ ես: Այսինքն, մենք նստում ենք կլոր սեղանի շուրջ, զրուցում ենք և հասկանում ենք իրար: Նույն կերպ պետք է լինի Հայաստանի ողջ մասշտաբով․ կինը իրավահավասար է տղամարդուն և կնոջ ձայնն էլ լսելի պետք է լինի։ Պետք է միայն մի փոքր քայլ: - Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում ընտրությունները երբեմն անցնում են ոչ այդքան թափանցիկ: Այս պարագայում մտավախություն չունե՞ք և, ընդհանրապես, ի՞նչ պետք է անել, որպեսզի Հայաստանում բոլոր ընտրությունները անցնեն առաց օրինախախտումների: - Ամբողջ Հայաստանի մասշտաբով կասեմ․ ով առաջադրվում է, պետք է ճիշտ աշխատանք իրականացնի, չմտածի միայն իր համար, իր ընտանիքի մասին: Պետք է մտածի հանուն հայության, հանուն մեր ազգի: Ինձ թվում է, որ ճշմարիտ աշխատեն, ցույց տան իրենց ուժերը մարդիկ կհավատան և ամեն ինչ լավ կլինի: Ես 30 տարի է դպրոցում եմ աշխատում, բոլորն ինձ ճանաչում են, գիտեն, որ ես իմ խոսքի տերն եմ: Ես այս պարագայում մտավախություն չունեմ: Անգամ քարոզարշավ չեմ արել, մարդիկ տեսել են իմ անունը այդ ցուցակներում և հարցրել՝ արդյո՞ք իսկապես առաջադրվել եմ, թե ոչ: Երբ ասել եմ՝ այո, միայն ասել են, որ անպայման ընտրելու են ինձ, որովհետև վստահում են: Ես աշխատում եմ և աշխատելու եմ գյուղի համար: - Կան ասյպիսի կարծիքներ, և ինչու ոչ նաև պրակտիկա, որ մանավանդ փոքր համայնքներում բնակիչները թեկնածուներին չեն ընտրում իրենց ծրագրի կամ արված աշխատանքը հաշվի առնելով, այլ հիմանականում ընտրվում է այն մարդը, ով տվյալ համայնքում ավելի շատ բարեկամ ու ծանոթ ունի: Այսպիսի խնդիր տեսնու՞մ եք, թեկուզ հենց Ձեր համայնքում: - Պատկերացնու՞մ եք, հիմա այս ընտրություններին առաջադրվել է նաև իմ տեգրը: Ոնց եք կարծում իմ վիճակը, մենք շատ ջերմ հարաբերություններ ունենք, ես նման խնդիրներից չեմ վախենում, քանի որ իմ արած գործերի հիման վրա եմ դրել թեկնածությունը: Միգուցե կան մարդիկ, ովքեր հույս ունեն իրենց բարեկամների ու ընկերների միջոցով պետք է հաղթեն, նրանք պետք է լինեն թիկունք: - Նշեցիք, որ քարոզարշավ չեք իրականացնում, այդ դեպքում դժվար չէ՞ հանրությանը ներկայացնել Ձեր ծրագիրը: -Բնակիչները գիտեն իմ ծրագրերը, տեղյակ են, քարոզարշավ չեմ արել, բայց եթե մարդիկ հարցնում են, անպայման զրուցում եմ նրանց հետ:  - Պատահու՞մ է, որ համայնքների ղեկավարին ընտրում են նաև կուսակցական պատկանելիության պատճառով: - Ես կուսակցական չեմ, բայց կարծում եմ, մոտ օրերս ամեն ինչ պարզ կլինի․ ով ռեյտինգ ունի, ով՝ ոչ: Այս առումով էլ մտավախություններ չունեմ, չեմ էլ մտորում, թե մյուսները որ կուսակցություններից են: - Ընտրական օրենսգրքում ի՞նչ փոփոխություններ կանեիք, որպեսզի ընտրական գործընթացները ավելի լավը դառնային: - Տեղին է հարցը, բայց շատ խրթին: Մարդկանց տրվել է ազատություն, դեմոկրատիա, բայց բավականին շատ է տրվել։ Երբեմն մարդիկ խոսում են մի թեմայի մասին, առանց դրանց մանրամասներն իմանալու։ Օրինակ ես կկրճատեի դեմոկրատիայի որոշ տարրեր։ Ամեն դեպքում, մենք ազատ խոսում ենք, բայց ոչին չենք անում: Շեշտը պետք է դնել մարդկանց մտածելակերպի փոփոխությունների վրա, որպեսզի խոսքը դառնար գործ, լիներ տեսանելի:
19:05 - 06 դեկտեմբերի, 2019
RElection [#38] Պետք է փոխենք ողջ Սահմանդրությունը, վերացնենք սուպերվարչապետական համակարգը, խորհրդարանի մանդատները բաշխել ասելիք ունեցող բոլոր ուժերի մեջ. Վիգեն Մովսիսյան

RElection [#38] Պետք է փոխենք ողջ Սահմանդրությունը, վերացնենք սուպերվարչապետական համակարգը, խորհրդարանի մանդատները բաշխել ասելիք ունեցող բոլոր ուժերի մեջ. Վիգեն Մովսիսյան

Relection նախագծի շրջանակում Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների թեմայով զրուցել ենք Ազգային առաջընթաց կուսակցության վարչության անդամ Վիգեն Մովսիսյանի հետ: - Արդեն մեկ ամիս է, ինչ ընթանում են Ընտրական օրենսգրքի, «Կուսակցությունների մասին» օրենքի բարեփոխումների նախագծերը: Ի՞նչ տեսլական ունեք Դուք և Ձեր կուսակցությունը, արդյո՞ք ամեն ինչ ընթանում է այնպես, ինչպես Դուք էիք պատկերացնում: -Նախ ասեմ, որ մենք «Կուսակցությունների մասին» օրենքը և Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումները, առհասարակ, չենք դիտարկում այդպես փուլային տարբերակով, այդ ամենը մենք տեսնում ենք՝ Սահմանադրության փոփոխությամբ, նոր Սահմանադրության ընդունման համատեքստում: Մենք ունենք նման նախաձեռնություն, որն իր մեջ ներառում է Ընտրական օրենսգրքի և «Կուսակցությունների մասին» օրենքի փոփոխություններ։ Տվյալ դեպքում «Կուսակցությունների մասին» օրենքի փոփոխությունների վերաբերյալ թե՛ նախընտրական ծրագրում, թե՛ կուսակցության ծրագրում ունենք մեր հստակ դիրքորոշումը. առաջարկում ենք, նախ, ԶԼՄ-ները դուրս հանել քաղաքական- կուսակցական ազդեցությունների դաշտից՝ օրենսդրական լուծումների միջոցով։ Պետք է օրենքով արգելել կուսակցություններին մասնաբաժին ունենալ ԶԼՄ-ներում։ Սա ասում եմ ընտրության մասնակցության մեր փորձից: Կամ, ընդհանրապես ԶԼՄ-ները, այլ եղանակով փաստացի կառավարելը պետք է դուրս հանել կուսակցության ազդեցությունից: Նախընտրական շրջանում ընտրությունների մասնակից բոլոր կուսակցությունների և անհատների համար պետք է ապահովել հավասար եթերաժամ և արտաքին գովազդի հնարավորություն: Ընտրությունների համար վճարված ընտրագրավի հաշվին, որը մեր կարիքով չպետք է գերազանցի 5 միլիոն դրամը: Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը ընտրագումարի սահմաններում պետք է ապահովի պետական և մասնավոր ԶԼՄ-ների միջոցով հեռուստառադիոհաղորդումներ, տեղական ինքնակառավարման ենթակայության կազմակերպությունների հետ պայմանագրային հիմունքով հավասար եթերաժամեր ու հավասար դահլիճային հանդիպումներ բոլոր մասնակիցների համար: Ընտրության մասնակից կուսակցությունները և անհատները չեն կարող որևէ այլ լրացուցիչ գումար ծախսել ԶԼՄ-ների միջոցով կամ արտաքին գովազդի միջոցով նախընտրական քարոզարշավ իրականացնելու համար: Այս համատեքստում պետք է արգելվի նաև նախընտրական շրջանում բոլոր հնարավոր մյուս ծախսերի առավելագույն չափը, որը, ըստ մեզ, չպետք է գերազանցի 20 միլիոն դրամը: Այս գումարային չափերը կարող են համեմատական լինել նվազագույն աշխատավարձի հետ և ժամանակի հետ ինդեքսավորվել այդ նույն մեթոդով: -Այս պահին քննարկվում է նաև կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցը։ Նախ կխնդրեի խոսել պետական ֆինանսավորման մասին։ Ըստ Ձեզ՝ որքանո՞վ է սա հարմար մոդել: Եվ, խոսք է գնում արգելել կուսակցություններին զբաղվել ձեռնարկատիրական գործունեությամբ, սրան ի՞նչ տեսանկյունից եք նայում, արդյո՞ք այս ֆինանսական արգելքները խնդիր չեն առաջաջացնի: -Մեր կարծիքով պետական ֆինանսավորումը նախապայման է, որով քաղաքական դաշտը դուրս է հանվում կապիտալի ազդեցությունից: Հայաստանում կան կուսակցություններ, որոնք բացի նրանից, որ կայացած, հարուստ կուսակցություն են, իրենց անդամները կամ ղեկավարները, ղեկավար կազմը արդեն հարուստ մարդիկ են, այս դեպքում քաղաքական դաշտում ստեղծվում է երկու բևեռ․ լինում են փոքր կուսակցություններ, որոնք ունենում են շատ ասելիք, շատ բան ունեն տալու քաղաքական դաշտում, բայց չունեն միջոցներ, իսկ նրանք, ովքեր ունեն միջոցներ, ռեսուրսներ, կոնկրետ ֆինանս, գտնվում են գերիշխող դիրքում, կապ չունի Ազգային ժողովում են, թե Ազգային ժողովից դուրս: Նրանք կարողանում են ամեն օր վճարովի եթերների, հարցազրույցների գնալ, ասել այն, ինչը գուցե քիչ է հետաքրքրում, բայց, երբ նայում ես առավոտից երեկո, իրենց դեմքերը էկրանին են: Մանր կուսակցությունների խնդիրը հենց դրանում է, մեր կարծիքով այդ պետական ֆինանսավորումը եթե բաշխվի ճիշտ՝ բոլորն էլ կասեն իրենց ասելիքը և բոլորին հերթ կհասնի: -Քննարկվում է նաև մեծամասնական և համամասնական ընտրակարգը: Ձեր կամ Ձեր կուսակցության տեսակետը այս հարցի շուրջ ի՞նչպիսին է, ո՞ր ընտրակարգին եք կողմ և ինչու՞: -Մենք ընդհանրապես դեմ ենք այդ ռեյտինգային կոչված ընտրական գոծընթացին: Մենք մասնակցել ենք վերջին ընտրություններին: Այդ ռեյտինգային ընտրակարգի ամենավատ կողմն այն է, որ տարածքներում, մարզերում և հիմնականում գյուղերում, կոպիտ ասած, այդ թայֆաբազությունը, որ կա մի փոքր ունևոր, անցյալում ինչ-որ աշխատատեղ ստեղծած մարդիկ կարողանում են բարեկամական կապերով, նեղ անձնական շահերի արդյունքում։ Թեկուզ ընտրակաշառք էլ չլինի, բայց ժողովրդի հոգեբանության մեջ կա, որ մի անգամ մեզ լավություն է արել, մենք էլ իրեն ընտրենք: Այդ ռեյտինգային ընտրակարգը պետք է վերանա, սա մեր դիրքորոշումն է, պետք է լինի համամասնական ընտրակարգ, և ընտրությունները պետք է լինեն ծրագրային պայքար: Մարդիկ ոչ թե ձայն տան որևէ անձի, այլ ընտրեն հստակ ծրագրեր, որպեսզի ընտրությունները չանձնավորվեն: -Երբ Ազգային ժողովի լսումներն էին, առաջարկվեց խստացնել կուսակցությունների ֆինանսական շրջանառությունը վերահսկող գործիքակազմը: Երբ այս առաջարկությունները եղան, փոքր կուսակցությունները պնդեցին, որ այդ պրոցեսները կդժվարեցնեն իրենց գործը, քանի որ ավելի մեծ ծավալի հաշվապահական գործընթացներ են պահանջվում և միգուցե այս արգելքների և հավելյալ վերահսկողության պատճառով փոքր կուսակցությունները փակվեն: Նման ռիսկեր տեսնում ե՞ք: -Մենք ընդհանրապես կողմ ենք թափանցիկ աշխատանքին ու չեմ կարծում, թե այդ հաշվետվությունները ներկայացնելը բարդ խնդիր է, մանավանդ  փոքր կուսակցությունների համար, որովհետև փոքր կուսակցությունները ինքնին շատ ֆինանասական շրջանառություն չունեն, շատ գրասենյակներ և գույք չունեն: Չեմ կարծում, թե այդքան բարդ բան է։ Ավելի լավ է բոլորի մոտ թափանցիկ լինի և լինի այդ իմ նախանշած շեմը, որ կա կուսակցությունների համար, հստակ պետք է կարգավորվի։ Բոլորը պետք է տեսնեն՝ ով ինչքան գումար ծախսեց և ինչի վրա: Նախորդ ընտրություններից օրինակ բերեմ։ Ճիշտ է՝ Ազգային ժողովի նախորդ ընտրությունները արտահերթ էին, բայց քարոզարշավը շատ կարճ էր: Բոլոր կուսակցությունները հնարավորություն ունեին մինչև քարոզարշավի մեկնարկի օրը անել ծախսեր, պատվիրել պաստառներ, բուկլետներ, իսկ ֆինանսական հայտարարագրումը գնում էր նախընտրական քարոզարշավի առաջին օրվանից մինչև վերջին օրը: Պարզ է՝  բոլորս էլ հասկանում էինք, որ դրանք չեն պատվիրվել քարոզարշավի առաջին օրը, այդ ծախսերը ոչ մի տեղ չէր երևում: Մեծ կուսակցությունները կարողացան ծախսել շատ մեծ թվեր, ովքեր ունեին գումար ամբողջ օրվա եթերներում իրենք էին, ովքեր չունեին ֆինանս, ստիպված ընկել էին դռնեդուռ՝ ժողովրդին իրենց ծրագրերը ներկայացնելու համար: Դրա համար ավելի լավ է ամբողջ տարվա ընթացքում լինի թափանցիկ, թող մի քիչ էլ բարդ լինի, ոչինչ: - Առաջարկվում է նաև կուսակցությունների համար իջեցնել խորդարարան անցնելու շեմը և նաև կառավարող ուժին տրվող մադատների տոկոսը, որպեսզսի չստացվի, որ մենք ունենք միակուսակցական կառավարման համակարգ: Կխնդրեի խոսել նաև այս երկու թեմաների մասին, որքանո՞վ է ճիշտ իջեցնել այս տոկոսային շեմերը: - Ներկայում ունենք խորհրդարան, որտեղ իշխող ուժը շատ մեծ ձայն է ստացել և, փաստորեն, ունենք մեկ իշխանական խորհրդարան, որտեղ երկու իրենց ընդդիմադիր հռչակած կուսակցությունները, եթե իրենք իսկապես էլ լինեին ընդիմադիր իրենց ձայները, բավարար չէ ճիշտ ընդդիմություն լինելու համար: Մենք կողմ ենք, որ այդ շեմերը իջեցվեն, որովհետև հնարավորություն կտրվի, թե փոքր կուսակցություններին անցնել Ազգային ժողով և կկարողանանն ինչ-որ տեղ աջակցել ընդդիմության, թե շանս կտրվի մի քանի կուսակցությունների միավորել իրենց ռեսուրսները և անցնել խորհրդարան: Իսկ իշխող ուժի մանդատների թիվը կրճատելը, իմ կարծիքով, լավ է այն առումով, որ իրենց մանդատները իջեցնելու դեպքում դրանք կտրվեն իրական ընդդիմությանը: -Մեր նախորդ զրուցակիցը Աժ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Արման Բոշյանն էր, ում հարցը հետևյալն է՝ «Քանի որ քննարկում ենք Ընտրական օրենսգիրքը և ընտրությունները՝ առհասարակ, իմ հարցը կլինի հետևյալը. ի՞նչ պետք է անեն քաղաքական ուժերը, որպեսզի ժողովրդավարական, մաքուր ընտրությունները դառնա քաղաքական մշակույթի անբեկանելի մի մասը, և չունենանք կեղծված ընտրություններ»: -Ես պարոն Բոշյանի հարցին կփորձեմ պատասխանել մի փոքր այլ ուղղությամբ, քանի որ այս անգամ ընտրություններում ձայների մեծամասնություն հավաքած ուժը ստացել է ժողովրդի իսկական քվեն և լեգիտիմ է։ Ժողովուրդը հույս չունի, որ հաջորդ ընտրություններում հաղթող ուժը կլինի բարի, կլինի ժողովրդի մասին մտածող, այդ քաղաքական մշակույթն ունենալու համար, կարծում եմ, մենք պետք է փոխենք ողջ Սահմանդրությունը, վերացնենք սուպերվարչապետական համակարգը, խորհրդարանի մանդատները բաշխենք ասելիք ունեցող բոլոր ուժերի մեջ, ովքեր կստանան ժողովրդի վստահությունը: Այդ դեպքում մենք կունենանք քաղաքական լավ մշակույթ: Վիգեն Մովսիսյանի հարցը՝ «Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեր ներկայիս վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ընդդիմադիր եղած ժամանակ արած հայտարարությանը, որ այդ Սահմանադրութոյւնը Սերժ Սարգսյանի հագով կարված կոստյում է, բայց այս պահին՝ բարեփոխումների ֆոնի վրա, Սահմանադրությանը ձեռք չենք տալիս»:
18:09 - 04 դեկտեմբերի, 2019
RElection [#37] Միակուսակցական կառավարումը չարիք է մեր երկրի համար. Արմենուհի Կյուրեղյան

RElection [#37] Միակուսակցական կառավարումը չարիք է մեր երկրի համար. Արմենուհի Կյուրեղյան

RElection նախագծի շրջանակում Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների վերաբերյալ զրուցել ենք Հայ Յեղափոխական Դաշնակցություն կուսակցության գերագույն մարմնի անդամ Արմենուհի Կյուրեղյանի հետ: - Նախ մի փոքր խոսենք կուսակցությունների ձևավորումից։ Շատ դեպքերում կուսակցությունները ձևավորվում են առանց գաղափարախոսության և գաղափարական հենքի՝ հիմնվելով որևէ շահի վրա կամ ձևավորվում են մեկ անձի շուրջ: Ձեր կարծիքով՝ կա՞ն մեխանիզմներ, որոնք թույլ կտան ձերբազատվել այս ամենից: - Այս, շատ ճիշտ սկսեցիք։ Կուսակցությունը կոչված է գործունեություն ծավալելու կոնկերտ գաղափարախոսության և արժեհամակարգի հենքի վրա, և ի նպաստ հասարակության կարծիքի վերհանման, հասարակության կարծիքի ձևավորման, և այդ կարծիքը կյանքի կոչելու ուղղությամբ աշխատելու համար: Կուսակցությունների վերաբերյալ մեր գործող օրենքը ունի մեխանիզմներ․ կարող է մարդկանց խումբը ձևավորել կուսակցություն, բայց հենց գաղափարախոսության արժեհամակարգի վրա հիմնված արժեհամակարգը պետք է այդ խմբի գործունեությունը դարձնի կուսակցական, որովհետև ի վերջո այն քաղաքական գործունեություն է: Մենք այսօր գործող օրենքում ունենք պահանջ, որ այսօր կուսակցություն կարող է ձևավորվել կոնկրետ 200 հոգի հիմնադրի առկայության դեպքում և, առնվազն, 2000 անդամի առկայության դեպքում, ինչպես նաև տարածքային ներկայացվածության դեպքում։ Օրինակ՝ Երևանում կամ մեկ քառորդ մարզերում կամ Երևանում և մեկ քառորդ մարզերում, շրջանների մեկ երրորդում և մարզերի մեկ երրորդում: Սա ինքնանպատակ չէ, որովհետև, ինչպես արդեն նշեցի,  կուսակցական գործունեությունը կոչված է հասարակության կարծիք ձևավորելու, վերհանելու, կյանքի կոչելու համար: Եթե կուսակցությունը չունի այդ տարածքային ներկայացվածությունը, ապա հազիվ թե նրա ձևավորած կարծիքը լինի հասարակության կարծիք: Ցավոք սրտի, այսօր 100 հոգի, 1100 հոգի կանգնում են և ասում՝ ժողովրդի կարծիք, այս ամենը թույլ է տալիս ասելու, որ իսկապես տարածքային ընդգրկվածությունը, անդամակազմի որոշակի թիվը պարտադիր պահանջ է: Սակայն այսօր այդ թվային սահմանափակումները փոխվել են․ 2000 անդամի պահանջը իջեցվել է մինչև 800, 200 հիմնադիրի պահանջը իջեցվել է մինչև 100, փորձ է արվում տարածքային ներկայացվածության պահանջը հանել: Ըստ էության, միգուցե առաջարկողները ճիշտ են, բայց այդ դեպքում խնդիր է ունենալու հենց ինքը՝ կուսակցությունը, որ այդ պայմաններում է առաջադրվել, այդ պայմաններում է գրանցվելու, որովհետև 100 հիմնադիրներով, 800 անդամակազմով կուսակցությունը, որը ներկայացաված չի լինելու մարզերում, մայրաքաղաքի ամբողջ տարածքում, ինքը խնդիրներ է ունենալու ցանկացած ընտրական գործընթացում, և, ի վերջո, հենց միայն վստահված անձանց պահանջը կուսկացությունների առաջ խնդիր է դնելու և մենք բազմիցս ենք հանդիպել նման դեպքերի, երբ ընտրական գործընթացում ընտրական հանձնաժողովները ձևավորվում են և այն կուսակցությունները, որոնք ներկայացվածություն չունեն, իրենք չեն կարողանում այդ տեղերում ապահովել ոչ միայն վստահված անձանց, այլ նույնիսկ հանձնաժողովի կազմում օրենքով տրված իրենց անդամի տեղերը: Ինձ թվում է՝  պետք է քննարկել և լավագույնս սահմանները որոշել, որպեսզի կուսակցությունների գրանցումը ինքնանպատակ չլինի և չխոսենք բազմակարծության ապահովման մասին և դրանով ավելի կարևոր խնդիր՝ հասարակության կարծիքի ձևավորումը, կյանքի կոչումը չտանենք պատնեշի, որը լուծելն ավելի դժվար կլինի: - Մեկ ամիս  է ինչ Ազգային ժողովում մեկնարկել են փոփոխությունների մասին քննարկումները։ Կա կարծիք, ըստ որի այս պռոցեսը ուշ է սկսվել: Դուք կիսու՞մ եք այդ կարծիքը: Եվ նաև կուզեի ներկայացնեք Ձեր տեսլականը, թե ինչպե՞ս եք պատկերացնում այս գործընթացները և արդյո՞ք համամիտ եք հնչեցված առաջարկությունների հետ: -Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների մասին չէ, որ այսօր խոսվում է։ Դեռ նախորդ գումարման Ազգային ժողովը մշակել էր Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների նախագիծը: Մենք, մեր կուսակցությունը, բավականին լուրջ փոփոխությունների առաջարկներով էինք հանդես եկել, այդ Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների հարցում: Կոնկրետ ես, կուզեի մի քանի լուրջ փոփոխությունների մասին խոսել, որոնք այսօր արդեն ապացուցվում է, որ անհրաժեշտություն են: Առաջին կարևոր առաջարկը․ մենք առաջարկում էինք կուսակցությունների մանդատների շեմը իջեցնել։ Այսօր գործող օրենքով յուրաքանչյուր կուսակցություն կարող է ունենալ մինչև 70 տոկոս մանդատ և ներքին, անցողիկ շեմը գործող 5 տոկոսը առաջարկվում էր իջեցնել 1 տոկոս։ Այդ տոկոսը իջեցնելը ճիշտ է, որովհետև այն կապահովի բազմակուսակցական համակարգի ձևավորումը Հայաստանում, գաղափարախոսական բազմակարծության կայացումը Հայաստանում: Բայց պակաս կարևոր չէ նաև վերին շեմի իջեցումը, որովհետև մեր գործող Սահմանադրությամբ, սահմանադրական օրենքների փոփոխությունների համար անհրաժեշտ է երկու երրորդ և եթե որևէ կուսակցություն իրավունք է ստանում ունենալ այդ երկու երրորդ մանդատը, ստացվում է, որ մենք ոչ մի կուսակցական բազմազանության մասին խոսել չենք կարող:Միակուսակցական կառավարումը չարիք է մեր երկրի համար; Եթե մեկ կուսակցությունը տարել է երկու երրորդ, իսկ մյուս տոկոս մանդատները այլ կուսակցությունների միջև են բաշխվել, եթե անգամ այդ տոկոսը դարձվի մեկ տոկոս և բաշխվի երեսուն կուսակցությունների միջև,ապա՝  իմա՞ստը, օգո՞ւտը: Ի՞նչ բազմակարծության, բազմակուսակցական համակարգի մասին կարող է լինել խոսքը, եթե այդ 70 տոկոսը կարող է ամեն ինչ որոշել և դրա մասին բազմիցս բարձրաձայնել ենք: Ես, երբ պատգամավոր էի, բազմիցս ասել եմ, որ այդ մեկ երրորդը գոնե պետք է իջեցնել և դարձնել երրեք հինգերորդ, որովհետև մենք ունենալու ենք միակուսակցական որոշումների համակարգ, ինչն այսօր մեր երկրի զարգացման համար դժվար լուծելի և շատ մեծ խոչընդոտ է: Այսօր երկու կուսակցություն են հավաքել այդ տոկոսը, բայց միևնույն է երկուս, թե երեսուն, մեկ է օգուտ չի լինելու, եթե նրանք ընդամենը ամբիոնին մոտենալու և խոսելու իրավունք են ստանում և որոշումների կայացման վրա նրանք որևէ ազդեցություն չեն կարողանում ունենալ: Դրա համար այս փոփոխություններում մեր առաջին առաջարկը այն էր, որ այդ երկու երրորդը դարձվի առնվազն երեք հինգերորդ: Մյուս կարևոր պահանջը, որը մենք ներկայացրել էինք, ընտրական համակարգը տանելն էր դեպի 100 տոկոսանոց համամասնական ընտրակարգի։ Սա մեր կուսակցության պահանջն է եղել, ի սկզբանե: Միայն 100 տոկոսանոց համամասնական ընտրակարգն է, որը կարող է բազմակուսակցականություն ու բազմակարծություն ապահովել, բայց մենք նաև կողմնակից էինք բաց ցուցակներով ընտրական համակարգին: Ինչու՞ , որովհետև, եթե խոսում ենք ժողովրդավարության մասին, ուրեմն պետք է ընտրողին տանք հնարավորություն ինքնուրույն ազդելու այն ցուցակի կազմման վրա, որի կուսակցությանը ինքը նախապատվություն է տվել: Ձայնը տալ կուսակցությանը, բայց կոնկրետ , թե որ անձն է անցնելու, այդ որոշման իրավունքը թողնել կուսակցական ղեկավար մարմնին, այս հարցը գուցե նույնպես վիճելի է։ Բայց մենք կողմ ենք, իհարկե, բաց համամասնականին, և մեր այդ առաջարկը չընդունվեց, ոչ թե գաղափարը չընդունվեց, այլ մերժումը հիմնավորվեց նրանով, որ դրա համար պահանջվում են որոշակի տեխնիկական միջոցներ, որը այդ պահին մենք չունեինք: Այո՛, գուցե չունենք, բայց պետք է սկսենք այդ ուղղությմբ աշխատել: Մի կարևոր առաջարկ ևս, որը մենք արել ենք, հնարավոր ընտրախախտումները կանխելու մեխանիզմների մեր առաջարկն էր: Ինչու՞մ էր կայանում այն․ մենք առաջարկում էինք յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ընտրանքային սկզբունքով յուրքանչյուր տարածքային ընտրատեղամասում ընտրել երեք-չորս տեղամաս և պատահականության սկզբունքով բացվելու էին այդ ընտրաթերթիկների պարկերը։ Եթե այդ ընտրատեղամասերում հայտնաբերվեին ընտրախախտումներ և այդ ընտրախախտումները  ծնեին ողջամիտ կասկած, որ ընտրությունների մեջ մի բան այն չէ, այդ դեպքում Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովին պետք է պարտադրվեր բացել արդեն տասնհինգ-քսան ընտրատեղամասեր: Եթե այդ ողջամիտ կասկածը հաստատվում էր, այդ դեպքում ԿԸՀ-ն իրավունք էր ստանում որոշակի եզրահանգումներ կազմել կա՛մ այդ ընտրատարածքի, կա՛մ ընտրությունների վերաբերյալ: Իհարկե, այս առաջարկը նույնպես չանցավ։ Այն ժամանակ աշխատանքային խումբը աշխատում էր օգոստոս- սեպտեմբեր ամիսներին, հիմնավորելով, որ այն ընդունելու համար երկար ժամանակ է անհրաժեշտ , բայց այդ երկար ժամանակը վաղուց անցել է և, միգուցե, պետք էր մտածել այդ առաջարկությունների մասին: Առայժմ չգիտենք, թե ինչ արձագանքներ կստանան այդ առաջարկները, բայց Ընտրական օրենսգրքի փոփոխություն պետք է և պետք է ի շահ բազմակարծության, բազմակուսակցական համակարգի ձևավորման, որը, ցավոք սրտի, չեմ տեսնում: Դեռ ավելին․ եթե նախորդ գումարման Ազգային ժողովում ունեինք այդ սահմանադրական փոփոխությունների համար անհրաժեշտ ձայները հավաքելու առումով գոնե երեք կուսակցության ձայներ, այսօր այն իրականացվում է մեկ կուսակցության կողմից: Դրա համար ունենք այն ինչ ունենք, դրա համար ամեն օր լսում ենք հետևյալ արտահայտությունը՝ ժողովուրդը մեզ ձայն է տվել, մենք 70 տոկոս ենք հավաքել և կարող ենք անել այն, ինչ ուզում ենք և այդպես էլ անում են: Ցավոք սրտի, մենք այսօր խնդիրներ ունենք նման մտածողության հետ կապված և այն արդեն ոչ միայն մտածողություն է, այլ իրենց համար գործելաձև ու գործելաոճ է: Այդ գործելաոճով մեր երկիրը ու՞ր է գնալու։ Ինձ թվում է՝ վտանգավոր ուղու վրա ենք մենք։ Մտածելու տեղիք է տալիս: Իսկ «Կուսակցությունների մասին» օրենքի փոփոխությունների ընթացքում պետք է նորից հաշվի առնվեն այս առաջարկությունները: Այո՛, ճիշտ է, որ պետք է իջեցվի կուսակցությունների համար անցողիկ շեմը, պետք է քննարկվի, թե ինչքան պետք է իջեցնել: Պետք չէ գործող 5 տոկոսը, օրինակ, իջեցնել 0,5 տոկոսի և կանգնել փաստի առաջ։ Պետք է ողջամիտ սահման լինի: Այո՛, պետք է ապահովել որոշակի մեխանիզմներ, որոնք, ըստ էության, կան փոփոխությունների նախագծի մեջ՝ ազգային փոքրամասնությունների , կանանց ներգրավվածության,հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց ներգրավվածության համար, այսինքն՝ ներառականության ապահովման համար: Այս ներառականության պահանջը կա, այս խնդիրը նույնպես վիճահարույց է։ Կոնկրետ մեր կուսակցությունում մենք նման խնդիր չունենք, որովհետև այն կարգավորվում է կուսակցության ներքին կանոնակարգով։ Յուրաքանչյուր ղեկավար մարմին, վերևից մինչև ներքև, պետք է ապահովի կանանց ներգրավվածությունը, այնքանով որքանով կանայք ներգրավված են, բայց այն դարձնել օրենսդրական պահանջ՝ իսկապես վիճահարույց է։ Իսկ ի՞նչ անեն այն կուսակցությունները, որոնց կազմում կանայք չեն ցանկանում ներգրավվել, կարո՞ղ են չէ լինել նման կուսակցություններ: Ի՞նչ անեն այն կուսակցությունները, որոնց կազմում չեն ուզում լինել հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, ազգային փոքրամասնությունները: Այդ մեխանիզմները պետք է շատ նուրբ ձևով մշակվեն, որպեսզի խոցելի չդարձնեն կուսակցություններին: Միգուցե պետք է խրախուսել այն կուսակցություններին, որոնք իրենց մեջ կարող են ներգրավվել այդ ներառականությունը, ապահովել այդ քվոտաները, ունեն մեխանիզմերն այդ ներառականությունն ապահովելու համար: Հաջորդ կարևոր հանգամանքը՝ կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցն է, որը լուրջ մտածելու տեղիք տվող հարց է, որովհետև որոշակի առաջարկների մեջ կան նման կարծիքներ, որ պետք է կուսակցությունները հնարավորություն չունենան ձեռնարկատիրական գործունեություն ծավալելու, պետք է չունենան տարածքները վարձակալության տալու հնարավորություն, պետք է սահմանափակել իրավաբանական և ֆիզիկական անձանց կողմից նվիարտվությունների վերին սահմանը և այլն։ Սրանք, միգուցե, արտաքինից շատ լավ առաջարկներ են թվում, բայց ինչ է ստացվելու․կուսակցությունները, որոնք իրենց գործունեության համար ֆինանսավորում են պահանջում կա՛մ  պետք է կամաց-կամաց հետ քաշվեն իրենց քաղաքական գործունեութունից, կա՛մ պետք է անցնեն ստվերային գործունեության, որը նույնպես վտանգավոր է: Փոխանակ ավելի խստացնել վերահսկիչ-վերստուգիչ հանձնաժողովի գործունեությունը և պահանջը, որ այն այնպիսի վերահսկիչ-վերստուգիչ գործունեություն իրականացնի, որպեսզի կուսակցությունները շատ բաց, շատ թափանցիկ ներկայացնեն իրենց ֆինանսավորումների հաշվետվությունները, մենք ուրիշ տեսանկյունից ենք փորձում մոտենալ, իսկ այդ տեսանկյունը խնդրահարույց է:  Մի կարևոր առաջարկություն էլ կուզեի նշել։ Մենք առաջարկել էինք, որ այդ բարեգործական գործունեությունը, որը հետագայում ընտրակաշառքի մեխանիզմ էր դառնում,  ընտրություններից առնվազն վեց ամիս առաջ իրավունք չունենան նման գործունեություն ծավալելու: Այն բարեգործական կազմակերպությունը, որի նույն անվան տակ կուսակցությունը մասնակցում է ընտրություններին, երբ այդ նույնանուն բարեգործական կազմակերպությունը սկսում է ֆինանսներ բաժանել բարեգործության անվան տակ, եթե դա կաշառք չէ, ապա ի՞նչ է: Մենք խնդիրը լուծելու փոխարեն գլխատում ենք, չկա մարդ՝ չկա պրոբլեմ։ Չէ՛, պետք է մեխանիզմներ գտնել խնդիրը լուծելու, պետք է առաջարկներ ունենալ: Ինձ թվում է, որ մասնավորապես «Կուսակցությունների մասին» օրենքը դեռ շատ քննարկումների տեղ ունի, նաև հանրային քննարկումների, մասնագիտական առաջարկությունների: Պետք է հաշվի առնել ԵԱՀԿ/ԺՄԻԳ դիտորդական առաքելության, Վենետիկի հանձնաժողովի եզրակացություններն ու առաջարկությունները։ Ես ամբողջությամբ ծանոթ եմ այդ կազմակերպությունների առաջարկություններին, և նրանցից ոչ մեկն իմ նշածներին դեմ չէր: - Ըստ մեր նախագծի ձևաչափի յուրաքանչյուր զրուցակից հնարավորություն ունի հարց ուղղել հաջորդ բանախոսին։ Մեր նախորդ զրուցակիցը ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Սոս Ավետիսյանն էր, ում հարցը հետևյալն է՝ «Հանրության հետ ի՞նչ աշխատանք է հարկավոր, որ լիարժեք արժևորվի կուսակցությունների դերը, և այն համբավը, որն ունեն կուսակցությունները, կարողանանք հաղթահարել»: -Ես չգիտեմ մեր բանախոսը իրենց կուսակցության վերաբերյալ հանրության մեջ բացասական համբավի խնդիրները լուծելու վերաբերյալ է հարցը ուղղում, թե ոչ, այո՛, այն կուսակցության խնդիրն է, օրենքով չենք կարող կարգավորել: Յուրաքանչյուր կուսակցություն պետք է իր առջև խնդիր դնի, հանդիպի հանրությանը, տարբեր խավերի հետ, վեր հանի այդ մարդկանց խնդիրները, այդ խնդիրները լուծելու վերաբերյալ իրենց առաջարկները ներկայացնի՝ հիմքում ունենալով իրենց գաղափարախոսությունն ու արժեհամակարգը, որի հիման վրա իրենք քաղաքկան գործունեություն են ծավալում: Ի վերջո, կուսակցությունը կոչված է հասարակության կարծիքի ձևավորման, վերհանման և իրանցնելու նպատակով: Յուրաքանչյուր կուսակցություն ինքը պետք է որոշի, թե ինչպես ներգրավվի հասարակության լայն շրջաններում, այն յուրաքանչյուր կուսակցության խնդիրն է: Ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ մենք ունենք բնակավայրերում խմբեր և մեզ համար ամենակարևորը հենց այդ խմբերն են: Խումբն է, որ հնարավորություն է տալիս մեր կուսակցության անդամները հանդիպեն այդ շրջանի բնակիչների հետ և այդ խնդիրները վեր հանեն, դարձնեն մինչև անգամ օրենսդրական նախագիծ: Արմենուհի Կուրեղյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին․ «Արդյո՞ք գտնում եք, որ մենք մի իրավիճակում ենք, երբ մեր երկրում առկա է միակուսակցական կառավարում և արդյո՞ք անհրաժեշտություն չեք տեսնում մեխանիզմներ ներառել այս փոփոխությունների նախագծերում, որոնցով կբացառվի միակուսակցական իշխանության հնարավորությունը Հայաստանում և իսկապես կապահովվի բազմակուսակցական համակարգը և գաղափարախոսական բազմակարծության ձևավորումը Հայաստանում»:
18:00 - 03 դեկտեմբերի, 2019
RElection [#36] Հայաստանում անդամավճարներով հնարավոր չէ կուսակցություն պահել, ամենառացիոնալ ձևը պետական ֆինանսավորումն է. Լևոն Շիրինյան

RElection [#36] Հայաստանում անդամավճարներով հնարավոր չէ կուսակցություն պահել, ամենառացիոնալ ձևը պետական ֆինանսավորումն է. Լևոն Շիրինյան

RElection նախագծի շրջանակում ընտրական իրավունքի թեմայով զրուցել ենք քաղաքական գիտությունների դոկտոր Լևոն Շիրինյանի հետ: - Ձեզ համար կուսակցությունների ֆինանսավորման ո՞ր մոդելն է ավելի ընդունելի, և արդյո՞ք ընդունելի է, որ կուսակցությունները ֆինանսավորվում են նաև արտերկրից: - Առաջին պայմանն այն է, որ այդ ֆինանսավորումը պետք է թափանցիկ լինի: Երկրորդը՝ այդ ֆինանսավորման մեջ չպետք է լինեն օլիգարխիկ գումարներ, այսինքն, որ հասարակության ոչ առողջ հատվածը չունենա ազդեցություն, ցանկալի կլինի, որ օլիգարխիայից ընդհանրապես ֆինանսավորում չլինի, որովհետև հետագայում դրանք ոչ թե լինում են կուսակցություններ, այլ շահերի խմբեր, որոնք սպասարկում են իրենց օլիգարխիայի շահերը, ինչը Հայաստանում բացարձակ ճշմարտություն է, մինչև վերջին ընտրությունները:  Քանի որ երկիրը անցել է խորհրդարանական կառավարման, իսկ խորհրդարանական հանրապետությունները առանց կայացած կուսակցությունների չեն կարող լինել, իսկ այսօր կուսակցություններ չկան, նույնսիկ «Քաղաքացիական պայմանագիրը» կուսակցություն չէ: Պետությունը պետք է ֆինանսավորման, տեղի և այլնի հարցերը ինքը լուծի, իհարկե որոշակի չափորոշիչներ սահմանելով, դրանով մեր երկիրը օտարերկրյա ազդեցություններից, օլիգարխիկ աղետալի խմբերի ազդեցությունից նաև հետախուզական գործակալական ցանցերից լեգիտիմաված ձևով զերծ կմնա: Կարծում եմ, որ պետությունը այդ ծանրությունը վերցնի իր ուսերին: Գիտենք, որ Հայաստանի Հանրապետությունը ֆինանսական մեծ դժվարություններ ունի, բայց ինքն առանց կուսակցությունների, քաղաքական համակարգի չի կարողանալու զարգանալ, դա բացառված է: Կուսակցությունները պետք է ֆինանսավորվեն՝ բաց, թափանցիկ և հրապարակային, եթե դա լինի նույնիսկ պետք է արգելեն այլ ճանապարհներով ֆինանսավորումը՝ անդամավճարները և նման ձևերը հասկանալի են: Չնայած մենք գիտենք, որ Հայաստանում անդամավճարներով հնարավոր չէ կուսակցություն պահել: Ամենառացիոնալ ձևը պետական ֆինանսավորումն է, եթե մենք ցանկանում ենք վերջապես պետություն դառնալ: Իսկ նվիրատվությունները ոչ մի ձևով ոչ ոք ոչ մեկի չի կարող արգելել, բայց դա պետք է բացառիկ ձևով բաց և հաշվետու լինի, և խնդիր չի լինի: - Քննարկվում է նաև համամասնական և մեծամասնական ընտրակարգը: Ձեր կարծիքով Հայաստանի համար, ո՞ր մոդելն է ավելի ընդունելի: - Առհասարակ պրոգրեսիվը համամասնականն է: Համամասնական է, բայց այստեղ մի բան կա, եթե կուսակցությունների ներսում ընթացակարգը ժողովրդական է: Օրինակ՝ Հանրապետականը և նրա կոալիցիոն սատելիտները, բոլորը կլաններ են: Այսինքն, եթե կոսակցությունների ներսում չի պահպանվում դեմոկրատիան, կուսակցության ներսում ընտրություն իրականացնելը, որ կարողնանա ձևավորել ղեկավար մարմիններ, այս պարագայում համամասնականը շատ ճիշտ է: Հարցը այն է, կուսակցական վերնախավը, որն իրականում վերնախավ չէ, առաջացել են այն ձևով, ինչ-որ ժամանակին առաջացել է Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը: Այստեղից էլ այդ դժվարություն է առաջանում, ո՞րն է ավելի լավ՝ համամասնականը, թե մեծամասնականը: Ինքնին պարզ է, որ համամասնականը առաջադեմ է, դա բացառում է օլիգարխիայի ներթափանցումը, բայց այդ տոտալիտար կառույցով կուսակցությունները, որ Հայաստանին են բնորոշ, դրանք էլ համամասնականը վերածում են մեկ հոգու ձեռքի խախալիքի: Դժվար է հստակ ասել, բայց ինչ-որ պրոբորիա կարելի է պահել: Հայաստանը տրայբալիստական հասարակություն ունի, այսինքն արյունակցական կապեր, տոհմացեղային կապեր, այստեղ մեծամասնականը բարեկամներին բախումների է բերում: Որպեսզի կայանա իրական քաղաքացիական հասարակություն, պետք է մեծամասնականը վերանա, որովհետև այն վտանգավոր է: Օրինակ՝ վերջին ընտրություններին, մենք ՝ Քրիստոնյա-դեմոկրատական կուսակցությունը, շատ մեծ, լայն ընդգրկում ունեինք, բայց պարզվեց, որ մենք չունինք ներկայանալի մարդիկ: Այդ ներկայանալին, հասկանալի է՝ գիտելիքովը, շնորհքովը, հայրենիքին նվիրյալը չէ, այլ ուղղակի, ինչ-որ ձևով հայտնի լինելն է, որը դեմոկրատական ընթացակարգին հակադիր է: Դրա համար՝ համամասնական: Կուսակցություններին պետք է պարտադրել՝ լինել դեմոկրատական, բաց, թափանցիկ՝ հանրության և պետության առաջ: Դա պետք է լինի պետական պարտադրանք: - Իսկ ի՞նչ կարծիք ունենք կառավարման մեծամասնական գաղափարի վերաբերյալ, երբ համամասնական ընտրություններից հետո ութսուն տոկոսը տրվում է մեկ կուսակցությանը: - Դա սխալ է, անցած տարի ընտրություններին, ընտրարշավի ընթացքում ես ամեն օր կրկնում էի, որ գոնե այդ թիվն իջեցվի վաթսունհինգ տոկոսի, դրանից ավել ոչ մի կուսակցություն չպետք է ստանա: Այդ բացարձակ մեծամասնությունը աղետալի արդյունքների կարող է բերել, իհարկե նա ունենում է լավ կազմակերպված, կրթված, քաղաքական ղեկավարություն, դա կարող է մոդերնիզացիայի մեջ արագություն մտցնել, բայց դա հազվադեպ է պատահում: Խորհրդարանական պետության համար չափազանց ճիշտը կուսակցությունների հարմոնյան է: Հետևապես վաթսուն տոկոսից ավել ոչ մի կուսակցության չպետք է տրվի, որ այն ավելի զսպված լինի: Տեսնում եք, երկրի այսօրվա օբյեկտիվ դժվարությունները, դա նրա մեջ է, որ մեկ կուսակցություն ութսուն տոկոս ունի, և դա աղետ է, որովետև նույն աշխարհայացքի մարդիկ քաղաքականություն են պարտադրում, կտրվելով հասարակության պահանջներից: Ինձ համար ցավալի էր այն փաստը, որ երբ ընտրությունները վերջացան, երկու օր չանցած համասեռամոլների ցույցերը սկսվեցին: Ստացվում է, որ հասարակությունը պայքարում էր երկրի կոնսերվատիվ, պահպանողական վերածննդի համար, ստացավ ինչ-որ օտար արժեհամակարգով, մեզ համար արժեք չունեցող մի բան: Այսինքն սա բացարձակ մեծամասնության վտանգն է, որ կա և այդտեղ ոչինչ անել չեք կարող: Կարող են ասել ամեն ինչ, ներակայացնել հակառակը և քվեարկել, իրենք ոչնչով մեղավոր չեն, իրենք լեգիտիմ են: Եթե վաթսուն տոկոս է լինում, կուսակցությունը ձգտում կոալիցիաների, զիջումների, և առաջանում է հարմոնյա: Այդ պարագայում կուսակցություններից կարող եք պլատֆորմա պահանջել, ծրագրեր պահանջել, այս պարագայում ոչինչ չեք պահանջի, կպահանջեք՝ չեք էլ պատասախնի: Բայց քաղաքական իրավական և այլ իմաստներով ոչ մի պարտավորություն չունեն՝ ընտրվել են, ունենն քվե, վերջացավ, գնաց: Մեզ սպառնալիք կա՝ դա բացարձակ լիբերալիզմն է, անվերահսկելի, անկառավարելի լիբերալիզմը, որը կոչվում է վայրի: Երկիրը իրավունք չունի թույլ տալու իրեն, որովհետև պատերազմ, օկուպացիա և այլն: Պետք է խորհրդարանում ձևավորվի աջի ու ձախի անպլիտուդան, եթե դա չի լինում, քաղաքացին տոտալ պայքարի ու պատերազմի մեջ է : Ես կարծում եմ, որ Հայաստանի համար հնարավոր չէ լիբերալը չունենալ, պետք է ունենալ: Եթե այդ աջն ու ձախը չի լինելու, ապա պետք է լինի քրիստոնյա-դեմոկրատիան, ազատականը և այստեղ մենք ինչպիսի հաջողակ տարբերակ կունենաք, եթե հավասարակշռության կենտրոնում էկոլոգները կանգեն: Կուսակցությունները պետք է առաջանան երկրի պահանջները բավարարելու խնդրով, ես շատ էի ասում, որ Ազգային ժողովում պետք է էկոլոգների խումբ լինի: Եթե դա լիներ, որպես կազմակերպական կառույց, մենք այդ տառապանքը չէինք ունենա, որ մարդիկ տարիներով Ամուլսարի ճամփին քնեն, այսինքն մենք պետք է աշխատենք՝ խնդիրները խորհրդարան տեղափոխել, ոչ թե ժողովրդին փողոցներում պահենք: Աջերը կան՝ լիբերալները, էկոլոգները պետք է լինեն, հավասարակշռության համար պետք է լինեն Քրիստոնյա-դեմոկրատները, և լինի նաև սոցիալիստական կուսակցություն, բայց ոչ կոմունիստական շեղումենրով և ռուսաստանյան ուժերի ազդեցությամբ: Մենք պետք է բացառենք արտաքին ազդեցությունները: - Ըստ RElection նախագծի ձևաչափի՝ յուրաքանչյուր զրուցակից հնարավորություն ունի հաջորդ բանախոսին ուղղելու իր հարցը: Մեր նախորդ զրուցակցի՝ ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Հերիքնազ Տիգրանյանի հարցը հետևյալն է.  «Կցանկանայի, որ հաջորդ զրուցակիցը օբյեկտիվ գնահատեր այն փոփոխությունները և ջանքերը, որ տեսնում է նոր Ազգային ժողովում՝ կապված ընտրական օրենսդրության փոփոխությունների հետ, և իր կողմից ներկայացներ երեք առանցքային առաջարկություններ, որոնք ինքը կաներ ավելի բարեփոխված ընտրական օրենսդրություն ունենալու համար»: - Ես արժևորում եմ սերնդափոխությունը, որը տեղի ունեցավ, դա բացառիկ երևույթ է, էն բոլշևիկյան, խռռոցով, գողական, տհաճ վիճակը վերացել է, բայց սա բերեց մեկ այլ ծայրահեղության, որ փողկապով, ամեն ինչ տեղը տեղին է, ասում են՝ փորձի պակաս ունեն, բայց դա գիտելիքի պակաս է: Խիստ անհրաժեշտ է, որ խորհրդարանը ինտելեկտուալ լինի: Առավելություն է, որ սերնդափոխություն եղավ, թերություն է գիտելիքի և փորձի պակասը: Դա պետք է հավասարակշռվի, ոչ մեծամտությամբ, պետք համեստ լինեն և գիշեր ցերեկ աշխատեն: Ես հիմա այդ հեղափոխականությունը չեմ նկատում, ոնց որ հոգնած երիտասարդների խումբ լինի, գուցե մեջները կան, որոնց ես չեմ ճանաչում: Իրենք պետք է գիտակցեն մի բան, որ երկիրը խորհրդարանական է, ապա խորհրդարանը իշխանությունը պետք է վերցնի իր ձեռքը, կառավարությանը հաշվետու է վարչապետը, ոչ թե պետք է այդ ամենի տերը լինի: Խորհրդարանը պետք է աշխատի առանց խանդի, ոչ թե երկիրը տանի կուսակցապետության, այլ պետության կայացմանը: Իսկ դրա համար պետք է տեղ տան նաև մյուսներին, ոչ թե՝ մեզ, մեզ: Պետք է դադարեցնել Հանրապետականի դեմ հակաքարոզը, գործել է պետք, էդ դատարկ հակաքարոզը մարդիկ չեն տեսնում: Ինչ վերաբերում է Ընտրական օրենսգրքի փոփոխություններին՝ ուշացնում են: Երբ մենք այդ ընտրական օրենսգրքով գնացինք ընտրության, հեղափոխությունից հետո, ըստ էության օլիգարխիայի հետ մերձեցում եղավ:  
14:58 - 30 նոյեմբերի, 2019
RElection [#35] Հայաստանում կուսակցության գաղափարախոսության, իրականության և քաղաքականության միջև խզումը մեծ է. Սոս Ավետիսյան

RElection [#35] Հայաստանում կուսակցության գաղափարախոսության, իրականության և քաղաքականության միջև խզումը մեծ է. Սոս Ավետիսյան

Relection նախագծի շրջանակներում ընտրական իրավունքի թեմայով զրուցել ենք ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Սոս Ավետիսյանի հետ: - Քաղհասարակության և կուսակցությունների միջև բուռն քննարկվում են համամասնական և մեծամասնական ընտրակարգերը: Ձեր կարծիքով Հայաստանի համար ո՞ր ընտրակարգն է ավելի ընդունելի և ինչո՞ւ: - Ես կարծում եմ, Հայաստանի պատմական փուլերի զարգացումները հաշվի առնելով, այս պատմական փուլում պարզ, համամասնական համակարգը գերադասելի է, որվհետև այս բոլոր մեխանիզմների նպատակը այն է, որ ամրագրենք ժողովրդավարության հաղթանակը և այն բերենք ինստիտուցիոնալ մակարդակի, որ լինի անշրջելի: Հասատանում մի ժամանակ կար պարզ մեծամասնական, և համամասնական, այպես ասած, խառը սիստեմն էր: Հետագայում՝ 2015 թվականի սահմանադրական «բարեփոխումների» ժամանակ ընդունվեց մի ահավոր մոդել, որի նպատակն այն էր, որ իրականում մեծամասնականի ձայնը դառնար համամասնական, համամասնականինը համամասնական էր մնում: Եվ մարդիկ, տեղի հարց լուծող մարդկանց ձայն տալով, ենթադրվում էր, որ ունեն քաղաքական ներկայացուցչություն, բայց այդ հարց լուծելու գինը այն էր, որ այդ մարդկանցից վերցվում էին այն ռեսուրսները, որոնք պետք է օգտագործվեին, և որևէ հաշվետվողականություն չուներ: Սրա հիմնական նպատակն այն էր, որ Հանրապետական կուսակցությունը այն ժամանակ գոնե ընկալում էր , որ չունի ռեալ աջակցություն, և թաքնված օրակարգ էր: Նույնիսկ իրենց կուսակցության առաջին համարը չկար ցուցակում, ով պետք է վարչապետ դառնար: Հիմա մենք պետք է գնանք համամասնականի, որովհետև կարևոր է բարձրացնել հենց կուսակցությունների դերի արժեքը, որ չլղոզվի պատասխանատվությունը այս կամ այն գծերով, այսինքն՝ չասեն, որ ամեն դեպքում ինքը լավ մարդ էր: Ժամանակներն էին այդպիսին, այդպես պետք է չլինի: Ժամանակներն այլևս ժողովրդավարական են, և մարդը հստակ պետք է կուսակցությամբ հայտ ներկայացնի, և հստակ կուսակցական ծրագիր լինի, որին քվեարկում է քաղաքացին, որ հետագայում հաշվետվողականություն պահպանվի: Ինձ թվում է, որ մի տասը-քսան տարի այդպես գնալուց հետո նոր կարելի է գնալ մեծամասնական և համամասնական տարանջատ խնդրին, որովհետև, ամեն դեպքում, աշխարհի ժողովուրդավարության օրինակներով կան օրինակներ, որ մեծամասնական ընտրատեղամասի մարդիկ ավելի մոտ են քաղաքացիներին և այլն: Այսինքն մեկն ընտրում է գլոբալ կուսակցության ծրագիրը, մյուսը՝ ավելի լոկալ հարցրեին է ուղղված լինում, բայց սրա համար մեզ պետք է նախ կուսակցության ամողջ կուսակցական գաղափարախոսության, կուսակցության դիրքորոշման հարցերը լուծել, տասը- քսան տարի հետո հետ գալ, որվհետև ամենաառաջնային ինստիտուտը, որը պետք է կայացնենք՝ այդ պատասխանատվության կիզակետումն է, այնուհետև պատասխանատվություն տալը՝ հաշվետու լինելու: Դրա համար ես կարծում եմ, որ այս պատմական փուլում ամենակարևոր բաներից մեկը հենց պարզ համամասնական ցուցակում մնալն է: - Խոսվում է նաև կուսակցությունների ֆինանսավորման մասին: Ձեզ համար ո՞ր մոդելն է ընդունելի, և եթե խոսենք պետական ֆինանսավորման մասին, ապա այդ գործընթացն ինչպե՞ս եք պատկերացնում, ո՞ր կուսակցությունները պետք է ստանան այդ ֆինանսավորումը: - Մոդելը, որն այս պահին քննարկում ենք, ուղղված է լինելու նաև փոքր կուսակցություններին ֆինանսավորելուն: Մենք միշտ ասում ենք պետական միջոցներ, ես հակված եմ ասել՝ հանրային միջոցներ, որովհետև սա էլի մեր քաղաքացիների գումարն է, որն այս կամ այն կերպ կոչվում է պետական բյուջե, բայց քաղաքացին է ֆինանսավորում կուսակցությանը: Ես կարծում եմ, որ որոշակի ժամանակ հետո, կախված տնտեսական զարգացումից, հարկային օրենսգրքից, նաև այնպես անել, որ քաղաքացին ուղիղ կարողանա որոշակի տոկոսն ուղղել կուսակցությանը: Պարոն Իոաննիսյանն էր հանդես եկել այդ առաջարկով, բայց կարծում եմ՝ այս պահի համար դեռ վաղ է, որովհետև պետք է բարելավել հարկատվությունը: Նման օրինակներ կան Լեհաստանում, Մոլդովայում և այլ երկրներում, երբ դու կարող ես կուսակցություն, թերթ, ՀԿ ինքդ ֆինանսավորել: Ես հակված եմ նրան, որ կուսակցությունները չփակվեն այն պատճառով, որ ֆինանսավորում չունենան: Այսինքն՝ մինիմալը, որ իրենք ընտրաշրջանը կարողանան անցկացնել, որ իրենք կարողանան քաղաքական պայքարի մեջ լինել, որը շատ կարևոր է ժողովրդավարության համար, որովհետև չպետք է լինի այնպիսի պարագա, որ կուսակցությունները ասեն՝ մենք պատրաստ չենք ընտրությունների, նորմալ կուսակցությունը միշտ պետք է պատրաստ լինի ընտրությունների, և դիտարկի հնարավորությունը ցանացած պահի: Դրա համար ես կարծում եմ, որ փոքր կուսակցությունների ֆինանսավորումը նույնպես շատ կարևոր է, բայց մենք պետք է ևս մի կարևոր բան հասկանանք, որ պետության որոշակի ռեսուրսների մսխմամբ և ապօրինի սեփականաշնորհմամբ, որոշ կուսակցություններ՝ Հանրապետականը, ինչու չէ նաև Բարգավաճը, բայց Հանրապետականը հաստատապես, ունեն մարզային մեծ ներկայացուցչություն, և սրանք արդար ձեռք բերված գույք և ռեսուրսներ չեն: Պետք է այնպես լինի, որ մենք գանք զրոյական վիճակի, և հետո նոր կուսակցության գրասենյակները և նման հարցերը լուծվեն: Պետք է քաղաքացիները գիտակցեն, որ երբ ասում են՝ եկան ու բացեցնգրասենյակը, դա իրենց հաշվին է: Հիմա խնդիրն այն է, որ քաղաքացու հաշվին արված գործունեության համար իրենք հաշվետու չեն: Խնդիրը այն է, որ դա լինի հանրային միջոցներով , լինի հաշվետվողական, լինի թափանցիկ, և մարդը իմանա՝ ինչ պահանջի տվյալ կուսակցությունից: - Ի՞նչ քայլերն է անհրաժեշտ իրականացնել, որ բացառվի օլիգարխիկ ֆինանսավորումը, և բիզնեսը տարանջատվի քաղաքականությունից. արդյո՞ք պետական ֆինանսավորման մոդելը կհանգի այդ արդյունքին: - Պետական ֆինանսավորման անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է, որ մենք կարողանանք թուլացնել օլիգարխիկ տնտեսվարողների ազդեցությունը կուսակցությունների վրա: Դրա հետ մեկտեղ, ես կարծում եմ, որ պետք է հստակեցվեն լոբբինգի և այլ օրենքներ: Խնդիր չկա, որ ինչ-որ տնտեսվարող որոշում է մասնկացել քաղաքականությանը, խնդիր կա, որ այդ որոշումները և գործընթացները թափանցիկ չեն, չի քննարկվում և պարզ չէ, թե ում շահն է սպասարկվում: Որոշ դեպքերում, իհարկե, դա շատ ակնբախ երևույթ է, հետևաբար այդ շահերի բախման ինստիտուտի, հայտարարագրման ինստիտուտի հետ մեկտեղ, եթե սահմանենք նաև պետական ֆինանսավորում, կկարողանանք էականորեն թուլացնել այս կամ այն խմբերի կողմից ուղիղ միջամտությունը պետական քաղաքականությանը: Դրա հետ մեկտեղ, ես ուզում եմ նշել, որ ժողովրդավար երկրներում կան, այսպես ասած, շահերի խմբեր, չնայած ես սրան այդքան էլ կողմ չեմ: Ես խնդիր չեմ տեսնում, երբ գործարարը փորձում է ինչ-որ կուսակցությանն օժանդակելով հարց լուծել, խնդիր է, որ դա թափանցիկ չի արվում, որովհետև քաղաքացին պետք է իմանա, եթե ինքն ընտրում է այս կուսակցությանը, ուրեմն այս մարդուն հնարավորություններ է տալիս այս կամ այն չափով: Օրինակ՝ Ամերիկայում, երբ դու ընտրում ես Հանրապետականներին, դու գիտես, որ ենթադրաբար հարկային քաղաքականությունը մեղմվելու է: Դեմոկրատների մոտ բավականին զարգացել է սոցիալական արդարության զգացումը: Այսինքն՝ խնդիրը ոչ միայն տարանջատումն է, որը այս պահին օրհասական հարց է, այլև այդ քաղաքականությունները նորմալ հունի մեջ դնելը: - Երբ լսումների ընթացքում քննարկվում էին կուսակցությունների ֆինանսավորման թափանցիկության համար անհրաժեշտ պայմանները, կարծիքներ հնչեցին, որ այդ հաշվապահական բարդությունների պատճառով կարող են փոքր կուսակցությունները փակվել: Դուք նամն ռիսկեր տեսնո՞ւմ եք: - Ո՛չ, չեմ տեսնում: Անկեղծ ասած, ինձ համար նման արգումենտ գոյություն ունենալ չի կարող: Կան փոքր ՀԿ-ներ, որոնք ներկայացնում են այդ հաշվետվությունները: Եթե իրենք կարողանում են , ապա ինչո՞ւ մարդկանց խումբը, որը հավակնում է կառավարել երկիրը, այս կամ այն մակարդակում ազդել որոշումների վրա, չի կարող հաշվետվություն ներկայացնել: Թող ունենան մի կուսակցական, ով հաշվապահ է: - Կարելի է ասել, որ հայաստանյան կուսակցությունների մեծ մասը չունի հստակ գաղափարախոսություն, այսինքն ո՛չ ամբողջապես լիբերալ են, ո՛չ սոցիալիստ: Ըստ Ձեզ՝ սա չի՞ խանգարում կուսակցությունների գործունեությանը, և արդյո՞ ք համամիտ եք, որ «իզմ»-երի ժամանակաշրջանն անցել է: - «Իզմ»-երի ժամանակաշրջանը անցել է այնքանով, որքանով մենք ենք դա որդեգրել մեր կուսակցության համար, որևէ այլ կուսակցություն պարտավորություն չունի հետևել մեր դիրքորոշմանը: Բայց ես ուզում եմ՝ մենք մի քանի բան հստակեցնենք: Հայաստանում կան կուսակցություններ, որոնք ունեն գաղափարախոսություններ: Հայաստանում խնդիրներից մեկն էլ այն է, որ կուսացկության գաղափարախոսության, իրականության և քաղաքականության միջև խզումն է մեծ եղել: Սա է խնդիրը, որը, որպես կանոն, կարգավորվում է ընտրողի կողմից. երբ դու քո գաղափարախոսությունը չես պահպանում, քեզ կարող են չընտրել: Հայաստանում կան թե՛ ազատական, թե՛ սոցիալիստական, թե ՛ ազգային կուսակցություններ, բայց իրենք խզում ունեն իրնեց գործողությունների, ծրագրերի և իրենց ասածի մեջ: Ինչ վերաբրեում է նրան, թե արդյո՞ք «իզմ»-երի ժամանակաշրջանն անցել է, մեծ առումով, մենք տեսնում ենք գլոբալ աշխարհում, որ այլևս ձախական կամ աջական դեբատները խիստ պոլարիզացված են, բոլորը բոլորին մեղադրում են: Պետք է լինեն  համադրություններ, որ բարդ խնդիրները կարողնաս լուծել: Շատ պարզ կարող են ասել՝ ձեր կուսակցությունը չունի գաղափարախոսություն: Նախ դա այդպես չէ, այն ունի գաղափարախոսության՝ չորս-հինգ հիմնասյուներ, որոնցով առաջնոդվում է: Գուցե մենք ազատական ենք, երբ հարցը վերաբերում է հարկային օրենսգրքին, բայց գոնե նրանք, ովքեր հետևում են սոցիալական հարցերով նախարարության գործունեությանը, կտեսնեն, որ ամենաձախականն է, որովհետև Հայաստանի առջև ծախացած խնդիները բարդ են: Այլ հանգամանքներում, եթե մենք ունենայինք նորմալ ընտրություններ, ձևավորված ընտրական պրոցեսներ՝ սկսած իննսունականներից,  կձևավորվեին աջը և ձախը, իսկ այս պարագայում ենթադրում են համադրելի լուծումներ՝ աջից, ձախից, կենտրոնից, վերևից, ներքևից: Սա այն դեպքում, երբ խոսում ենք «իզմ»-երի բացակայության մասին: Եթե մենք միայն մեկ «իզմ» ընտրենք, ապա լիքը ուրիշ տեղերում խնդիրներ լուծելը դժվար կլինի, դրա համար մենք պետք է ունենանք այդ համադրելիությունը: Մենք ունենք նաև արժեհամակարգ, որը նույնպես գաղափարախոսական է, այն շատ հստակ է. ընտրություն չկեղծելը գաղափարախոսություն է: Ցավում եմ, նորմալ երկրներում ընտրություն չկեղծելը լավ է, պարզ երևույթ է: Կար նման դիսկուրս, որ ի՞նչ կարևոր են ընտրությունները, կարևոր է անվտանգությունը: Հիմա մենք ասում ենք՝ այդ երկուսը չեն հակադրվելու. անպայման պետք է լինեն ազատ, անկախ, թափանցիկ ընտրություններ, սա հնարավորություն է ստեղծում մյուս կուսակցությունների համար մոբիլիզացվելու: Այսինքն, երբ ասում են «իզմ»-եր չկան, ես բացատրեցի, թե ինչու ես չեմ կարող որևէ«իզմ»-ի վրա երկար մնալ, բայց իդեալոգիկ առումով, բոլոր կուսակցությունները ունեն իդեալոգիաներ, հարցն այն է, որ չի իրականացվում: Այդ խզումը զգացվում է նաև Եվրոպայում:  - Մեր յուրաքանչյուր նախորդ զրուցակից հնարավորություն ունի հաջորդ զրուցակցին ուղղելու իր հարցը: Մեր նախորդ զրուցակիցը ՔՈ ՍԴԿ քարտուղար Սուրեն Սահակյանն էր, ում հարցը հետևյալն է. «Ի՞նչ կարծիք ունեք այն գործընթացի վերաբերյալ, երբ պատգամավորը վայր է դնում կուսակցության մանդատը, սակայն շարունակում է մնալ պատգամավոր: Ընդհանուր առմամբ, խոսքը «անկախ պատգամավորի» ինստիտուտի մասին է»: - Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության համաձայն և պատգամավորի երաշխիքների համաձայն, ընտրված պատգամավորը նման իրավունք ունի, սակայն ես կարծում եմ, որ երբ մենք խոսում ենք պառլամենտական համակարգի մասին և նրա հետագա զարգացման մասին կամ կուսակցությունների բյուրեղացման խնդրի շուրջ, ապա տեսականորեն սա հետագայում բացառելի երևույթ կլինի: Եվ խնդիրը ոչ թե պետք է լուծվի իրավական կամ օրենսդիր ճանապարհով: Իմ լավ գործընկերը շատ անգամ տեսնում է իրականությունը՝ քաղաքական մշակույթի փոփոխությամբ: Պառլամենտական երկրում դա ապսուրդի հասնող, քաղաքական ինքնասպանության հասնող երևույթ է: Դրա հետ մեկտեղ դեռ չձավորված որոշակի վակումում հնարավորություն կա նման բան անելու, եթե ՀՀ Սահմանադրությունը թույլ է տալիս անձին նման բան անելու: Չեմ կարծում, որ սա լավագույն պրակտիկան է: Մի բան է, երբ դու որոշակի պլատֆորմայով ես հանդես գալիս, մեկ այլ բան է, երբ դու անկախ ես ընտրվում: Պառլամենտական համակարգի պահպանման պարագայում սա բացառվում է, որովհետև պառլամենտարիզմում կուսակցություններն են առաջնային ինստիտուտները: Սոս Ավետիսյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. «Հանրության հետ ի՞նչ աշխատանք է հարկավոր, որ լիարժեք արժևորվի կուսակցությունների դերը, և այն համբավը, որն ունեն կուսակցությունները, կարողանանք հաղթահարել»:
15:54 - 28 նոյեմբերի, 2019
RElection [#34] Վերահսկիչ-վերաստուգիչ ծառայությունը չունի բավարար ռեսուրսներ՝ ստուգելու կուսակցությունների ֆինանսավորման համապատասխանությունը իրականությանը. Հերիքնազ Տիգրանյան

RElection [#34] Վերահսկիչ-վերաստուգիչ ծառայությունը չունի բավարար ռեսուրսներ՝ ստուգելու կուսակցությունների ֆինանսավորման համապատասխանությունը իրականությանը. Հերիքնազ Տիգրանյան

RElection նախագծի շրջանակներում կուսակցությունների ֆինանսավորման թափանցելիության և վերահսկողության ամրապնդման թեմայով զրուցել ենք ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Հերիքնազ Տիգրանյանի հետ: - Տիկի՛ն Տիգրանյան, մեկ ամիս առաջ Ազգային ժողովի լսումների ընթացքում խոսեցիք վերահսկիչ-վերստուգիչ ծառայության գործառույթը հակակոռուպցիոն հանձնաժողովին փոխանցելու և վերահսկիչ-վերստուգիչ ծառայության կողմից ոչ պատշաճ իրականացված գործունեության մասին: Կխնդրեի կրկին խոսել այդ խնդիրների մասին. ինչպե՞ս եք պատկերացնում այդ գործընթացը:   - Շնորհակալություն հնարավորության համար, որ ևս մեկ անգամ մեկնաբանվի, թե ինչ քննարկումներ են ընթանում Ազգային ժողովում, և ինչու ենք այդպես կարևորում ընտրական օրենսդրության բարեփոխման ֆոնին նաև «Կուսակցությունների մասին» օրենքի վերանայումը, որովհետև նախորդ բոլոր ընտրությունները ցույց են տվել, որ կուսակցական համակարգի կայացման գործում շատ կարոր է նրա ֆինանսական կայունությունը, և, հետևաբար, նաև վերահսկելի ու թափանցիկ պետք է լինեն կուսակցությունների ֆինանսավորման աղբյուրները: Այն գործիքակազմը, որը կա Ընտրական օրենսգրքում և «Կուսակցությունների մասին» օրենքում, որոշ դեպքերում ամբողջությամբ չի բացահայտում, թե այդ կուսակցությունը ինչ ֆինանսավորման աղբյուրներ ունի, որքանով են օրինական նրա ֆինանսավորման աղբյուրները, և այդ ֆինանսավորումը և կուսակցության գործունեությունը արդյ՞ոք այս կամ այն ազդեցությունից զերծ չեն: Բնականաբար, այստեղ առաջին հերթին պիտի հասկանանք՝ ովքեր ինչ շահեր են հետապնդում կուսակցությունների ֆինանսավորման մեջ: Տարբեր մեխանիզմներ կային, և այդ խորհրդարանական լսումների ժամանակ էլ տարբեր առաջարկներ եղան, ասենք, ֆիզիկական անձանց վճարումների շեմը բարձրացնել կամ հակառակը՝ շեմը իջեցնել, եկամտային հարկի վերադարձի ինստիտուտը կիրառել կամ պետական աջակցության բաշխման մեխանիզմը փոխել՝ ավելի շատ ձայներ հավաքածին ավելի քիչ ֆինանսական աջակցություն ցուցաբերել, քան ավելի քիչ ձայներ հավաքածին, որ կուսակցությունը կարողանա կայանալ: Բայց այս ամենի մեջ կարևոր է նաև, թե իրենց հայտարարագրերում և հաշվետվություններում կուսակցությունները որքան թափանցիկ են գործում և արդյո՞ք արդարացի ներկայացնում են իրենց գույքի և եկամուտների վերաբերյալ հայտարարագրերը: Օրենսդրական կարգավորումների շրջանակում ընտրություններին մասնակցող կուսակցությունները կամ քաղաքական դաշինքը՝ դրա մեջ մտնող կուսակցություններով, Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողով են ներկայացնում իրենց գույքի և եկամուտների վերաբերյալ տեղեկություն, հայտարարագիր, ինչպես նաև պարտավոր են բացել նախընտրական հիմնադրամներ և հաշվետվություն ներկայացնել՝ նախընտրական քարոզչության ընթացքում այդ հիմնադրամից կատարված ծախսերի վերաբերյալ: Բացի նրանից, որ կա ընտրական օրենսդրական խնդիր, թե որ ծախսերն են հայտատարագրվում, իսկ մենք կարծում ենք, որ բոլոր ծախսերը չէ, որ հայտարարագրվում են, ինչը օրենքի բաց է. նաև չեն հայտարարագրվում ամբողջ նախընտրական քարոզչության հետ կապված ֆինանսական հոսքերը, և նաև այն կառույցը, որը պետք է վերահսկողություն իրականացնի՝ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի կազմում գործող Վերահսկիչ-վերաստուգիչ ծառայությունը, չունի բավարար ո՛չ մարդակյին, ո՛չ նյութական ռեսուրսներ՝ ստուգելու դրանց համապատասխանությունը իրականությանը: Մենք երբևէ չենք տեսել, երբ կբացահայտվեն թեկուզ թվացյալ, կասկածելի փաստեր նրանց հայտարարագրերի իրականության հետ անհամապատսխանության մասին: Մենք առաջարկում ենք տարբեր լուծումներ: Եթե հիշում եք, նախորդ տարի կար վարչապետին կից Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների հանձնաժողով, որը մշակեց նաև Ընտրական օերնսգրքի փոփոխությունների հայեցակարգը: ԵԱՀԿ ԺՀՄԻԳ-ի հանձնարարականում միշտ նշվում էր, որ ՎՎԾ-ն պետք է լինի առանձին մարմին: Ի՞նչ արեցին Ընտրական օրենսգրքում. ուղղակի գրեցին՝ Վերահսկիչ-վերստուգիչ ծառայությունն անկախ է, բայց ումի՞ց է անկախ: Եթե նա գործում է ԿԸՀ-ի կազում, եթե նրան նշանակում է հենց ԿԸՀ-ն, նրա անկախությունը ոչ միայն փաստացի, այլ նաև իրավաբանորեն ապահովված չէ: Փաստացի, ոչ միայն անկախ չէ, այլև ի վիճակի չէ իր գործառույթն իրականացնել: Կային տարբեր առաջարկներ, օրինակ, որ այդ գործատռույթն իրականցնի Հաշվեքննիչ պալատը կամ այլ կառույց, բայց օրենսդրական փոփոխությունների համատեքստում շատ ավելի նպատակահարմար է, որ ՎՎԾ-ն Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի կազմից ընդհանրապես վերանա, լուծարվի այս կառույցը, և կուսակցությունների և՛ ընթացիկ, և՛ ընտրությունների հետ կապված նրանց հիմնադրամների ֆինանսական վերահսկողությունը վերապահվի Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին: Այս կառույցը արդեն իսկ մասնագիտական կառույց է հայտարարագրերի ուսումնասիրման և հրապարակման հարցում, այստեղ սուբյեկտային կազմի փոփոխություն է առաջանալու. հայտարարատու սուբյեկտ կդառնան նաև կուսակցությունները և կուսակցությունների դաշինքները: Կարծում եմ, որ այս կառույցը ունի և՛ բավարար մարդկային ռեսուրսներ, և ՛ հմտություններ այդ գործառույթն իրականացնելու: Այս պահին, քանի դեռ չենք հասել նախագծի վերջնական տարբերակին, չեմ կարող ասել, որ այս առաջարկն արդեն նախագծի տեսք ունի, բայց այն նաև մեր քննարկումների արդյունքում է ծնվել, և կարծում եմ, որ շատ ողջամիտ կլինի, և մենք նաև կապահովենք ԵԱՀԿ ԺՀՄԻԳ-ի պահանջը, որը ընտրությունից ընտրություն պետությանը տալիս է խորհրդատվություն, որ այս կառույցի անկախությունը և նրա ունակությունները ինքը դնում է կասկածի տակ, և այդ կասկածը գալիս է նաև տեղական ՀԿ-ների զեկույցներից և հաշվետվություններից: - Երբ խոսեցիք ֆինանսավորման թափանցելիության պահանջների վերաբերյալ, փոքր կուսակցությունները բարձրացրին այն խնդիրը, որ իրենք ի վիճակի չեն լինելու այդ հաշվապահական գործունեությունները իրականացնել, և հնարավոր է, որ այդ պահանջների պատճառով փոքր կուսակցությունները փակվեն: Դուք նման ռիսկեր տեսնո՞ւմ եք: - Անկեղծ ասած, ես այդ ռիսկերը չեմ տեսնում և նաև ցանկացած պատճառաբանությամբ արդարացված չեմ համարում այդ հաշվետվությունները չներկայացնելը: Կուսկացությունը գրանցվում է պետական մարմնում և գրանցման պահից դառնում է իրավաբանական անձ, բոլոր իրավունքներով ու պարտականություններով այնպես, ինչպես հիմնադրամները, հասարակակական կազմակերպությունները, և եթե այն ստացել է պետական գրանցում, այդ փաստի ուժով ինքն արդեն իսկ հաշվետու է: Միավորման մեկ տեսակի հանդեպ չպետք է հաշվետվողականության պահանջը համարենք թույլատրելի, մյուսի հանդեպ՝ անթույլատրելի: Եթե մյուս միավորումները ներկայացնում են այդ հաշվետվությունը, ապա ինչո՞ւ պիտի կուսակցությունների համար լինի այդ վերապահումը: Ասեմ ավելին, այնպես չէ, որ մենք նոր բան ենք առաջադրում, հիմա էլ նրանք ունեն ամենամյա հաշվետվություններ ներկայացնելու պարտավորությունը ՝ իրենց ֆինանսական հոսքերի վերաբերյալ: Եթե կուսակցություն է, բնականաբար, իր նպատակը քաղաքական իշխանությանը հասնելն է ընտրությունների մասնակցելու միջոցով, և այդ փաստի ուժով իրենք ներկայացնում են իրենց գույքի վերաբերյալ հայտարարագրեր Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովին: Ըստ էության, սա նոր բան չէ, և ցանկացած կուսակցություն, որն ունի հարյուրից- երկու հարյուր անդամ, կարող է սահմանել սիմվոլիկ ինչ-որ անդամավճար, որ կարողնա այդ գործունեությունն իրականացնել: Ի վերջո, այդ հայտարարագրման մեխանիզմը իրենից բարդ հաշվապահություն չի ենթադրում, դա ընդամենը ենթադրում է բարեխղճություն և չխուսափել թափանցիկ լինելուց: -Քանի որ քննարկվում է նաև պետության կողմից կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցը, նախ, որքանո՞վ է այս մոդելը Ձեզ համար ընդունելի և արդյո՞ք սրա իրականացումը հնարավորություն կտա ազատվելու օլիգարխիկ ֆինասավորումից և բիզնես-քաղաքականություն միավորումից: - Օլիգարխիկ ֆինանսավորումից խուսափելու համար նախ պետք է տարբերակենք ֆիզանձանց և իրավաբանական անձանց կողմից ֆինանսավորումը պետության ֆինանսավորումից: Կա տեսակետ նաև, որ պետք է փոխել պետության կողմից իրականացվող ֆինանսավորման տրամաբանությունը, այսինքն՝ խթանել ավելի քիչ ձայներ հավաքած և խորհրդարան անցած կուսակցություններին, որովետև հզորներն արդեն իսկ հզոր են: Ինչ վերաբերում է իրավաբանական անձանց և ֆիզանձանց կողմից ֆինանսավորելուն, նաև կա առաջարկություն, որ ընդհանրապես արգելվի իրավաբանական անձանց կողմից ֆինանսավորումը, որ որևէ կորպորատիվ շահերից կախվածություն չունենա կուսակցությունը: Իսկ ֆիզիկական անձանց դեպքում դնել որոշակի շեմ և հրապարակայնության բարձր թափանցելիության աստիճան, ինչը նշանակում է, որ, օրինակ, եթե հայտարարագրում նշվում է , որ X ֆիզանձից ստացվել են եկամուտներ, այդ անձի վերաբերյալ թույլատրելի ինֆորմացիան՝ չխախտելով անձնական տվյալների պաշտպանությունը, հրապարակել, օրինակ, թե այդ անձը որտեղ է աշխատում: Կարծում եմ՝ որևէ խնդիր չի լինի,եթե նրա աշխատանքի վայրը նշվի : Կարծեմ, նման մոդել աշխատում է Վրաստանում: Սրա նպատակը մեկն է. խոշոր սեփականատեր կամ բիզնես ունեցողը կարող է իր իսկ հիմնած կուսակցությանը իր աշխատողների միջոցով գումար փոխանցել, անընդհատ նվիրատվություններ անել: Եթե մենք տեսնում ենք, որ այդ հոսքերը գալիս են նույն ընկերությունից, նշանակում է, որ հենց այդ ընկերություն տնօրենության ֆինանսներն են, ոչ թե անձի կամավոր մուծումները: Ամբողջ տրամաբանությունը պետք է լինի այն, որ մարդը, գաղափարախոսությունը ընդունելով է ուզում, որ այս կուսակցությունը հաջողի, իսկ եթե ուղղակի գումար ես տանում, որ դու չերևաս, այլ քո աշխատողների միջոցով ես շրջանառում, այստեղ բացահայտվում է, որ խախտվում է նաև կամավորության սկզբունքը: Օրենքը ամրագրում է նաև, որ թույլատրելի շեմից բարձ վճարումները պետք է ուղղվեն պետական բյուջե: Մենք որևէ համապետական ընտրության ժամանակ չենք տեսել, որ նման փաստ արձանագրված լինի, ինչը նշանակում է՝ մեր նվիրատվությունը կատարողները իրավաբանորեն շատ գրագետ են կատարել այդ նվիրատվությունը, կամ չի եղել պատշաճ վերահսկողություն՝ հասկանալու համար՝ մենք այդ թույլատրելի շեմի հատման դեպք երբևէ ունեցե՞լ ենք, թե՞ ոչ: Իսկ երբ դու բացահայտում ես նվիրատվություն կատարողին, դու բացահայտում ես նաև նվիրառուի օրինավորությունը, թե որքանով են նրա ստացած ֆինասները օրինական և թույլատրելի աղբյուրից: Սա է ընդամենը մեր առաջարկը, երբ ասում ենք որ հրապարակայինության ավելի բարձ ստանդարտներ պետք է նախատեսել: - Ըստ RElection նախագծի ձևաչափի՝ յուրաքանչյուր զրուցակից հնարավորությւոն ունի հաջորդ բանախոսին ուղղելու իր հարցը: Մեր նախորդ զրուցակիցներից մեկի՝ «Թրանսփարենսի ինթերնեյշնլ» հակակոռուպցիոն կենտրոնի՝ իրավական հարցերով փորձագետ Հայկ Մարտիրոսյանի հարցը հետևյալն է. «Ինչպիսի՞ քայլեր է անհրաժեշտ իրականացնել, որ շատ ավելի կայուն քաղաքական համակարգ ունենանք և ոչ անձակենտրոն, այսինքն՝ աշխատի կոնկրետ համակարգը և ոչ թե պայմանավորված լինի մեկ անձի կամքից»: - Այն ամենը, ինչի մասին քիչ առաջ խոսեցինք ՝ կուսակցությունների ֆինանսավորում, ընտրական օրենսդրության բարեփոխում, հենց տանելու է ավելի զարգացող քաղաքական համակարգ ունենալուն և ավելի բազմակուսակցական համակարգ ունենալուն: Բնականաբար, սրան զուգահեռ պետք է դիտարկել նաև ընտրական օրենսդրության փոփոխությունները, որտեղ մենք նախատեսում ենք հանել ընդհանրապես այդ տարածքային ցուցակի հասկացությունը: Սա հենց նշանակում է , որ մարդիկ պետք է կարողանան աստիճանաբար սովորել գնալ գաղափարի հետևից: Ցավոք մեզ մոտ հակառակ պրակտիկան է ձևավորված՝ գնալ լիդերի հետևից՝ առանց նայելու նրա ծրագրեը, գաղափարախոսությանը: Երբ մենք դնում ենք ամբողջական համամասնական ընտրական համակարգ, մենք տանում ենք դեպի նրան, որ մենք սկսում ենք ուշադրությւոն դարձնել կուսակցությունների գաղափարախոսությանը, և ընտրազանգվածը պետք է կողմորոշվի՝ ըստ գաղափարախոսությունների: Բազմակուսակցական համակարգը, գումարած դրան նպաստող ճիշտ օրենսդրական գործընթացները կնպաստեն, որ մենք ունենանք ավելի կայուն կամ ավելի զարգացող քաղաքական համակարգ: Ես կարծում եմ, որ ամբողջը պետք է դիտարկել մեկ միասնության մեջ: Կոնկրետ ասել՝ այս քայլը կանենք և կհասնենք որևէ արդյունքի, ճիշտ չի լինի, որովհետև նաև ԱԺ-ի ինստիտուտը և պատգամավորը ունեն կրթական բաղադրիչ: Տարիներով ձևավորված թյուր պատկերացումները, որ պատգամավորը բոլոր հարցերի լուծողն է, փողոցում ասֆալտ անողը և բակերում բարեկարգում անողն է, այդ մտածելակերպը պետք է դուրս հանել: Երբ իրնենք ճիշտ ակնկալիք կձևավորեն ճիշտ ինստիտուտից, այդ դեպքում իրենց դիրքորոշումները ավելի հստակեցված կլինեն: Երկար տարիներ մեր հասարակությունը իր սպասելիքները ուղղել է ոչ ճիշտ հասցեատերերի և հիմա էլ, այս նոր ձևավորված Ազգային ժողովը շարունակում է դեռ այդ ընտրողների հետ հանդիպումների ընթացքում զգալ, որ իրենք քեզ չեն դիտարկում որպես ինչ-որ գաղափարախոսության կրողի, որ դու կարող ես բերել համակարգային փոփոխություններ: Իրենք գիտեն սրա կամ նրա անձը որպես հարց լուծողների: Սա նաև կրթական բաղադրիչ է, որը բոլոր կուսակցությունները պետք է իրենց աշխատանքներում իրականացնեն նաև ընտրողներին կրթելու միջոցով: Հերիքնազ Տիգրանյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. «Կցանկանայի, որ հաջորդ զրուցակիցը օբյեկտիվ գնահատեր այն փոփոխությունները և ջանքերը, որ տեսնում է նոր Ազգային ժողովում՝ կապված ընտրական օրենսդրության փոփոխությունների հետ, և իր կողմից ներկայացներ երեք առանցքային առաջարկություններ, որոնք ինքը կաներ ավելի բարեփոխված ընտրական օրենսդրություն ունենալու համար»:
17:03 - 26 նոյեմբերի, 2019
RElection [#33] Անձամբ ես դեմ եմ, որ արտերկրում բնակվող մեր հայրենակիցները քվեարկեն հայաստանյան ընտրությունների ընթացքում․ Արման Բոշյան

RElection [#33] Անձամբ ես դեմ եմ, որ արտերկրում բնակվող մեր հայրենակիցները քվեարկեն հայաստանյան ընտրությունների ընթացքում․ Արման Բոշյան

RElection նախագծի շրջանակներում ընտրական իրավունքի թեմայով զրուցել ենք ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Արման Բոշյանի հետ: - Պարո՛ն Բոշյան, կուսակցությունների և քաղհասարակության շրջանում քննարկվում է համամասնական և մեծամասնական ընտրակագերի թեման. կարծես բոլորը կողմ են համամասնական ընտրակարգին: Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք, և ըստ Ձեզ՝ Հայաստանում ո՞ր ընտրակարգն է ավելի ընդունելի: - Սա կարևորագույն հարց է մեր քաղաքական կյանքի համար և, ընդհանրապես, Հայաստանում քաղաքական մշակույթ ձևավորելու համար: Մանավանդ այս փուլում, երբ բովանդակությունը և դետալները դեռ չեն քննարկվում, միանշանակորեն պնդել, կողմ լինել մեկին կամ մյուսին այդքան էլ ճիշտ չեմ համարում: Համարում եմ, որ այս հարցը պետք է քննարկվի լայն շրջանակների հետ, մասնավորապես՝ քաղհասարակության հետ, կուսակցությունների հետ և հանրության լայն շրջանակների հետ, որովհետև կուսակցությունները և ընտրական գործընթացը այն ողնաշարն են , որոնց վրա կառուցվում են մեր պետականությունը և մեր քաղաքական համակարգը: Սրան պետք է շատ լուրջ վերաբերվել, և քննարկումները պետք է բովանդակային լինեն: Այդ պատճառով ես մի փոքր էլ կսպասեմ, մինչև մենք բովանդակային քննարկումների մեջ կլինենք, և այդ ժամանակ մենք կլսենք տարբեր դիրքորոշումներ և, իհարկե, կարտահայտենք նաև մեր դիրքորոշումը: - Այս պահին օրակարգում ավելի շատ «Կուսակցությունների մասին» օրենքի փոփոխությունն է և ոչ թե Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումը: Ըստ հերթականության՝ չպե՞տք է հակառակը լիներ: Ինչո՞ւ փոխվեց այդ հերթականությունը: - Շատ կարևոր հարց եք տալիս:Դրանք մեկը մյուսի հետ շատ սերտորեն փոխկապակցված են, և՛ «Կուսակցությունների մասին» օրենքը և՛ Ընտրական օրենսգիրքը: Կարելի է ասել՝ մեկը մյուսի տրամաբանական շարունակությունն է: Քանի որ «Կուսակցությունների մասին» օրենքը իր ծավալով ավելի փոքր է, քան Ընտրական օրնսգիրքը, բայց, իմիջիայլոց, ոչ պակաս կարևոր, մենք սկսել ենք «Կուսակցությունների մասին» օրենքի քննարկումները: Մեր հանրությունը տեսնում է այն քննարկումները, որոնք տեղի են ունենում մարզերում. վերջերս պատգամավորների խումբ էր մեկնել Գյումրի, Արարատի մարզ: Կարելի է ասել՝ հավաքվում են այն գաղափարները, որոնք կան մեր հասարակության, քաղհասարակության մոտ: Դա մենք միանշանակորեն կամփոփենք և կներկայացնենք խորհրդարանին, բանավեճը արդեն կծավալվի խորհրդարանի հարթակում: Համոզված եմ, որ «Կուսակցությունների մասին» օրենքը ամփոփելուց հետո մենք անպայմանորեն պետք է սկսենք Ընտրական օրենսգրքի վերաբերյալ քննարկումները: Եվս մեկ անգամ ուզում եմ ընդգծել, որ դրանք սերտորեն փոխկապակցված ինստիտուտներ են: - Ինչպե՞ս եք վերաբերում կայուն մեծամասնության գաղափարին, քանի որ շատ երկրներում գործում է կոալիցիոն համակարգը: Մենք որոշակի փոփոխություններից հետո անցանք կայուն մեծամասնության գաղափարին: Ի՞նչ կարծիք ունեք այս հարցի շուրջ, և արդյո՞ք սա կարող է խանգարել կառավարման գործընթացին: - Մենք մի իրավիճակում ենք, որ նոր Սահմանադրության տիրույթում ենք աշխատում, և, կարելի է ասել, այն փորձնական ժամանակաշրջանն է, որ հասկանանք, թե ինչքանով է այս Սահմանադրությունը, այս ընտրական մեխանիզմը , խորհրադարանի կառավարման այս կառուցվածքը թույլ տալիս ստանալ մաքսիմալ էֆեկտ և կայունություն ապահովել Հայաստանում: Հիմա, այս գործընթացը ընթացքի մեջ է, և երբ անդրադառնալու լինենք Ընտրական օրենսգրքին, համոզված եմ, որ սա լինելու է կարևորագույն հարցերից մեկը, ինչպես համամասնական, մեծամասնական ընտրակարգերը: Մենք հիմա աշխատում ենք մեծամասնության սխեմայում, բայց, ինչպես հայտնի է, վերջնական ճշմարտություններ չկան, և միգուցե առաջարկվի մի այնպիսի մոդել, որն ընդունելի կլինի բոլորի համար, մեծամասնության համար, և հնարավոր է, որ մենք նոր կոնսենսուսի գանք, ոչինչ բացառված չէ: - Նախկինում արտասահմանում բնակվող հայերը հնարավորություն ունեին մասնակցելու Հայաստանում տեղի ունեցող ընտրություններին, հետագայում այդ կարգը հանվեց: Արդյո՞ք կա տեսլական, որ այս իրավունքը կարող է ետ բերվել, և սրան ինչպե՞ս եք վերաբերվում: - Կան քաղաքական ուժեր և քաղաքական գործիչներ, ովքեր կարծում են, որ տեղին կլինի, որ մեր՝ արտերկրում բնակվող հայրենակիցները պետք է քվեարկեն հայաստանյան ընտրությունների ընթացքում , բայց ես անձամբ դեմ եմ նման պրակտիկայի, սա իմ անձնական կարծիքն է : Համարում եմ, որ հայաստանյան քաղաքկան կյանքը ունի որոշակի տրամաբանություն, որոշակի աուրա, և այստեղ գտնվելը և այդ միջավայրին անմիջական մասնակից լինելը հնարավորություն է տալիս իրականությունը օբյեկտիվորեն գնահատելու և կատարված կամ չկատարված աշխատանքի ծավալը պատկերանցնելու: Քո քվեն, իրավունքը և մանդատը՝ գործուղելու որոշակի քաղաքական ուժերին խորհրդարան և կառավարություն, ամբողջությամբ իրացնելու այդ հնարավորությունը պետք է տրվի Հայաստանում ապրող և աշխատող քաղաքացիներին, որովհետև նրանք իրենց առօրյայում են տեսնում Հայաստանի քաղաքական կյանքը և զգում են այդ փոփոխությունների և գործունեության էֆեկտը: Սա իմ անձնական կարծիքն է, բայց համոզված եմ, որ այդ կարևորագույն հարցերը պետք է հանրության լայն շրջանակներում քննարկվեն: Մենք իսկապես պետք է ունենանք այնպիսի լուծումներ, որոնք կնպաստեն Հայաստանի քաղաքական կյանքի կայունացմանը և նոր որակներ հաղորդելուն: - Քանի որ քննարկվում է նաև կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցը, Ձեզ համար ֆինանսավորման ո՞ր մոդելն է ավելի ընդունելի, և արդո՞ք պետական ֆինանսավորման գործընթացը թույլ կտա, որ քաղաքականությունը և բիզնեսը տարանջատվեն: - Կա սկզբունքային հարց, և դա մեր քաղաքական տեսլականի մի մասն է. կուսակցությունները և ընդհանրապես քաղաքականությունը պետք է լինեն թափանցիկ, հրապարակային և հաշվետու հանրությանը, այն հանրությանը, որին կոչված են ծառայելու և սպասարկելու: Այդտեղ մեխանիզմները կարող են լինել բազմազան՝ սկսած ֆինանսավորում հանրությունից, վերջացրած պետական ֆինանսավորում, որպեսզի կուսակցությունները հնարավորություն ունենան ավելի անկախ լինելու և իրենց ֆինանասական հոսքերով կախված չլինեն մեկ աղբյուրից: Այստեղ կարևորը քաղաքական կամքի առկայությունն է և լայն քաղաքական կոնսենսուսի առկայությունը, որտեղ բոլորս պետք է արձանագրենք, որ կուսակցությունները կարևորագույն ինստիտուտ են մեր քաղաքական կյանքի ընթացքում, մեր պետականության կայացման այս փուլում և այդ կուսակցությունները պետք է իրականում ծառայեն մեր հանրությանը և ֆինանսավորվեն հանրության միջոցով՝ տարբեր ճանապարհներով: Դա կարող է լինել պետական բյուջեից կամ ուղղակի անհատ-կուսակցություն հարաբերությունների ֆորմատով, այնպես որ այստեղ կարևորը այն է, որ կուսակցությունները իրականում պետք է ծառայեն այն առաքելությանը, որին կոչված են, և նրանց վրա ազդեցությունները պետք է բացառվեն տարբեր բիզնես շրջանակներից և ոչ առողջ պրոցեսներից: - Պետական ֆինանսավորման գործընթացն ինչպե՞ս եք պատկերացնում. ֆինանսավորում պետք է ստանան ընտրություններին մասնակցա՞ծ կուսակցությունները, թե՞ նրանք, որոնք անցել են խորհրդարան: - Որքանով տեղյակ եմ՝ կան տարբեր պրակտիկաներ, միջազգային փորձ: Կան երկրներ, որտեղ ֆինանսավորվում են խորհրդարան անցած կուսակցությունները, կան երկրներ, որտեղ որոշակի տոկոսներ են սահմանված, և ֆինանսավորվում են այդ տոկոոսի շրջանակներում: Մոդելները տարբեր են, և ենթադրում եմ, որ մոտ ապագայում, երբ «Կուսակցությունների մասին» օրենքը արդեն կշրջանառվի, և ավելի լայն քննարկման նյութ կդառնա, մենք կլսենք  այդ ֆինանսավորման մասին առաջարկներ ևս: - Ըստ RElection նախագծի ձևաչափի՝ մեր յուրաքանչյուր զրուցակից հնարավորություն ունի հաջորդ զրուցակցին ուղղելու իր հարցը: Մեր նախորդ զրուցակիցը «Սոցիալ-դեմոկրատ Հնչակյան» կուսակցության քարտուղար Ռադիկ Կարապետյանն էր: Նրա հարցը Ձեզ հետևյալն է.  «Ի՞նչ պետք է անել, Հայաստանում քաղաքական դաշտի կայունացման և առողջացման համար»: - Մենք պետք է, ամենակարևորը, մտքի փոփոխություն կատարենք, ես ուղղակի վստահ եմ դրանում, և պետք է անընդհատ մտածենք մեր քաղաքաքական, հասարակական կյանքի փոփոխությունների մասին: Մենք պետք է մեծ տեսլական ունենանք, և երբ մենք ձևակերպենք այդ տեսլականը և հավատանք դրան, անպայման այդ փոփոխությունները կարվեն: Ես վստահ եմ, որ փոփոխությունները ամենասաղմնային վիճակում տեղի են ունենում մարդու մեջ. երբ մարդը սկսում է տեսլական ունենալ և հավատալ դրան, այդ փոփոխությունները լինում են: Քաղաքական դաշտում նույն տրամաբանությունն է գործում. մենք պետք է հասկանանք, որ ունենք հնարավորություն ունենալու իրոք ամուր, ուժեղ, զարգացող, տեխնոլոգիական պետություն, պետություն, որտեղ մենք մեզ ապահով կզգանք: Այդ գիտակցումը բերելու է նաև քաղաքական փոփոխությունների, քանի որ նման մթնոլորտում մանիպուլատիվ քաղաքականությունը տեղ չի կարող ունենալ, որովհետև մարդիկ ոչ մի կերպ չեն աջակցելու ո՛չ մանիպուլիացիաներին, ո՛չ կեղծ օրակարգերին, և մենք ունենալու ենք կարևոր բովանդակություն և առաքելություն ու շարժվելու ենք այդ ուղղությամբ: Այսինքն, քաղաքական ուժերը և քաղաքական-հասարակական միավորումները ևս ստիպված են լինելու ադապտացվել այդ տրամադրությանը: Արման Բոշյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. «Քանի որ քննարկում ենք Ընտրական օրենսգիրքը և ընտրությունները առհասարակ, իմ հարցը կլինի հետևյալը. ի՞նչ պետք է անեն քաղաքական ուժերը, որպեսզի ժողովրդավարական, մաքուր ընտրությունները դառնա քաղաքական մշակույթի անբեկանելի մի մասը, և չուենանք կեղծված ընտրություններ»:
18:38 - 25 նոյեմբերի, 2019
RElection [#32] Նախընտրական դաշինքները պետք է արգելվեն․ Սուրեն Սահակյան

RElection [#32] Նախընտրական դաշինքները պետք է արգելվեն․ Սուրեն Սահակյան

Ընտրական բարեփոխումների թեմայով RElection նախագծի շրջանակում զրուցել ենք «Քաղաքացու որոշում» ՍԴԿ-ի գործադիր մարմնի քարտուղար Սուրեն Սահակյանի հետ: - Ազգային ժողովում «Կուսակցությունների մասին» օրենքի բարեփոխումների թեմայով լսումների ժամանակ Դուք նշել էիք, որ բարեփոխումները պետք է ընթանան փաթեթային ճանապարհով և ոչ փուլային: Արդյո՞ք սա վերաբերում էր նախ Սահմանադրությունում, ապա՝ դրանից ածանցյալ օրենքներում բարեփոխումներ կատարելուն, և, առասարաակ, ի՞նչ հերթականությամբ եք պատերացնում բարեփոխումները: -Ելույթի տրամաբանությունն այն էր, որ պետք է գծագրենք, թե ինչ ենք ուզում վերջում ստանալ, հետո նոր անցնենք օրենքների վերափոխմանը (բարեխումներին չասեմ, որովհետև, ի վերջո, ցանկացած հռչակված բարեփոխում կարող է վերջում չարափոխում դառնալ) մեր պատկերացրած ձևով: Այդ ճանապարհը անցնելու, գնահատելու համար՝  ճի՞շտ ուղղությամբ ենք գնում, թե՞ ոչ, պետք է ունենանք այն կետը, որտեղ ուզում ենք հասնել։ Դա պետք է հստակ նկարագրված լինի: Առանց այդ նկարագրված կետի չենք կարող գնահատել՝ տվյալ փոփոխությունը լա՞վ կազդի, թե՞ վատ: Եթե այս օերնքն առանձին ընդունում ենք, հետո անցնում մյուսին՝ առանց ունենալու այդ պատկերը, ապա դրանց մեջ հակասություններ են լինելու, և անպայման անհրաժեշտություն է լինելու հետ գալու, հարց տալու՝ այս խառը «աջաբ-սանդալը», որ ստացանք, արդյո՞ք այն է, ինչ մենք ուզում ենք: - Այս համատեքստում անցյալին իրավաքաղաքական գնահատական տալու անհրաժեշտություն տեսնու՞մ եք: - Անցյալին իրավաքաղաքական գնահատական տալը, իմ կարծիքով, էական նշանակություն չունի: Դա պետք է լինի, բայց առանձին տեքստի ձևով կունենանք, թե ոչ,  էական չէ, կարևոր է, թե ինչ ենք ուզում ապագայում։ Եթե դա նախանշենք, կտեսնենք արդեն, թե ինչն ենք մերժել: Այդ թղթի կտորը, հայտարարությունը կարևոր է հանրային հարաբերությունների, ապագայում նման բան թույլ չտալու համար, բայց կարելի է նաև առանց դրա: Ես դրանով չեմ պայմանավորում ապագայի մեր անելիքները: - Անդրադառնանք Ընտրական օրենսգրքի առանձին դրույթների։ Ըստ Ձեզ՝ արդյո՞ք պետք է վերականգնվի արտերկրում բնակվող ՀՀ քաղաքացիների ընտրական իրավունքը: - Ինչ ես հիմա կասեմ, վիճելի է: Կարող է քննարկման և քննադատության ենթարկվել, բայց ես համոզված եմ, որ այս տարիների թե՛ միգրացիոն, թե՛ սոցիալ-տնտեսական քաղաքականությունը ստիպել է մարդկանց հրաժարվել այստեղի կյանքից, այստեղի մասնակցությունից, գնալ և իրենց ասոցացնել ուրիշ երկրի հետ, որն ավելի լավն է, ավելի օրինական և իրավական է: Այդ հոգեվիճակով մարդիկ փոխվել են նաև: Շատ ակնառու է դա Ռուսաստանի մեր համայնքի օրինակով՝ նաև հաշվի առնելով Ռուսաստանի տնտեսաքաղաքական վիճակը և պարտադրանքները, հնարավոր ճնշումներն այնտեղ ապրողների վրա: Ես կարծում եմ, որ դրանք կարող են մեր ազգային անվտանգության համար սպառնալիք լինել: Ռուսաստանում ունենք նույնքան համայնք  (ուշադրություն մի՛ դարձրեք, որ ես հենց Ռուսաստանի վրա եմ կենկտրոնացել. դա ցանկացած երկրի կարող է վերաբերել, բայց Ռուսաստանում ամենամեծ համայնքն ունենք, և մեզ ամենամոտն է), ինչքան բնակչություն ունենք ՀՀ-ում։ Եվ այնտեղի ցանկացած ճնշման դեպքում հնարավոր է՝ այստեղ այնպիսի փոփոխություններ կատարվեն, որոնք ձեռք են տալիս ոչ թե մեզ, այլ, ասենք, Ռուսաստանի Դաշնության պետական քաղաքականությանը: Ես չեմ ասում, թե չպետք է վերականգնվի. դա սահմանադրական նորմ է, պետք է ձևեր գտնվեն, որ ՀՀ քաղաքացին կարողանա ազդեցություն ունենալ իր երկրում վարվող քաղաքականության վրաշ սակայն այս պահին ես այդպիսի մեխանիզմ չգիտեմ, որ և՛ ազգային անվտանգության շահը լավագույնս սպասարկված լինի, և՛ այդ սահմանադրական նորմը՝ կիրառված: - Ձեր կարծիքով՝ ընտրական հանձնաժողովներն ինչպե՞ս պետք է կազմավորվեն. արդյո՞ք պետությունը պետք է կազմավորի դա ու պետությունը կրի լիարժեք պատասխանատվություն, թե՞ պետք է շարունակվի կուսակցություններից ձևավորվել: - Կուսակցությունում չենք քննարկել դեռ առանձին այս հարցը, ես իմ կարծիքը պետք է ասեմ։ Ընտրությունների պատասխանատուն պետք է լինի պետական մարմինը. դա կլինի ոստիկանությունը, կլինի առանձին որևէ մեխանիզմով ձևավորված մի այլ մարմին, Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը, մի մարմին, որը ամբողջությամբ կվերահսկի և՛ ցուցակները, և՛ քվեարկության պրոցեսը, և՛ նախընտրական արշավը, և՛ հաշվարկը, և՛ հետընտրական պրոցեսները:  Թե չէ, հիմա կոլեկտիվ անպատասխանատվություն է ստացվում. ԿԸՀ-ն ցուցակների հետ կապ չունի, Ոստիկանությունը ընտրական պրոցեսի հետ կապ չունի։ - Ըստ Ձեզ՝ խորհրդարանում պետք է ունենանք կայուն մեծամասնություն, թե՞ պետք է ձգտենք կոալիցիոն կառավարման: - Մենք խոսում ենք հիմա առանձին կետեր փոփոխելու մասին: Նույնը «Կուսակցությունների մասին» օրենքում էր. խոսում էին, ասում՝ եկեք այս մի հոդվածը փոխենք այն մի հոդվածով, այս մի հոդվածը վերացնենք, այն մեկը՝ մի քիչ փոփոխենք: Ինձ համար բացարձակ էական չէ՝ ինչ հոդված կփոխվի, ինչպիսին կլինի այդ հոդվածների շարադրանքը: Մեզ ասում են՝ գրե՛ք, թե ինչ եք ուզում փոխել, որ այդ աշխատանքային հանձնաժողովը (վստահ եմ` Ընտրական օրենսգրքի ժամանակ էլ է այդպես լինելու) հաշվի առնի: Ինձ բացարձակ չի հետաքրքրում հոդվածների բովանդակության փոփոխությունը, ինձ հետաքրքիր է, թե մենք ինչ ենք ուզում հետագայում ստանալ: Այդ կոնկեքտում չի կարող այնպես լինել, որ 29% վստահության քվե ստացած կուսակցությունն ունենա կայուն մեծամասնություն: Դա անտրամաբանական է: Հետևաբար, այդ կետը պետք է փոխվի, և դրա մասին էի ես ասում, որ երբ նկարագրենք, թե ինչ ենք ուզում ապագայում տեսնել, պարզվելու է, որ Սահմանադրությունն էլ պետք է փոխենք՝ ըստ այդմ, թե՛ «Կուսակցությունների մասին» օրենքը, թե՛ Ընտրական օրենսգիրքը, թե՛ հարակից շատ օրենքներ, օրինակ, «ԶԼՄ մասին» օրենքը: Ես կարծում եմ, որ կուսակցությունները չպետք է սեփական ԶԼՄ-ներ ունենան: Ինձ հակադարձում են, որ այդ դեպքում ծածուկ կֆինանսավորեն, դրա համար էլ պետք է նորմ ընդունել, որ դա հնարավոր չլինի իրականացնել: Ասենք, կուսակցությունների հետ աֆիլացված ձեռնարկությունները պետք է ԶԼՄ-ներին տրվող ընդհանուր գումարների մեջ չունենան 20%-ից ավել։ Իմաստն այն է, որ մինչև ապագան չնկարենք, այդ օրենքները չենք կարող գրագետ, ճիշտ ստանալ: Եվ դրա մեջ է մտնում նաև այն, թե  կլինի արդյոք կայուն մեծամասնություն կամ չի լինի: Անտրամաբանական է, բայց երբ տեսնենք, թե ինչ ենք ուզում ստանալ, կայուն մեծամասնությունը կարող է մտնել այդ տրամաբանության մեջ քաղաքական ստաբիլություն ապահովելու համար: - Ամեն դեպքում, ինչպե՞ս եք վերաբերվում անցողիկ շեմերին: Դրանք արդյո՞ք պետք է իջեցվեն, կամ գուցե մտածում եք, որ պետք է ընդհանրապես վերացնե՞լ անցողիկ շեմերը: - Կա հեշտ պատասխան, և կա բարդ պատասխան այս հարցին։ Դա էլի քաղաքագետների հարց չէ, սոցիոլոգիական և ազգագրական հարց է: Մի կողմից գրավիչ է (դա հեշտ պատասխանն է), որ 12 հազար ձայն ստացած կուսակցությունը մի ներկայացուցիչ ունենա, որովհետև 1 միլիոն 200 հազար մարդ է մասնակցել անցած ընտրություններին, 12 հազարը 1% է կազմում, այսինքն՝ հարյուրից մեկը լինի պատգամավոր, որը ստացել է այդքան ձայն: Բայց մենք արդյո՞ք դրանով չենք բուծի պորտաբույծ կուսակցություններ, որոնք ստեղծվում են ոչ թե հանրային կյանք թելադրելու, այլ ուղղակի իրենց մարգինալ տեսակետները հնչեցնելու համար: Հենց այդ 12 հազարն է իրենցը, և իրենք ձգտում էլ չունեն ավելիին հասնելու: Խոսում են կուսակցությունների ֆինանսավորման մասին. արդյո՞ք չեն ստեղծվելու կուսակցություններ, որոնք զուտ պետական ֆինանսավորում ստանալու համար են աշխատելու, և այդ տասը հազար ձայնը մի օր էլ գուցե ստանան: Դա կոմպլեքս լուծում է, որ, այո՛, պետք է բազմազան լինի ԱԺ-ն, բայց, միաժամանակ, կա հակառակ կողմը, որ չստեղծվեն պորտաբույծ կուսակցություններ, հակառակը՝ գաղափարական հենքի վրա ստեղծվեն։ Եվ ձեռնտու չլինի, ասենք, տասնհինգ սոցիալ-դեմոկրատական, լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցություններ ունենալ։ Հնարավորւթյուն ստեղծվի, որ եթե գաղափարախոսությունները նույնն են, դրանք միանան, պայքարեն իրենց գաղափարների համար: - Խորհրդարանում կուսակցությունների՝ կոալիցիա կազմելու թվի սահմանափակումը և՞ս պետք է վերացնել, Ձեր կարծիքով: Գործող օրենքով երեք կուսակցությունից ավել չեն կարող կոալիցիա կազմել: - Չգիտեմ՝ ինչու է այդ սահմանափակումը, դրա հիմնավորումը, բայց ես կուզեի մի այլ բան ասել դաշինքների մասին: Իմ կարծիքով (կուսակցության դիրքորոշումը չէ դա), պետք է նախընտրական դաշինքներն արգլվեն: Գուցե շատ վիճելի բան եմ ասում, բայց իմ փորձը և ՀՀ-ի պրակտիկան ցույց են տալիս, որ մարդիկ ոչ գաղափարական հենքով ասում են՝ եկեք միավորվենք, որպեսզի անցնենք խորհրդարան, մեր ձայնը լսելի լինի: Այդպիսով ստեղծվում են կեղծ դաշինքներ, մտնում են խորհրդարան, այնտեղ սկսվում է կրկեսը,  կրկեսի վերածելու հայրենիքի թեզը իրականություն է դառնում: Այս խորհրդարանում էլ ենք տեսնում իրար հետ գաղափարական բացարձակ ոչ մի նմանություն չունեցող, իհարկե, այս դեպքում ոչ թե դաշինք, այլ խմբակցություն։ Գաղափարապես իրար հետ կապ չունեն մարդիկ, խորհրդարան մտնելու համար միավորվել են ու այնտեղ փորձում են բաժանվել: Եթե այդպիսի արգելք չենք ունենում Ընտրական օրենսգրքում, նույնը կլինի կուսակցությունների տեսքով: Ասեմ, որ այս ընտրություններին մի քանի կուսակցություն հավաքվել, մեզ հրավիրել են, մասնակցել ենք, առաջարկել են, որ եկեք դաշինք կազմենք, որպեսզի մեր շանսերն ավելանան: Ասում ես՝ բայց քո գաղափարներն իմի հետ 180 աստիճանով տարբեր են, մենք ո՞նց կարող ենք միավորվել, գնալ խորհրդարան, հետո այնտեղ մեր խմբակցությունն ի՞նչ է անելու: Ասում են․ «Դե դա երկրորդական, երրորդական հարցն է, կարևորը՝ մեր ձայնը լսելի լինի»: Եթե ուզում ենք գաղափարականացնել, քաղաքականացնել քաղաքականությունը, ապա պետք է այդ արգելքները գոնե ժամանակավորապես հանվեն, և եթե արդեն անցել ես խորհրդարան,  թույլ տան հետընտրական դաշինքներ կազմել: Իսկ դրա սահմանափակման իմաստ ես չեմ տեսնում: Գուցե այսպիսի բան կա, որ փորձեն ընդդիմության ձայները ջլատելու համար մտնել խորհրդարան, հետո այնտեղ արդեն իրականությունն արտացոլեն, դառնան մի կուսակցություն, ասենք՝ տասը կուսակցություն մտնի, մի խմբակցություն դառնա: - Իսկ եթե կուսակցությունները գաղափարներով մոտ են իրար, ոչ այնքան, որ միավորվեն մեկ կուսակցության մեջ, բայց ամեն դեպքում, մոտ գաղափարներ ունենալով, ցանկանում են դաշինք կազմել ու մտնել խորհրդարան: - Այդ դեպքում կարելի է գրել, թե ինչի շուրջ են իրենք համաձայնում, և ինչի շուրջ են տարբերությունները: Հետաքրքիր տենդենց է, հիմա «Իմ քայլը» դաշինքի ձևավորած կառավարությունը այնպիսի քայլեր է անում, որոնք ավելի շատ սոցիալ-դեմոկրատական են, քան լիբերալ: Օրինակ, անօթևաններին տներ է տալիս, առողջապահությունը որոշակի խավերի համար անվճար է սարքում: Այն, ինչը մեր ծրագրում քննադատվում էր շատերի կողմից, հիմա այս կառավարությունն իրականացնում է: Օրինակ, մենք կարո՞ղ ենք այդ քայլերի շուրջ համաձայնության գալ և այդ քայլերի շուրջ համատեղ գործել։ Ես կարծում եմ, որ հնարավոր է: Բայց դա պետք է արտացոլվի, որպեսզի ընտրողն իմանա, թե ինչ հարցերի շուրջ է այդ դաշինքը, որ հետո չստացվի այնպես, որ մենք խաբեցինք, ասացինք՝ միասին ենք կամ տարբեր ենք, հետո գնացինք, միավորվեցինք, և դա քաղաքական շոու չդառնա: - Սեռերի համասնություն ապահովելու համար խորհրդարանում սահմանվում են քվոտաներ: Սա արհեստական կարգավորում է համարվում։ Այնուամենայնիվ, մարդկանց մի մասը գտնում է, որ սկզբնական շրջանում պետք են այս կարգավորումները կանանց ներկայացվածությունը մեծացնելու համար, մյուս մասը համարում է, որ դա անընդունելի է, որովհետև ոչ քաղաքականացված, ոչ պրոֆեսոնալ կանայք են անցնում խորհրդարան: Ձեր կարծիքն ինչպիսի՞նն է այս հարցի վերաբերյալ։ - Ես կոպիտ եմ համարում ձևակերպումը, որ քվոտան ձևական է: Խնդիրը կա, բայց ես կարծում եմ, որ կուսակցությունների ցուցակները այդ քվոտային հարմարեցնելու գործընթացը չի նպաստում կին քաղաքական գործիչների առաջացմանը: Նպաստում է կանանց՝ խորհրդարան մտնելուն, որոնք մնում են այդպես էլ ապաքաղաքական, իրենց չի հետաքրքրում, իրենք նույն որոշում կայացնելը դելեգացնում են տղամարդկանց, որոնք մեծամասնություն են: Ի՞նչ եմ առաջարկում դրա համար։ Առաջարկում եմ պայմաններ ստեղծել, որ կանայք  ուզեն զբաղվել քաղաքականությամբ, ստանան այդ գիտելիքները և ցանկություն ունենան կիրառելու պրակտիկայում: Լավ կլինի (պայմանական եմ ասում, հենց նոր մտքիս եկավ, չէի մտածել դրա մասին), քաղաքագիտության ամբիոնում կանանց անվճար ուսուցանել, սեմինարներ անել իրենց համար, հազար ու մի բան, որ կարելի է անել, որ մարդուն մոտիվացնես՝ գնա, մասնակցի և ավելի մրցակցային լինի, քան տղամարդը։ Իր գիտելիքների բազան ավելի մեծ լինի, քան այն տղամարդունը, որ պոտենցիալ այդտեղ պետք է ներգրավվեր։ Ու երբ քվոտան հանես, ինքն արդեն մրցակցային առավելություններ ունենա: Կեսից ավելին թող կանայք լինեն, որովհետև, օրինակ, ինձ համոզում է Լենա Նազարյանի՝ այդ լսումների ժամանակ ասած փաստարկը, որ կանայք Հայաստանում բնակչության կեսից ավելին են, և անարդար է, որ իրենք ներկայացված չեն համամասնությամբ կամ գոնե 25%-ով, կամ դա ձևական բնույթ է կրում: Ես կարծում եմ, որ մենք, այդ քվոտան դնելով, հետևանքի դեմ ենք պայքարում, ոչ թե պատճառի: Մեր օրինակով կարող եմ ասել, որ ուղղակի կանայք չեն ուզում: Իրենց համոզում ես, բերում ես, խնդրում ես ներգրավվել, իրենք ուզում են, բայց հենց ֆորմալ քաղաքականության մեջ, ասենք՝ Ազգային ժողով մտնել, ելույթ ունենալ շատ քչերն են, որ համաձայնում են: - Ի՞նչ նոր մեխանիզմներ պետք է ներդնել նոր Ընտրական օրենգրքում, որոնք կսահմանափակեն խոշոր կապիտալի ազդեցությունը քաղաքականության վրա: - Ընդհանրապես, այդ հարցը հետաքրքիր է ոչ միայն այդ կոնտեքստում, այլ թե արդյո՞ք սահմանափակումներ դնելով կհասնես քո ուզածին, թե՞ ոչ: Որովհետև օրենդրական արգելքները որևէ բանով զբաղվելու, միշտ սողանցքներ են ունենում, և դրանից օգտվում են: Կարծում եմ՝ այդ հարցը պետք է լուծվի մոտիվացիայից զրկելով. իմաստ չունենա, որ կապիտալը մտնի քաղաքականություն, այն էլ՝ անձամբ: Ասենք, Գագիկ Ծառուկյանն անձամբ, հենց ինքն է ուզում պատգամավոր դառնալ, ոչ մի բան նրան չի համոզում, որ այդպես պետք չէ: Նախկինում, օրինակ, ինչո՞ւ էր այդ մուտքը, որովհետև սեփականությունը միայն այդ կերպ կարելի էր պաշտպանել։ Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե սեփականությունն ամեն դեպքում պաշտպանված լինի, խաղի կանոնները այնպես լինեն, որ հանրությունը ճանաչի նախ այդ կուտակված սեփականությունը, երկրորդ՝ ինքը պաշտպանի դա այնպես, ինչպես պաշտպանեց իր ընտրելու իրավունքը 2018 թվականին: Ես կարծում եմ՝ մոտիվացիան մտնելու քաղաքական դաշտ, որտեղ ամեն ինչ մանրադիտակի, խոշորացույցի տակ է, իրական բիզնեսմենի մոտ կվերանա: Չի լինի այնպես, որ բիզնեսմեն է, ձեռքի հետ էլ քաղաքականությամբ է զբաղվում ձախ ձեռքով և ապաքաղաքականացնում դաշտը, կոռուպցիոն գործարքների մեջ մտնում, սեփական շահերը առաջ մղելու ինչ-որ պրոցեսներ անում, ինչպես տեսնում ենք՝ Գագիկ Ծառուկյանը՝ ցեմենտի դեպքում: Ինչո՞ւ եմ իր անունն անընդհատ հոլովում, որովհետև խոշոր սեփականատերերից ինքն է մնացել ԱԺ-ում: Պետք է մոտիվացիայից զրկված լինի մարդը, հանրային հարաբերություններն այնպիսին լինեն, որ անհրաժեշտություն չլինի խորհրդարան մտնել սեփական շահերը լոբբինգ անելու համար: Պետք է կառավարությունը լսելու ունակություն ունենա, եթե ինքն ուզում է մի բան անել, ոչ թե ԱԺ իր խմբակցության միջոցով անի, այլ կարողանա ուղիղ կապ ունենալ, կամ գաղափարական թիմեր լինեն, գաղափարական կուսակցություններ լինեն, որոնցից մեկն անպայման իր շահը հաշվի առած կլինի, իրեն կներկայացնի, և ինքը, դրան որոշակի սահմանաչափերով ֆինանսավորելով, կկարողանա դրանով իր քաղաքականությունն իրականացնել: - Հնարավո՞ր չէր սա ապահովել մինչև արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները, որ այսօր արդեն Ազգային ժողովում չունենայինք խոշոր կապիտալի տիրապետող պատգամավորների։ - Ես ավելին ասեմ. ոչ թե հնարավոր էր, այլ հենց դրանով էլ պետք է զբաղվեր անցումային կառավարությունը: Այն կառավարությունը, որ ընտրվեց, իմ և հրապարակում այդ պահին կանգնած և սատարող հիմնական մարդկանց մոտ այդ տպավորությունն էր, որ գնում են, որոշակի բաներ անեն, մինչև նոր ընտրությունները: Եվ մեր կուսակցությունից Միքայել Նահապետյանը հենց դրա համար կառավարության կազմից դուրս եկավ, որովհետև այն, ինչ հայտարարվում էր, իրականություն չէր դարձել: Գուցե պետք էր երկարացնել այդ ժամկետը, չնայած, իմ կարծիքով, կես տարին էլ էր բավարար այդպիսի փոփոխությունների շուրջ համաձայնության գալու համար, նամանավանդ հեղափոխությունից հետո ընկած կես տարվա ընթացքում, երբ կառավարությունը շատ ավելի մեծ լեգիտիմություն ուներ, և ավելի հլու-հնազանդ էին բիզնեսի ներկայացուցիչները, քան հիմա: - Ըստ RElection նախագծի ձևաչափի՝ մեր բոլոր զրուցակիցնեը հաջորդ փորձագետին հարց ուղղելու հնարավորություն ունեն: Ձեզ հարց է ուղղել «Թրանսփարենսի ինթերնեշնլ» հակակոռուպցիոն կենտրոնի փորձագետ Խաչիկ Հարությունյանը. «Ինչպե՞ս եք գնահատում կրիպտոարժույթների դերը կուսակցությունների ֆինանսավորման հարցում. ինչպիսի՞ առավելություններ և խնդիրներ կարող են դրանք ստեղծել»: - Իմ կարծիքով, հարցը բացարձակապես ֆինանսավորման բնույթի մեջ չէ, հարցը թափանցիկության մեջ է: Կրիպտոարժույթները, կարծես, հնարավորութուն են ստեղծում ոչ թափանցիկ ֆինանսավորել, ոչ թափանցիկ փոխանցումներ անել, այսինքն՝ դու չիմանաս, թե ով է այդ փոխանցումն արել, ինչը ուղիղ հակադրության մեջ է օրենքի ճիշտ նորմի հետ, որը ասում է, որ բացառապես ՀՀ քաղաքացիները կարող են ֆինանսավորել կուսակցություններին: Սուրեն Սահակյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. -Կո՞ղմ եք, որ մարդը մտնի մի կուսակցության ցուցակի մեջ, անցնի խորհրդարան, հետո դուրս գա խմբակցությունից, բայց շարունակի մնալ ԱԺ պատգամավոր: Ըստ էության, դա ճանապարհ է ապագաղափարական միավորումների և քաղաքական մանիպուլյացիաների համար:Աստղիկ Քեշիշյան
17:38 - 25 նոյեմբերի, 2019
RElection [#31] Վստահված անձանց ինստիտուտը պետք է ընդհանրապես վերացվի. Ռադիկ Կարապետեան

RElection [#31] Վստահված անձանց ինստիտուտը պետք է ընդհանրապես վերացվի. Ռադիկ Կարապետեան

RElction նախագծի շրջանակներում «Կուսակցությունների մասին» օրենքի և Ընտրական օրենսգրքի բարեփոխումների թեմայով զրուցել ենք «Սոցիալ-դեմոկրատ Հնչակյան» կուսակցության քարտուղար Ռադիկ Կարապետեանի հետ: - Պարո՛ն Կարապետեան, Ձեր կարծիքով, ճի՞շտ է, որ կուսակցությունները ֆինանսավորվում են նաև արտերկրից, թե՞ դա պետք է արգելվի:   - Եկեք ավելի հստակեցնենք: Երբ ասում ենք արտերկրից, ի՞նչ ռեսուրսներ նկատի ունենք՝ արտերկրի ոչ ազգային կառույցնե՞ր, թե՞ արտերկրի ազգային կառուցներ, քանի որ մենք աշխարհասփյուռ ենք և ունենք ազգային կառույցներ, որոնք գտնվում են արտերկրում, և ունենք հայրենակիցներ, ում համար մեկ չէ, թե Հայաստանում ինչ է կատարվում: Դրա համար խնդիր ունենք հասկանալու՝ այդ ֆինանսավորումը տրամադրվել է որպես ծրագրի կտարո՞ւմ, թե՞ նվիրատվություն: Եթե խոսքը գնում է ազգակիցների կողմից նվիրատվության մասին և ոչ թե «ով վճարում է, նա երգը պատվիրում է» ֆորմատով, ապա կարելի է դրական դիտարկել: Եթե ոչ ազգային կառույցների կողմից տրվում է ֆինանսը, որպեսզի երկրի ներսում քաղաքականություն թելադրեն, բնականաբար, սա բացասական է, իսկ այն, որ տրվում է որպես նվիրատվություն խրախուսելու համար, ապա. բնական է, դրական է: Նույնիսկ կարող են լինել ոչ ազգային կազմակերպություններ, օրինակ, մենք սոցիալ-դեմոկրատ ենք, և մեկ այլ երկրի սոցիալ-դեմոկրատները Հայաստանում սոցիալ դեմոկրատիայի գաղափարախոսությունը առաջ տանելու համար նվիրատվություն կատարեն: Սա բնական է, և նորմալ հարաբերություններ են, բայց երկրի ներսում խժդժություններ, հատուկ ծառայություններ, նման ինչ-որ գործունեության մասին եթե խոսենք, ապա դա միանշանակ բացասական է և դառնում է երկրի ազգային անվտանգության ծառայության խնդիրը: Նույն ազգային կառույցներից կարող է լինել նվիրատվություն, բայց իրականում հատուկ ծրագրերի համար լինի, պետական ստրուկտուրաների դեմ լինի: Մենք պատմության մեջ ունենք ազգային կառույցներ, որոնք հենց պետություն խարխլելու նպատակով ֆինանսներ են ուղղել Հայաստան, այնպես որ այս հարցին միանշանակ և բացարձակ պատասխանելը շատ դժվար է: - Կուսակցությունների ֆինանսավորման ո՞ր մոդելն է Ձեզ համար ընդունելի: - Ընդհանրապես, կարծում եմ, պետական ֆինանսավորումը, որպեսզի պետությունը կարողանա վերահսկողության տակ պահել կուսակցություններին: Կուսակցությունները չպետք է լինեն անհատների մենաշնորհ, շահերի պաշտպան, ցանկացած կուսակցության նպատակը պետության ներսում պետության և դրա բնակիչների համար ինչ-որ փոփոխություններ, ռեֆորմներ, ծրագրեր իրականացնելն է, ուստի պետությունը պետք է ունենա վերահսկողություն: Ոչ թե երբ ուզենա, բացի, երբ ուզենա, փակի այդ կուսակցությունը, այլ որպեսզի կուսակցությունը չգնա հակապետական քայլերի: Նույնիսկ եղել են, երբ հակապետական քայլեր գործած խմբավորումները դարձել են կուսակցություններ: Աշխարհում կա այսպիսի մի բան, որ հարկատուն որոշում է՝ իր հարկի որոշակի տոկոս ուր ուղղի: Դա կարող է լինել բարեգործական հիմունքներով, դա կարող է լինել քաղաքական կառույցների ֆինանսավորում, նույնիսկ լավ կլինի, որ նմանատիպ մոդել մշակվի նաև Հայաստանում: - Քանի որ քննարկվում է նաև կուսակցությունների ֆինանսավորման թեման, Դուք ինչպե՞ս եք պատկերացնում պետական ֆիանսավորման գործընթացը: Այսինքն՝ պետության ֆինանսավորումը ստանան այն կուսակցությունները, որոնք մասնակցո՞ւմ են ընտրական գործընթացի՞ն, թե՞ նրանք, որոնք որոշակի շեմ են հաղթահարել: - Հայաստանում իրավիճակը մի քիչ բարդ է, քանի որ շատ կան գրպանի կուսակցություններ ոչ թե այն իմաստով, որ ծառայում են մեկ ուժի, այլ՝ մեկ անձի: Այսինքն՝ կան կուսակցություններ, որոնք բաղկացած են կուսակցության նախագահից, քարտուղարից, սկեսուրից, զոքանչից, սկեսրայրից և նմանատիպ մարդկանցից, բայց գրանցված են Արդարադատության նախարարությունում: Չունեն որևէ տարանջատվող քաղաքականություն, գաղափարախոսություն, չունեն որևէ պատմական ներդրում, զուտ որևէ անհատի անձնական նպատակներով ստեղծված կառույցներ են: Սրանք, բնականաբար, բնական ճանապարհով ֆիլտրման կարիք ունեն: Շատ դժվար կլինի, եթե պետությունը վերցնի ու ութսունին էլ ֆինանսավորի, մի տեսակ աննպատակահարմար էլ կլինի: Խոսքը գնում է այն կուսակցությունների մասին, որոնք կդրսևորեն քաղաքական ակտիվություն: Այս ամենը պետք է մանրամասն մշակվի, քանի որ սկզբնական շրջանում շատ դժվար է հստակ խոսել որևէ կուսակցության մասին: Մենք այստեղ ունենք նաև հասարակության խնդիր: Օրինակ, մենք աշխատավոր կուսակցություն ենք՝ ազգային բնույթով: Երբ մենք խոսում ենք աշխատավորական կուսակցութան մասին, բնական է, որ նրա հենքը պետք է լինեն աշխատավոր մարդիկ (աշխատավոր մարդիկ խոշոր գործարարները չեն): Մեր խնդիրը աշխատավորների իրավունքներն են, ավելի կոնկրետ, իհարկե, ամբողջ ազգաբնակչության, բայց մեր ազգի մեծ մասն են կազմում հենց վարձու աշխատողները: Հիմա, պատկերացրեք, Հայաստանի միջին վիճակագրական քաղաքացին ինչպե՞ս է օժանդակելու որևէ կուսակցության: Բարոյական էլ չի լինի, եթե մենք կանգնենք և ասենք՝ այ, Հրա՛չ, քո աշխատավարձից, որով դու ծայրը ծայրին հազիվ ես հասցնում, մեզ ֆինանսավորի՛ր: Նա հարկ է վճարում պետությանը և իր խղճի առաջ էլ հանգիստ լինելու, քաղաքական մասնակցույթուն ունենալու համար էլ կարող է ասել հստակ՝ այսքան տոկոս ես ուզում եմ, որ ուղղվի այսինչ կուսակցությանը: Այսպես, թե այնպես նա պետք է վճարի այդ հարկը, բայց այս պարագայում իմանում է, թե որտեղ է գնում, հետո կարող է տվյալ կուսակցությունից հաշվետվություն պահանջել, իմանալ, թե որտեղ և ինչ նպատակով է ծախսվել իր նվիրատվությունը: Հայաստանի պայմանները հաշվի առնելով՝ նման մոդել պետք է մշակվի: Վերցնել ինչ-որ երկրի օրինակ և կրկնօրինակել բավական անիմաստ կլինի: -Կարելի՞ է ասել, որ հայաստանյան կուսակցությունների մեծ մասը հստակ գաղափարախոսական ուղղվածություն չունեն՝ ո՛չ ամբողջությամբ լիբերալ են, ո՛չ սոցիալիստ են: Դուք ինչպե՞ս եք կարծում, այդ ուղղվածությունը անհրաժե՞շտ է, թե՞ ոչ: Եվ համաձա՞յն եք, որ «իզմ»-երի դարաշրջանն արդեն անցել է: -Բնականաբար, համամիտ չեմ: Դա ուղղակի դեմագոգիայի ժանրից է: «Իզմ»-երի դարաշրջան երբևէ չի եղել, մարդիկ իրենցից «իզմ» չեն ներկայացնում, բայց որպեսզի հստակենա, կան կատեգորիաներ: Համեմատեմ մեքնեաների հետ: Գոյություն ունի հասարական տրանսպորտ. այն նախատեսված է հասարակական տեղաշարժի համար: Գոյություն ունի անհատական տրանսպորտ, որը բաժանվում է տեսակների՝ մարդատար, բեռնատար և այլն: Հիմա, որպեսզի մենք հասկանանք, թե մեզ համար որ տրանսպորտային միջոցն է ավելի հարմար Ա կետից Բ կետ գնալու համար, պետք է ընտրենք սրանցից որևէ մեկը՝ հաշվի առնելով, թե ուր ենք գնում: Նույն կերպ են գաղափարախոսությունները: Մենք պետք է Ա կետից անցնենք Բ կետ, այսինքն՝ մենք ուզում ենք այս կարգավիճակից անցնել այլ կարգավիճակի: Մենք մտածում ենք ճանապարհներ, ճանապարհները մտածելուց հետո մտածում ենք միջոցները, այս միջոցները հենց դառնում են «իզմ»-երը: Օրինակ, եթե ես ազգային սոցիալիստ եմ, չի նշանակում, որ ես պետք է իմ ամբողջ կյանքում, կենցաղավարության մեջ պարփակվեմ այդ մեկ գաղափարով: Դա նշանակում է , որ, օրինակ, պետության կառավարման մեջ, տեսնում եմ Ա կետից Բ կետ հասնելու այս ճանապարհը: Հնարավոր է, որ մենք հասնենք Բ կետ, կոնկրետ այդ «իզմ»-ը պետք չլինի, պետք լինի հաջորդ «իզմ»-ը: Այսինքն՝ «իզմ»-երը հստակ միջոցներն են՝ ինչ-որ ճանապարհ անցնելու: Մենք հիմար կգտնվենք, եթե այդ «իզմ»-երը մեզ համար դարձնենք ինչ-որ սահման, շրջանակ ու ասենք, որ այս իզմերից պետք է դուրս չգանք, սա է ու վերջ: Կամ էլ, հակառակը, ասենք՝ մենք մերժում ենք «իզմ»-երը, բայց գործնականում առանց դրանց չենք կարող: Կա ևս մեկ հարց. քաղաքացին պետք է իմանա՝ դուք որտեղից ուր եք գնում: Այդպիսով քաղաքացին կկարողանա մասնակից լինել երկրի կառավարմանը: Իմ կարծիքով, երբ մարդիկ հրաժարվում են «իզմ»-երից, դա հնարավորություն է տալիս քաղաքական դաշտում մանևրել և խուսափել պատասխանատվությունից: -Ի՞նչ գործընթացներ պետք է կիրառել, որ կուսակցությունները ներքին ժողովրդավարություն ունենան և ստեղծված չլինեն մեկ անձի շուրջ, կենտորնացում չլինի մեկ անձի շուրջ: - Կան կուսակցություններ, որոնք, հենց ունեցան ներքին ժողովրդավարություն, կփակվեն. նույնիսկ նմանատիպ պատմական կուսակցություններ են եղել: Ինչո՞ւ են մարդիկ հիասթափված կուսակցություններից, քանի որ դրանց ներսում կա այդ հիերարխիան, և այն հաղթահարելու համար մարդը իր կյանքից շատ ժամանակ, ռեսուրսներ, նյարդեր է կորցնում, մինչև կհիմնավորի, որ իր ասած տարբերակը ճիշտ է: Շատ հաճախ դա լինում է նաև անձնական շահերի հարց: Որպեսզի կարողանան ներքին ժողովրդավարություն ապահովել, նախ պետք է գաղափարապես ունենան այդ ժողովրդավարությունը, երկրորդը՝ պետք է ունենան իրենց գաղափարախոսությանը համապատասխան կառուցվածք: Օրինակ, երբ մենք հայտարարում ենք, որ սոցիալիստ ենք, դեմոկրատ ենք, լիբերալ ենք, մոդելը, որն առաջարկում ենք պետությանը, առաջին հերթին պետք է կիրառենք մեր ներսում, որ նաև մեր անդամներին ցույց տանք, որ դա աշխատում է: Իհարկե, այդ կիառումը կլինի մասնակի: Ներքին ժողովրդավարության հարցում արդեն պետությունը չի կարող միջամտել, որովհետև, օրինակ, կան կուսակցություններ, որոնք չունեն դեմոկրատական գաղափարախոսություն: Այս հարցը լուծելու համար պետք է սիստեմ մշակվի. սա ավելի պետական-հասարակական խնդիր է: Եթե հասարակության մեջ քաղաքացին մեծանում է որպես իրավագիտակից քաղաքացի, կհասկանա, որ մուտք գործելով որևէ կուսակցություն՝ ոչ թե պարտական է դառնում այդ կուսակցության նախագահին և պետք է նրա ասածները անի, այլ ընտրում է կուսակցության ղեկավար, որ այդ ղեկավարը բոլորի գաղափարը կյանքի կոչի: Պետության խնդիրն այս պարագայում իրավագիտակից հասարակություն ունենալն է. մեր հասարակությունն ունի բավական ցածր կրթական ցենզ և իրավագիտակցություն: Մեր մեջ դեռ կա ներքին ավտորիտարիզմ. կազատվենք այդ ներքին ավտորիտարիզմից, երբ մարդը չի մտածի, որ անդամակցում է մի որևէ կուսակցության, ուրեմն ամբողջ կյանքում պարտական է դրա նախագահին կամ հիմնադրին: Եթե դու մտել ես այդ կուսակցություն՝ գաղափարը կիսելով, ոչ թե զուտ լավություն անելու համար, այդ դեպքում դու ամբողջովին իրավունք ունես կուսակցության նախագահից հաշվետվություն պահանջելու, իրավունք ունես քո թեկնածությունը առաջ քաշելու, եթե, իհարկե, գտնում ես, որ կարող ես այդ բեռը քո ուսերին վերցնել: -Ըստ Ձեզ՝ որքանո՞վ է կարևոր, որ կուսակցությունը ստեղծվի գաղափարական հենքի վրա, և ինչպե՞ս կգնահատեք հայաստանյան կուսակցություններին. որքանո՞վ ենք դրանք ստեղծված գաղափարի շուրջ: - Հայաստանում գաղափարական կուսակցություններին հաշվելու համար երևի մի ձեռքի մատները կհերիքեն: Հայաստանում չկան գաղափարական կուսակցություններ, կան օպորտունիստական կուսակցություններ, որոնք մանևրում են քաղաքական դաշտում՝ որևէ պահի դիվիդենտներ շահելով, մի պահ գործում են որպես սոցիալիստ , մի պահ՝ լիբերալ, մի պահ՝ միապետական, որ պահին, ոնց իրենց անձնական շահը կթելադրի: Իհարկե, կարևոր են գաղափարները, հակառակ դեպքում՝ ինչո՞ւ պետք է անդամակցել այդ կուսակցությանը: Երբ կուսակցության հիմանդիրը որևէ մեկին ասում է՝ արի, ինձ օգնի՛ր որ կարողանամ քաղաքական դիվիդենտ շահել, հետո ես քեզ պաշտոն կտամ, այստեղից սկսվում է կոռուպցիան: Այս տարբերակը պետք է ընդհանրապես արմատախիլ արվի Հայաստանից: -Ըստ RElection-ի ձևաչափի՝ յուրաքանչյուր բանախոս հնարավորություն ունի հաջորդ զրուցակցին ուղղելու իր հարցը: Մեր նախորդ զրուցակիցը «Անկախ դիտորդ» դաշինքի դիտորդ Ռուբեն Ամատունին էր, որ Ձեզ ուղղել է հետևյալ հարցը. «Ի՞նչ պետք է անել, որ վստահված անձանց ինստիտուտը դառնա ավելի լավը, վստահված անձինք լինեն ավելի գրագետ և պատրաստված»: - Իմ անձնական կարծիքով, վստահված անձանց ինստիտուտը պետք է ընդհանրապես վերացվի: Պետք է ուղղակի ընտրությունները անցկացվեն այն աստիճան պատշաճ ու վստահելի, որ որևէ մեկի մոտ կասկած չառաջանա, որ կարող է ընտրությունը կեղծվի, չնայած այս պահին մենք հեռու ենք դրանից: Ռադիկ Կարապետեանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. «Ի՞նչ միջոցներով է հաջորդ բանախոսը պատկերացնում Հայաստանի քաղաքական դաշտի առողջացումը»:
18:03 - 23 նոյեմբերի, 2019
RElection [#30] Ամենամինիմում թիվ հավաքած կուսակցությունն էլ պիտի մտնի խորհրդարան, որպեսզի այն ներկայացուցչական լինի․ Անահիտ Աղոյան

RElection [#30] Ամենամինիմում թիվ հավաքած կուսակցությունն էլ պիտի մտնի խորհրդարան, որպեսզի այն ներկայացուցչական լինի․ Անահիտ Աղոյան

Ընտական իրավունքի թեմայով RElction նախագծի շրջանակում «Կուսակցությունների մասին» օրենքի և Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների վերաբերյալ զրուցել ենք ԱԺՄ անդամ Անահիտ Աղոյանի հետ:-Ըստ Ձեզ՝ ի՞նչ քայլեր է անհրաժեշտ իրականացնել Հայաստանում՝ գաղափարական կուսակցական դաշտ ստեղծելու համար։ - Գաղափարական կուսակցություն ունենալն ամենակարևորն է, և ես կարծում եմ, որ պետք է սկսենք ոչ թե «Կուսակցությունների մասին» օրենքի տեխնիկական բարեփոխումներից, այլ առաջին հերթին պետք է սկսենք ուժեղ, գաղափարական կուսակցությունների ստեղծումից: Իհարկե, հասկանում եմ, որ սա չի տեղավորվում «Կուսակցությունների մասին» օրենքի ներկա աշխատանքային փուլում, բայց, ամեն դեպքում, եթե դրել ենք նպատակ, որ ունենանք խորհրդարանական երկիր, խորհրդարանական կառավարման համար պարտադիր են ուժեղ կուսակցությունները: Մենք այդ ճանապարհով առնվազն չենք գնում, որովհետև թեև 90-ականներից հետո եղավ գաղափարական պայքար մինչև 2000-ականները, բայց հետո այն մարեց տարբեր պատճառներով, հիմա մենք չունենք կուսակցություններ, որոնք գաղափար են կրում: Շարունակաբար մերժելով հնին՝ իրենք գալիս են իշխանության, սա չի կարող ուժեղացնել մեր երկիրը և չի կարող հենք լինեն ուժեղ կուսակցություններ ստեղծելու համար: Մենք չպետք է մոռանանք նաև աշխարհի փորձը, որ կայացած երկրները կայացել են զուտ կուսակցությունների ուժեղացման շնորհիվ: Ես կուզենայի, որ մինչև «Կուսակցությունների մասին» օրենքը, օրենքի տառը քննարկելը, քննարկեինք այն մեխանիզմները, որոնք պետք է ուժեղացնեն մեր կուսակցությունները:Կուզեի անդրադառնալ նաև նրան, որ ժամանակին, երբ ընդունված էր ստորագրահավաքների մեխանիզմը, դա բավականին ուժեղացնում էր կուսակցությունները։ Մենք բոլորս ստիպված պատրաստվում էինք, առանձնացնում էինք այն գաղափարները և առանձնահատկությունները, որ ուներ մեր կուսակցությունը, և գնում էինք տնից-տուն, խոսում էինք անհատապես բոլոր ընտրողների հետ: Այսինքն, կուսակցության անդամները ստիպված էին յուրացնելու կուսակցության գաղափարախոսությունը, տիրապետելու հիմնական առանձնահատկություններին, տարբերություններին և պիտի լինեին գրագետ, պրոֆեսիոնալ կուսակցական առումով: Այս մեխանիզմը շատ օգնեց, մենք կարողացանք նաև հասարակությանը արթնացնել ու զարգացնել: Հասարակությունը դարձավ քաղաքականապես ավելի գրագետ և նաև կուսակցության անդամները, որ հազարավոր տներ էին մտնում, ուզեին թե չուզեին, դարձան ավելի պրոֆեսիոնալ: Նշեմ նաև, որ, ըստ իս, Հայաստանի նման երկրում ամենամինիմում թիվ հավաքած կուսակցությունն էլ պիտի մտնի խորհրդարան, որպեսզի հասարակության այդ ձայնն էլ հասնի խորհրդարան, մինչդեռ մենք ներկայացուցչական չենք, մենք հասարակության բոլոր շերտերի կարծիքը, վերաբերմունքը, գնահատականը չենք ներկայացնում: Իմ կարծիքով՝ դա պարտադիր է, որ ներկայացուցչական դառնա խորհրդարանը նաև տեխնիկական առումով:-Այս պահին Հայաստանում կուսակցությունների նկատմամբ հանրային վստահությունը չափազանց փոքր է: Այդ վստահությունը վերականգնելու կամ գուցե ստեղծելու համար ի՞նչ է պետք անել։_Դա, իհարկե, նոր չէ, տասնամյակների ընթացքում կուսակցությունների հանդեպ վստահությունն աստիճանաբար պակասել է։ Երբ 1988-ի շարժումը սկսվեց, ձևավորվեց Երրորդ հանրապետությունը, այդ ժամանակ կար վստահություն, բայց դրանից հետո աստիճանաբար այն կորավ: Իհարկե, այդքան կորցնելուց հետո վերականգնելը դժվար է, բայց անհնարին ոչինչ չկա: Ես կարծում եմ, որ եթե կուսակցությունները աշխատեն հետևողական, աշխատեն ընտրողների և հատկապես իրենց կուսակիցների հետ, մենք կկարողանանք: Մենք Պրահայում անցել ենք վերապատրաստում և տեսել ենք, թե ինչ հսկայական ռեսուրս են ծախսում կուսակցությունները կայացնելու վրա, այսինքն՝ կուսակցությունը հենց այնպես, օդից չի կարող կայանալ, պետք են միջոցներ, փորձագետներ, մասնագետներ, ինստիտուտներ: Իսկ Հայաստանում ինստիտուտ ասվածը ֆորմալ հասկացություն է դարձել և որևէ իրադարձության վրա չի ազդում, այդ պատճառով իրենք չեն զարգանում: Դրա համար մեզ համակարգային մոտեցումներ են պետք։ Եթե միայն կուսակցությունները զարգացնելու ուղղությամբ գնանք, արդյունքի չենք հասնի։ Համակարգային մոտեցում է պետք քաղաքացիական հասարակության կրթման, ընտրողների կրթման, ընտրական գործընթացների գրագետ, պրոֆեսիոնալ տիրապետմամբ: Սա բազմաբևեռ գործընթաց է, որը մենք պարտադրված ենք անել, ուղղակի հնարավորություն չունենք չզարգացնել կուսակցությունները, որովհետև սա ոչ մի տեղ չտանող ճանապարհ է:- Խոսեցիք ռեսուրսներից, ըստ Ձեզ, այս պահին ֆինանսական աջակցությունը, որ պետությունն է տրամադրում կուսակցություններին, բավարա՞ր է, թե՞ պետական ֆինանսավորումը մեծացնելու անհրաժեշտություն կա: Եվ, եթե կա անհրաժեշտություն, ապա ինչ չափանիշներով պետք է պետությունն ընտրի, թե որ կուսակցություններին է ֆինանսավորում:-Ճիշտն ասած, Հայաստանի պայմաններում ֆինանսավորումները երբեք էլ բավարար չեն եղել կուսակցությունները զարգացնելու համար, որովհետև եթե այլ երկրների պատմությունը թերթում ես, տեսնում ես՝ ինչքան ֆինանսներ են տրամադրվել, ինչքան ֆինանսներ է ծախսվել կուսակցությունների կայացման համար: Բայց քանի որ Հայաստանում ֆինանսները դեռևս բավարար չեն ու չեն լինելու, միգուցե օրենքում կատարվի փոփոխություն, թե ինչ աղբյուրներից կարող են օգտվել կուսակցությունները, նյութական, ֆինանսական աջակցություն ստանալ, և ինչպես դա պետք է կարգավորվի օրենքով, որովհետև հույս դնել, թե պետությունը կֆինանսավորի և կուսակցությունները կզարգանան ՝ մի քիչ աբսուրդ, աբստրակտ է, չեմ կարող դրան հավատալ: Դրա համար այլ միջոցներ են պետք, ուղղակի պետք է բաց լինի և կուսակցությունների բյուջե մուտք գործած ֆինանսները պետք է լինեն բաց: Աշխարհը շատ օրինակներ ունի, երբ մարդիկ վստահում են այդ կուսակցությանը, ներդրումներ են կատարում իրենց անձնական միջոցներից, դա անում են նաև կուսակցության անդամները: Բայց բավականին բարձր պետք է լինի վստահությունը կուսակցության նկատմամբ, որ քաղաքացին ինքն իր ցանկությամբ ներդրում անի տվյալ կուսակցության բյուջեում: Պետք է աջակցել այն կուսակցություններին, որոնք փոքր են, ավելի քիչ ռեսուրսներ ունեն, որովհետև արդեն իշխանական կուսակցությունները հսկայական ռեսուրսներ ունեն, թեկուզ այն, որ քարոզչական մեքենան միշտ գտնվել է իշխող կուսակցությունների ձեռքում: Այդ ռեսուրսները, որ տրամադրվում են իշխանությունը ներկայացնող կուսակցությանը ավելի լավ կլինի՝ տրամադրվեն խորհրդարանական կամ արտախորհրդարանական ավելի փոքր ուժերի: Զարգացում լինում է, երբ ստարտային պայմանները հավասար են, իսկ Հայաստանում կուսակցությունների ստեղծման ստարտային պայմանները երբեք հավասար չեն եղել: Առաջինը քարոզչությունն է, որի վրա աշխատել են, քարոզչության հնարավորություն տարիներ շարունակ բոլորը հավասար չեն ունեցել։ Տպավորություն է ստեղծվել, թե ընտրությունների ժամանակ ունեն քարոզչական հավասար հնարավորություն, գուցե ունեցել են, բայց այդ քարոզչական ժամանակահատվածը շատ կարճ ժամանակ է, որպեսզի կարողանաս այնքան աշխատանք կատարել, որքան կատարել է մյուս կուսակցությունը՝ մշտապես ունենալով ավելի մեծ ռեսուրսներ: Երկրորդը ֆինանսն է, որը կրկին միշտ անհավասար է։ Այսինքն՝ եթե իսկապես ուզում ենք ստեղծել կուսակցություններ, ուրեմն պետք է կուսակցություններին տրամադրվի հավասար հնարավորություններ, ինչի դեպքում նոր կարելի է խոսել կուսակցությունների զարգացման մասին։ Կամ էլ պետք է գնա շատ ուժեղ պայքար ուժեղ անհատների մեջ, այդ թվում՝ կուսակցության ղեկավարների մեջ, որոնք կարողանան իրենց խոսքի ուժով, ազդեցության ուժով հակակշռել քարոզչության, ֆինանսների, երբեմն նաև մարդկային ռեսուրսների պակասը: Հաճախ վախենում են իրենց համակրած կուսակցության կողքին լինել, որովհետև ունեն աշխատանքի խնդիր, պետական պաշտոնյա են, ինչ-որ շահեր ունեն, որոնք կարող են հակադրվել իշխանության հետ, և իրենք կարող են կորցնել, դա այդպես եղել է և այդպես կա: -Անդրադառնանք Ընտրական օրենսգրքին, մասնավորապես, ամենաշատ քննարկվող հարցերից մեկին՝ ընտրական համակարգի տեսակին: Դուք կողմնակից եք համամասնակա՞ն, թե՞ մեծամասանական կամ ռեյտինագյին ընտրակարգին:-Ժամանակին պայքարում էինք, կողմ էինք և հիմա էլ կողմնակից ենք համամասնական ընտրապայքարին, բայց այս վերջին տխրահրչակ փորձը ցույց տվեց, որ սա համամասնական ընտրություն չէր, սա իմիտացիա էր համամասնական ընտրության, երբ  ոչ մի պարամետր չէր համապատասխանում համամասնական ընտրությունների համակարգին: Այսինքն, եթե այսպիսի համամասնական ընտրություններ, ապա դա նույն մեծամասնականն է՝ ավելի վատ արտահայտված: Հետո նաև կյանքը ցույց տվեց, որ, եթե ամողջ համակարգը հասունացած է՝ հասարակությունը, քաղաքական կուսակցությունները, գուցե կապ չունի մեծամասնական, թե համամասնական: Բայց կա մի նրբություն, եթե ընտրությունները մեծամասնական են, ապա գաղափարականությունը շատ ավելի ուժեղ է, այսինքն՝ կուսակցության մեջ կան գոնե չորս-հինգ գաղափարակիրներ, որոնք հստակ տանում են կուսակցության գիծը, իսկ եթե կուսակցությունը դառնում է համամասնական, գաղափարը լղոզվում է և գերակա է դառնում յուրաքանչյուրի ընտրվելու հանգամանքը, ոչ թե կուսակցության հիմանական գաղափարը։ Կարող եմ կարճ ձևակերպել․ մեծամասնականն ունի իր թերությունները, համամասնականը՝ իր, բայց սա այն կոնսեսուսը չէր, որը ստացանք, և պետք է մերժել այս համակարգը, որով կատարվեց մեր Ազգային ժողովի նախորդ երկու ընտրությունները:-Նախկինում, արտերկրում բնակվող ՀՀ քաղաքացիները ընտրություններին մասնակցելու իրավունք ունեին, հետո այդ իրավունքը վերացվեց, հիմա, ըստ Ձեզ, արդյոք պե՞տք է վերականգնել նրանց իրավունքը, թե՞ այս առումով փոփոխություններ պետք չեն:-Ինձ թվում է մենք ճակատագրի բերումով դրսում շատ հայեր ունենք, որոնք և՛ երկքաղաքացիություն կցանկանան ընդունել, և ՛ կուզեն մասնակցել ընտրությունների։ Պետք չէ մեր քաղաքացուն զրկել ընտրական իր իրավունքից: Բայց թե դա որքանով է ազդելու մեր քաղաքական դաշտի, քաղաքականության իրականացվան վրա, հարց է։ Բացի այդ, այս ընտրությունները ցույց տվեցին, որ այլ երկրներում ապրող քաղաքացիները այդքան էլ չեն տիրապետում մեր քաղաքական իրավիճակին: Բոլոր դեպքերում, որպես ընտրական իրավունք պետք է դա վերականգնել, որ ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացի, որը ցանկանում է, կարողանա ընտրել։-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում կուսակցություններում և նաև արդեն խորհրդարանում սեռերի համամասնության գաղափարին ու քվոտաներ սահմանելուն:-Անկեղծ ասած, երբ նոր էինք սկսել պայքարը քվոտավորման գաղափարն ինձ դուր չէր գալիս: Ես՝ որպես կին, վիրավորական էլեմենտ էի տեսնում դրա մեջ, որ եթե պետք է ընտրվեմ զուտ որպես կին, ուրեմն՝ չեմ էլ ուզում։ Բայց հետո կյանքը և աշխարհի փորձը ցույց տվեցին՝ քվոտավորման շնորհիվ էր, որ կանանց ինչ-որ տոկոս հաղթահարեց այդ կրիտիկական զանգվածը, և եկան իշխանության: Այսինքն՝ կարելի է նաև այդ փորձը կիրառել։ Իհարկե, կան և՛ լավ տղամարդիկ, և՛ լավ կանայք, և՛ պատրաստ տղամարդիկ, և՛ պատրաստ կանայք, բայց ամեն դեպքում կնոջ ներկայացածությունը խորհրդարանում, քաղաքականության մեջ նոր երանգ է բերում քաղաքականությանը: Դա նոր ռեսուրս է։ Ես կանանց մասնակցությունը քաղաքականության մեջ դիտարկում եմ որպես նոր, չկիրառված, չօգտագործված ռեսուրսների օգտագործում։ Եվ քանի որ Հայաստանը մարդկային ռեսուրսների վրա զարգացող երկիր է, պետք չէ մերժել կանանց ռեսուրսը: Հնարավոր է, որ կանանց ակտիվ մասնակցության արդյունքում մենք ունենանք արդյունք, որովհետև ստեղծվել է խաղի կանոներ տղամարդկանց մեջ, և այդ կանոնները կարծրացել են, ու այդ կարծրացումը թույլ չի տալիս զարգացում: Կանանց մասնակցությունը, թեկուզ նրա համար, որ կոտրի այդ պատնեշները և խաղի կանոնների ավելի դասական մեթոդներ ներմուծի քաղաքականության, կարևոր է: Դա ցույց է տալիս նաև փորձը, ընտրությունների մասնակցության, քաղաքական կուսակցություններում կանանց ներկայացվածության, այսինքն, երբ կանայք ներկայացված են տղամարդկանց հետ, անհամերաշխությունն ի վնաս գործի արդյունքի, էապես պակասում է, քանի որ զգաստանում են կանանց ներկայությունից: Ես ընտրություններին մասնակցել եմ, երբ բիրտ օրենքներ էին գործում ՝ 1999 թվականին, ու երբ կար կին թեկնածու, դա մի քիչ մեղմում էր հարաբերությունները, մրցակցությունը: Կարծում եմ՝ պետք է ստիպված լինենք այդ քվոտաները ընդունելու, բայց քվոտաներն էլ բերում են շատ պատահական կանանց մուտքի, բայց նաև շատ պատահական տղամարդիկ են իշխանության մեջ: Դրա համար պետք է մեկ ստանդարտով մոտենալ հարցին, եթե կարող են ոչ պատրաստ տղամարդիկ գալ քաղաքականություն, կարող են նաև ոչ պատրաստ կանայք գալ: Մեր քաղաքական փորձը ցույց տվեց, որ կանայք ավելի ակտիվ են, ավելի շատ են բարձրաձայնում հասարակության պահանջները, հետաքրքրությունները, քան տղամարդիկ: Դա տեսակի հարց է։ Վերջին հաշվով, կանայք ավելի հասանելի են ընտրողին։ Շատ կարևոր է, որ քաղաքացին մուտք ունենա Ազգային ժողով, կապեր ունենա, կոմունիկացիոն կապերը ավելի հեշտ լինեն: Այդ առումով կանանց ներկայացվածությունը ես գնահատում եմ, և անպայման մեծ քանակից կստացի արդյունք, որը շատ անհրաժեշտ է:-Ձեր խոսքում նշեցիք, որ խորհրդարան անցնելու շեմը պետք է նվազեցնել, այս դեպքում հանրավոր է, որ խորհրդարանում անկայունություն ստեղծվի: Ընդհանրապես ինչպե՞ս եք վերաբերվոմ կայուն մեծամասնության գաղափարին:_Կայուն մեծամասնության գաղափարին, այն ինչ ունենք հիմա, շատ բացասական եմ վարեբերվում, որովհետև, եթե արդեն խորհրդարանում կա 70-80% ընտրողի ձայն ստացած ազգային ուժ՝ ժողովրդավարության մասին խոսելն անիմաստ է, պետք է խաչ քաշել ժողովրդավարության վրա: Այսինքն՝ շատ ավելի լավ է, որ բանակցությունների, երկխոսությունների, նաև վեճերի շնորհիվ խորհրդարանը կայանա, քան լինի այդքան համերաշխություն մեկ անձի շուրջ կամ համերաշխություն՝ ընդհանուր շահից ելնելով։ Դա ոչ մի բան չի տա: Ես շատ վատ եմ վերաբերվում և ընդհանրապես չէի ուզի, որ օրենքը թույլ տար տոկոսային առումով որևէ կուսակցության այդքան ներկայացվածություն ունենալ խորհրդարանում, որովհետև սա այլևս ժողովրդավարություն չէ, պսեվդոժողովրդավարություն է: Մինչև ԱԺ վերջին ընտրությունները, երբ քննարկվում էին այս հարցերը, ես առաջարկեցի, որ եթե իսկապես բոլորս եկել ենք մեր երազանքը իրականացնելու, լավ կլինի, որ ստեղծվի ժամանակավոր իշխանությունը, որը կլուծի սահմանադրության փոփոխության, Ընտրական օրենսգրքի փոփոխության, «Կուսակցությունների մասին» օրենքի վերաբերյալ հարցերը։ Դրա համար իշխանությունը վերցնի մեկուկես կամ երկու տարի, որից հետո բոլորը հավասար պայմաններով գնան ընտրության, դա կլինի ի շահ ժողովրդի, ի շահ երկրի և ի շահ պետականության: Իսկ հիմա մենք ուզում ենք պոչից հետ գնալ, ինչը միշտ շատ դժվար է, լավագույն ճանապարհը, երբ ամեն ինչ կատարում ես հերթականությամբ: Կառուցում ես շենքի հիմքը, պատերը, տանիքը, հետո նոր ներսի հարդարանքը: Հիմա ներսի հարդարանքից ուզում ենք դուրս գալ, և եթե դա մեզ չի հաջողվի, փակուղի է դառնալու:-Ըստ RElection նախագծի ձևաչափի մեր բոլոր զրուցակիցները հաջորդ բանախոսին հարց ուղղելու հնարավորություն ունեն: Նախորդ անգամ խոսել ենք «Հանրապետություն» կուսակցության անդամ Նորիկ Եղիազարյանի հետ: Նրա հարցը հետևյալն է.-Արդյոք, ըստ Ձեզ, Հայաստանը պետք է խորհրդարանակա՞ն պետություն լինի, թե՞ նախագահական:-Ես կողմ եմ նախագահական պետություն լինելուն, որովհետև մենք գտնվում ենք պատերազմական իրավիճակի մեջ, մեզ պետք են օպերատիվ որոշումներ, մեզ պետք է նախագահ, որը կունենա այնքան վստայության քվե, որ կկարողանա ցանկացած իրավիճակում որոշում կայացնել: Օրինակ, երբ ապրիլյան պատերազմը եղավ, չնայած մենք ունեինք նախագահական համակարգ, այդ դեպքում էլ շատ դժվար էր որոշում կայացնել, որովհետև բազմաթիվ սուբյեկտների հետ պետք է գնա քննարկում: Այսինքն՝ նախագահին բավականին լիազորություններ պետք է տալ, բայց դա պետք է լինի վստահության շատ մեծ քվեի դեպքում: Մենք կուենանք այդպիսի նախագահ, ում ժողովուրդը կտա վստահության մեծ քվե, ես դժվարանում եմ ասել, բայց սա իմ ցանկությունն է: Ցանկացած համակարգի դեպքում հնարավոր է այնպես կառավարել, որ պետական շահը, ազգային շահը լինի բարձրակետ:Անահիտ Աղոյանի հարցը՝ հաջորդ բանախոսին․-Մի օրինակ պատմեմ։ 2012 թվականին Հայաստանում տեղի ունեցավ մի միջազգային կոնֆերանս՝ կանանց քաղաքական մասնակցության վերաբերյալ, ԱՄՆ-ից մի պատվիրակ, որը մի քանի անգամ ընտրվել էր քաղաքապետ, ավագանու անդամները չէին ենթարկվել իրեն, չէին կատարել հրահանգները։ Եվ ինքը գնում է եկեղեցի՝ քահանայի մոտ, և ասում, որ այսպիսի իրավիճակ է: Այստեղ շատ կարևոր է բարոյական կոնտեքստը, քահանան այդ կնոջն ասում է՝ դուք ցինիկ եք: Այսինքն ես ուզում եմ, որ մենք գտնենք մեխանիզմներ, որ ցինիզմը քաղաքականության մեջ վերանա: Ցինիզմ է, որ հաճախ ժողովրդին առանց պատճառի դուրս է անում իշխանության դեմ։ Ցինիզմն էլ բարոյական կատեգորիա է, բայց նաև քաղաքական կատեգորիա է, և պետք է անպայման պայքարել դրա դեմ: Ինչպե՞ս պայքարել այդ ցինիզմի դեմ։Աստղիկ Քեշիշյան
17:37 - 22 նոյեմբերի, 2019
RElection [#29] Դիտորդների լիազորությունները օրենքով շատ քիչ են, դիտորդը ոչինչ չի կարողանում պահանջել. Ռուբեն Ամատունի

RElection [#29] Դիտորդների լիազորությունները օրենքով շատ քիչ են, դիտորդը ոչինչ չի կարողանում պահանջել. Ռուբեն Ամատունի

RElection նախագծի շրջանակում դիտորդական առաքելությունների և դրանց վերաբերյալ օրենսդրական բարեփոխումների թեմայով զրուցել ենք «Անկախ դիտորդ» դաշինքի դիտորդ Ռուբեն Ամատունու հետ ։ - Դուք երկար տարիներ զբաղվել եք դիտորդական առաքելությամբ։ Այդ գործունեության ընթացքում ի՞նչ խնդիրների եք բախվել որոնք, կարծում եք, չէին լինի, եթե օրենսդրական կարգավորումներն ավելի լավը լինեին:   - Կան շատ մանր մասնագիտական հարցեր հանձնաժոովների կազմակերպման, ուսուցման, ինչպես նաև նրանց գործառույթների կազմակերպման մեջ, դա անվերջանալի ցանկ է: Շատ մանր, միկրոմանր խնդիրներ են մնացել այդ ողջ համակարգի մեջ: Բայց քանի որ ես արդեն երկու տարի է մասնակցում եմ տարբեր ընտրությունների որպես դիտորդ, նկատում եմ, որ գնալով ընտրական գործընթացը կատարելագործվում է: Կատարելագործվում են նրանց ձեռնարկները, արկղերի վրայի կնիքները, տեղափոխման ձևը, ոստիկանության ուժեղացված պահակախումբը, այն, որ նրանք աշխատում են խախտումներ թույլ չտալ: Ես նկատում եմ, որ աստիճանաբար ընտրությունները դառնում են ավելի կանոնակարգված, ընթանում են ըստ օրենքի: - Դիտորդներից շատերն այն կարծիքի են, որ հանձնաժողովի ներսում կա բացասական վերաբերմունք իրենց նկատմամբ: Դուք կիսո՞ւմ եք այս կարծիքը: - Ասեմ, որ ես եղել եմ և՛ տեղամասային, և՛ տարածքային, և՛ շրջիկ դիտորդ ու շրջիկ դիտորդություն իրականացնելու ժամանակ, տասը-տասնմեկ ընտրատեղամասեր այցելելով, ականատես եմ եղել տարբեր վերաբերմունքների թե՛ իմ և թե՛ այնտեղ գտնվող դիտորդների հանդեպ: Դա արդեն կախված է միջանձնային հարաբերություններից և ոչ թե միայն հանձնաժողովից: Հանձնաժողովների ութսուն տոկոսը դիտորդից զգուշանում է, դիտորդից վախենում: Դիտորդի ներկայությունը նրանց զսպում է կատարել նույնիսկ ամենաչնչին խախտում: Օրինակ, նրանք կարող են խախտել իրենց հերթականությունը, թե նրանցից ով պետք է գրացամատյանը լրացնի, ով պետք է նստի արկղի մոտ և այլն: Նրանք շատ ժամանակ, դիտորդի ներկայությունից ելնելով, նույնիսկ դա չեն խախտում, այսինքն՝ պարտաճանաչորեն փոխում են իրենց տեղերը՝ ռոտացիոն կարգով: Ինչ վերաբերում է այդ կարծիքին, որ դիտորդների մեծ մասին վերաբերվում են որպես իրենց թշնամու կամ խանգարողի, այդպիսի բան, կարծում եմ, չկա: Դա միջանձնյա հարաբերությունների խնդիր է, որ իրար չեն հասկանում: - Արդյո՞ք կարծում եք, որ անհրաժեշտություն կա օրենքով մեծացնելու դիտորդների լիազորությունները։ Եթե այո, ինչպիսի՞ ընթացակարգով: - Իմ կարծիքով, դիտորդների լիազորությունները օրենքով շատ քիչ են այս պահի դրությամբ: Դիտորդը ոչ մի բան չի կարողանում պահանջել, մեծ դժվարությամբ կարողանում ենք միայն, ըստ օրենքի կարգի, պահանջել, որ նրանք գրանցամատյանում կատարեն գրառումներ խախտումների վերաբերյալ: Այդ առումով, պետք է ավելի խորացնել, որպեսզի դիտորդի զեկույցը կարողանան քննարկել նաև Կենտրոնական ընտրական հանձնաողովում: Այսինքն՝ դիտորդի կարծիքը և գրառումները՝ տվյալ հանձնաժողովի աշխատանքի վերաբերյալ, վերանայվեն նաև այնտեղ, այլ ոչ թե միայն կազմակերպության կամ դաշինքի շրջանակներում կամ տարեկան զեկուցի մեջ: Ընդհանրապես, դիտորդի առաքելության շրջանակներում կարելի է լիազորությունները  մի քիչ մեծացնել, որ նա կարողանա ինչ-որ կոնկրետ նշումներ ներկայացնել, ու հանձնաժողովը չկարողանա դա մերժել: -Վերջին տարիների մի շարք ընտրություններ բացահայտեցին, որ դիտորդական առաքելությունները հաճախ լուրջ չեն ընկալվում որպես հանրային վերահսկողության գործիք: Հաճախ ձևավորվում են պատվեր կատարող դիտորդական առաքելություններ, որոնք քաղաքական որևէ կողմի շահեր են սպասարկում։ Ըստ Ձեզ՝ սրա դեմ ինչպե՞ս կարելի է պայքարել։ - Անձամբ ես, երբ դիտորդություն եմ կատարում, դիտորդության ընթացքում հայտնվում են ինչ-որ նորաստեղծ, հանրությանը ոչ հայտնի, ընտրություններից մեկ կամ մի քանի ամիս առաջ ստեղծված հասարակական կազմակերպությունների կամ դաշինքների դիտորդներ: Իրենք ստեղծվում են Ձեր նշած նպատակներով: Կան ստաժավոր, հին դիտորդական կազմակերպություններ, օրինակ՝ «Իրազեկ քաղաքացիների միավորումը», «Հելսինկյանը», «Անկախ դիտորդ դաշինքը». իրենց դիտորդները հաստատ օրենքի տառին համաձայն հսկում ու հետևում են: Դիտորդի նպատակային և ոչ նպատակային լինելը երևում է նրան ներկայացնող հասարակական կազմակերպության անունից, թե երբ է այն ստեղծվել: Եթե այն ստեղծվել է ընտրություններից մեկ ամիս կամ մի քանի օր առաջ, ապա այն ստեղծվել է ընտրությունները կեղծելու, խանգարելու համար: - Շատ է խոսվում այն մասին, որ հեղափոխությունից հետո Հայաստանում տեղի ունեցած ընտրությունները միակ լեգիտիմ ընտրություններն էին: Համաձայն ե՞ք այս կարծիքի հետ: Ընտրական գործընթացներում ի՞նչ է փոխվել հեղափոխությունից հետո: - Նաև Երևանի քաղաքապետի ընտրություններն էին լեգիտիմ, ես ներկա եմ եղել այդ ընտրությանը և զարմացած էի, որովհետև ուղղորդում ընդհանրապես չկար, նախընտրական շտաբները գումար չէին կարողանում բաժանել, քանի որ եղել էին նաև օրենսդրական փոփոխություններ, և նման արարքները ենթարկվում էին քրեական պատասխանատվության: Այդ ամեն ինչի արդյունքում ես իմ կայնքի մեջ առաջին անգամ տեսա թափանցիկ, լեգիտիմ ընտրություններ: - Ընտրատեղամասերում քվեարկության ողջ գործընթացի հետ կապված ի՞նչ հիմնական խնդիրներ եք արձանագրել, որոնց դեմ պետք է պայքարել Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությամբ։ - Առաջին հերթին կահավորումը. քանի որ ընտրատեղամասերը հիմնականում լինում են դպրոցներում, մանկապարտեզներում և այլ նմանատիպ շենքերում, ըստ իրենց ցանկության, մոտավորապես ԿԸՀ-ի կողմից հաստատված ընթացակարգին մոտ, կարողանում են իրենց ուզած ձրով դասավորել այդ ամեն ինչը: Այնսինքն՝ իրենք են որոշում ընտրության ընթացքը, և այդտեղ առաջանում են մանր-մունր խնդիրներ: Շատ դեպքերում տուփերի հետևում դռներ կամ լուսամուտներ են հայտնվում, և մենք՝ դիտորդներս, ստիպում ենք, որ դրանք փակվեն և տեղափոխվեն: Կա այսպիսի մի դրույթ, որ ընտրատեղամասից հիսուն մետր շառավղով կարող են լինել մարդկային կուտակումներ, ագիտացիա, բայց դա չի կարող ընդունվել որպես խախտում: Ինչո՞ւ, ո՞վ է սահմանել, որ հիսուն մետրից այս կողմ չի կարելի հավաքվել, ո՞վ է չափում դա: Դա միշտ դառնում է կռվախնձոր: Ես տեսնում եմ, որ ինչ-որ մարդկանց խումբ է հավաքվել, ովքեր ուղղորդում են ընտրողներին, բայց, երբ ես դիմում եմ հանձնաժողովի նախագահին, ասում, որ այդ մարդիկ մոտ են ընտրատեղամասին, նա էլ դիմում է ոստիկաններին, ասում է՝ գնա ցրի՛ր, ոստիկանն ասում է՝ հիսուն մետրից այն կողմ են: Սա միշտ կռվախնձոր է, և այդտեղից են սկսվում օրինախախտումները: Խնդիր է նաև ընտրատեղամասերի կահավորումը, պայմանները, որ հաշմանդամություն և հենաշարժողական խնդիրներ ունեցող մարդիկ կարողանան գալ ընտրատեղմաս, բացակայում է: Շատ քիչ ընտրատեղամասերում են լինում ոսպնյակներ՝ վատ տեսողություն ունեցող մարդկանց համար, բացակայում են կույրերի համար նախատեսված հատուկ միջոցները ընթերցելու համար: Նմանատիպ բազմաթիվ խնդիրներ կան, որոնց մասին մենք զեկուցում ենք, սակայն առայժմ անարդյունք: Եվս մեկ խնդրի եմ ուզում անդրադառնալ. դա ընտրողների հաշվառման ցուցակն է, որը պետք է պահվի խիստ գաղտնի: Ընտրությունների ընթացքում ես բազմիցս նկատել եմ և խանգարել եմ, երբ վստահված անձինք հանձնաժողովի անդամից խնդրել են թերթել այդ ցուցակը, նկարել են, ուղարկել շտաբ, և այդտեղ ստուգվում է , թե ով է եկել, ով՝ ոչ: Օրինակ, ով է իրենցից գումար վերցրել և չի եկել ընտրության և այլն: Այդ ցուցակը պետք է գաղտնի պահվի կամ դրա մոտ աշխատելու ընթացքում պետք է մարդկանց ձեռքին հեռախոսներ չլինեն, որ նման դեպքերից խուսափենք: - Մեր նախորդ զրուցակիցը, որը նույնպես դիտորդ է, խոսեց «օգնողի ինստիտուտի» մասին, երբ ընտրողի հետ քվեատուփի մոտ է գնում նաև օտար մարդ, որը կարող է ընտրությունը կատարել իր իսկ ցանկությամբ: Ըստ Ձեզ՝ իսկապե՞ս կա նման խնդիր: - Դա այն ցավոտ խնդիրներից մեկն է, երբ պատահական մարդը հայտարարում է՝ ես կարող եմ իրեն օգնել: Լինում են դեպքեր, երբ որոշակի խնդիրներ ունեցող մարդը շատ հաճախ կարող է նույնիսկ չհասկանալ, թե ինչ կատարվեց: Լինում են տարեց մարդիկ, որոնց նույնսիկ ստիպողաբար կարող են բերել ընտրատեղամաս: Այս խնդրի լուծումը ես դեռ չեմ կարողանում գտնել. ո՞ւմ վստահենք: Կոնկրետ մա՞րդ լինի, ով պետք է օգնի բոլորին: Բայց այս պարագայում էլ ապահովագրված չենք, որ այդ մարդուն չեն կաշառի: Միգուցե այդ մարդկանց դեպքում բացառություն արվի, և հանձնաժողովի նախագահի, դիտորդների ներկայությամբ բարձրաձայն ասեն, թե ում են ուզում ընտրել, և կատարվի ընտրությունը: Իրենց պարագայում լինի այս բացառությունը: Ըստ RElection-ի ձևաչափի յուրաքանչյուր հարցազրույցի մասնակից կարող է իր հարցն ուղղել հաջորդ մասնակցին: Մեր նախորդ զրուցակից Սուսաննա Մատինյանի հարցը Ձեզ հետևյալն է. «Եթե լինիք ԿԸՀ նախագահ ի՞նչ բարեփոխումներ կանեիք»: - Առաջինը այնպես կանեի, որ ընտրատղամասերը կահավորված լինեին ոսպնյակներով, հատուկ կաղապարով՝ կույրերի համար, հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց համար լինեն թեքահարթակներ: Ոստիկանները պարտադիր լինեն մեկից ավելի ու հսկեն, որ հսկեն, որ հարյուր-երկու հարյուր մետրից այս կողմ կուտակումներ չլինեն, եթե կան, ապա պետք է ցրվեն, անհրաժշտության դեպքում ոստիկանը կարողանա զանգել մոտակա բաժին, և այնտեղից գան ավելի մեծ քանակի ոստիկաններ: Արդեն ներկայացրի օգնողի վերաբերյալ իմ առաջարկությունը, որ օգնողի կարիք ունեցող մարդիկ հնարավորություն ունենան բանավոր ընտրություն կատարելու: Կփորձեի ավելի հմուտ անձնակազմ ձեռք բերել, որ հանձնաժողովի անդամները լինեն հնարավորինս ավելի տեղյակ և ավելի լավ իմանան իրենց իրավունքները և պարտականությունները: Միշտ շատ ավելի լավ պատրաստված են լինում հանձնաժողովի քրտուղարները, իսկ նախագահները ոչնչից տեղյակ չեն լինում: Նախագաների փոխարեն ամեն ինչ անում են քարտուղարները. ինչո՞ւ պետք է այդպես լինի: Ռուբեն Ամատունու հարցը՝ հաջորդ բանախոսին. «Կուզենայի անդրադառնալ վստահված անձանց ինստիտուտին, քանի որ այդտեղ նույնպես կան խնդիրներ: Ինչպե՞ս կարելի է լուծել այս խնդիրը, որ վստահված անձիք նույնպես անցնեն հատուկ պատրաստվածություն»:
08:40 - 22 նոյեմբերի, 2019
RElection [#28] Հանձնաժողովի որոշ անդամներ և նախագահներ դիտորդին դիտարկում են ոչ թե որպես գործընկերոջ, այլ որպես պրովոկատորի. Սուսաննա Մատինյան

RElection [#28] Հանձնաժողովի որոշ անդամներ և նախագահներ դիտորդին դիտարկում են ոչ թե որպես գործընկերոջ, այլ որպես պրովոկատորի. Սուսաննա Մատինյան

RElection նախագծի շրջանակում դիտորդական առաքելությունների և դրանց վերաբերյալ օրենսդրական բարեփոխումների թեմայով զրուցել ենք «Անկախ դիտորդ» դաշինքի դիտորդ Սուսաննա Մատինյանի հետ ։ - Դուք երկար ժամանակ զբաղվել եք դիտորդական առաքելությամբ։ Այդ գործունեության ընթացքում ի՞նչ խնդիրների եք բախվել Դուք կամ ձեր գործընկերները, որոնք, կարծում եք, չէին լինի, եթե օրենսդրական կարգավորումներն ավելի լավը լինեին։   - Երևի անդրադառնանք օգնողի ինստիտուտի կայացման հարցին: Նման բառակապակցություն, իհարկե, չկա, բայց ես դա նշում եմ, քանի որ մեր ընտրական գործընթացներում ավելի շատ նկատվում է  օգնողների մեծ թիվ։ Այստեղ օգնողների քանակը որքան մեծ է, այնքան ավելի քիչ է իրացվում ընտրողի իրավունքը՝ ազատ կամքի դրսևորումը։ Քանի որ բազմիցս նկատում ենք, երբ ընտրողը գալիս է օգնողի հետ և իր փոխարեն ընտրություն իրականացնում է իր հետ եկած անձը՝ օգնողը։ Մենք մեր իրականության մեջ ավելի շատ ունենք օգնողի ինստիտուտի կայացում, քան յուրաքնաչյուր ընտրողի ընտրական իրավունքի իրացման կայացում։ Հիմնականում հենց ընտրատեղամասերում կարևորագույն խնդիրներից մեկը հենց սա է, երբ խախտվում է ընտրողի իրավունքը։ -Արդյո՞ք կարծում եք, որ անհրաժեշտություն կա օրենքով մեծացնելու դիտորդների լիազորությունները։ Եթե այո, ինչպե՞ս։ - Ես ավելի շատ կնշեմ, որ ոչ թե անհրաժեշտ է մեծացնել դիտորդների լիազորությունները, այլ համապատասխան անձանց, այսինքն՝ ընտրատեղամասում գործողություն ծավալող, գործող անձանց հարաբերությունների մեջ հստակեցում սահմանելը։ Քանի որ հանձնաժողովի որոշ անդամներ և հենց հանձնաժողովի նախագահը դիտորդին դիտարկում են ոչ որպես գործընկերոջ, այլ թշնամու, այսինքն՝ պրովոկատորի։ Դիտորդները եկել են, որպեսզի խաթարեն իրենց աշխատանքը, շեղեն իրենց բուն նպատակից։ Այնինչ պետք է դիտորդի գործառույթը չխառնել այլ գործառույթների հետ, այլ, ընդհակառակը, աջակցել, որպեսզի ամեն մեկը կատարի իր աշխատանքը պատշաճ կերպով։ Այսինքն, լիազորությունների առումով կան հստակ սահմանված դիտորդի իրավունքներ և պարտականություններ, և դիտորդը նախապես պատրաստվում է, մինչև ընտրատեղամաս հասնելը քաջ գիտակցում է իր իրավունքները և պարտականությունները: Այլ հարց է, թե հանձնաժողովի անդաները և նախագահը ինչպես են վերաբերվում դիտորդին  հենց ընտրատեղամասում։ -Այս պարագայում հանձնաժողովի կազմի փոփոխության անհրաժեշտություն տեսնո՞ւմ եք։ Եվ նաև մթնոլորտի փոփոխության համար ի՞նչ գործընթացներ են պետք։ -Շատ կարևոր կետի եմ ուզում անդրադառնալ, թե ինչպես են կուսակցությունները իրականացնում քննությունների կարգը, դրանից հետո հավատարմագրում և իրենց ցանկացած մարդուն են նշանակում որևէ ընտրատեղամասում:  Այդ քննության պրոցեսները ընթանում են մեկը մեկից վատ, արտագրելով, սխալներով և այլն։ 2017 թվականի ընտրություններին ես ակնատես եմ եղել, թե ինչպես է ընթանում այդ քննության պրոցեսը, ու շատ հանձնաժողովի անդամներ այդ քննությունը «հանձնած» անցնում են և գնում են ընտրատեղամասեր: Խնդիրն այն է, որ այդ քննություններից է կախված ամբողջ պրոցեսը, թե ինչ է տեղի ունենում ընտրատեղամասում։ Շատ լավ կլիներ, եթե լինեին դասընթացներ և հստակ վերապատրաստումներ: Երբ մենք ասում ենք դասընթացներ, խոսքը ուղղակի «պտիչայի» մասին չէ, այլ հստակ դասընթացների և հստակ գիտելիքների։ Պետք է հանձնաժողովի անդամները պատրաստված մտնեն ընտրատեղամաս, ինչպես դիտորդներն են: Շատ լավ կլիներ,որ պատրաստված լինեին նաև հանձնաժողովի անդամները, քարտուղարը և նախագահը։ Հատկանշական է, որ այս անպատրաստ լինելը կա նաև հանձնաժողովի նախագահի մոտ։ Ընտրական բուն պրոցեսի ընթացքում նկատվում է նաև, որ քարտուղարը շատ ավելի լավ գիտելիքներ ունի, իրավիճակին շատ արագ է տիրապետում, կարողանում է խախտումներն արագ վերացնել և համապատասխան գրառումներով, համապատասխան ուղորդումներով շտկել ամեն ինչ, իսկ նախագահը կարող է խուճապի մատնվել և հարցնել քարտուղարին, թե որը պետք է լինի իր հաջորդ քայլը, կլինի՞ քարտուղարը  զանգի ԿԸՀ, որպեսզի այդ հարցերը կարգավորի։ Այսինքն, մենք երբեմն նկատում ենք, որ քարտուղարները շատ ավելի պատրաստված են լինում, քան նախագահները, բայց գիտենք նաև, որ այստեղ կա ֆինանսական տարբերություն, և նախագահները հիմնականում լինում են ավելի բարձր պաշտոնով, հասարակության մեջ որևէ դեր ունեցող մարդիկ։ Քարտուղարներն էլ ուղղակի ուզում են սատարել նախագահին, որպեսզի ողջ պրոցեսը ընթանա պատշաճ կերպով, քանի որ, եթե մեկ խնդիր եղավ, ամբողջ հանձնաժողովի և նախագահի ուսերին է մնալու։ - Նշեցիք, որ հանձնաժողովի կողմից վատ վերաբերմունք է դրսևորվել: Ի՞նչ քայլերով են դրանք արտահայտվել, ինչպե՞ս եք զգացել, որ դիտորդների հանդեպ բացասական են տրամադրված։ - Երբ մտնում ես ընտրատեղամաս, առաջին գործընթացը, որն իրականացում են, աշխատանքների բաշխումն է այբենական կարգով, հստակ ժամերով, դրանից հետո վիճակահանության փուլն է։ Հաճախ, հենց վիճակահանության փուլից են սկսվում իրավախախտումները: Երբ դիտորդը խոսում է այդ մասին, որ կարգը խախտվեց, այդտեղից էլ սկսվում է ամբողջ լարվածությունը: Վերջին դեպքերից մեկը կուզեմ նշել , որ հենց նման խնդիր եղավ. ես նախագահին տեղեկացրի, որ պատշաճ կերպով չի իրականացվում, ըստ ամրագրված կետերի, սկսեց ինձ «իմ տեղը» ցույց տալ, ասաց՝ գնա՛, նստի՛ր տեղդ ու չխառնվես։ Ես նշեցի, որ դիտորդը ազատ տեղաշարժվելու իրավունք ունի և ոչ ոք չի կարող ասել, որ դա իմ տեղն է և ինձ համար առանձնացված հատված է։ Հանձնաժողովի նախագահը փորձեց ինձ վիրավորել, ասաց՝ ես այստեղ պայուսակ ունեմ, որի մեջ թանկարժեք իրեր ունեմ, եթե հանկարծ դրանց մեկը պակասեց, ինձնից չնեղանաս։ Վիրավորանքը այն էր, որ, այսինքն, ես պետք է գողություն կատարեի իր պայուսակից։ Այդպես, լարվածությունը մինչև վերջ շարունակվեց։ - Վերջին տարիների մի շարք ընտրություններ բացահայտեցին, որ դիտորդական առաքելությունները հաճախ լուրջ չեն ընկալվում որպես հանրային վերահսկողության գործիք: Հաճախ ձևավորվում են պատվեր կատարող կամ, այսպես կոչված, «կեղծ» դիտորդական առաքելություններ, որոնք քաղաքական որևէ կողմի շահեր են սպասարկում։ Ըստ Ձեզ՝ սրա դեմ ինչպե՞ս կարելի է պայքարել։ - Այո, խնդիրը շատ ակտուալ է, և մենք հեղափոխությունից հետո էլ ընտրություններում տեսնում ենք չհավատարմագրված դիտորդների, ովքեր հենց այնպես ներկա են լինում, բայց դիտորդների աջալրջությամբ խնդրի ակնառու լինելու դեպքում փորձում ենք պարզել և տեղեկացնում ենք Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովին, որ այսինչ ընտրատեղամասում կա չհավատարմագրված անձ, դրանից հետո հանձնաժողովի նախագահի հետ միասին այդ անձը դուրս է հրավիրվում ընտրատեղամասից։ Այս խնդրի շտկման հետ կապված, շատ լավ կլինի, եթե նույն կերպ աշխատեն նաև հանձնաժողովի նախագահը, քարտուղարը՝ մինչև լրացումներ կատարելը։ Այսինքն, երբ դիտորդը մտնում է ընտրատեղամաս, նախ գրանցվում է անձը հաստատող փաստաթղթով, հավատարմագրման թերթիկով: Պետք է իրենք տեղում հստակեցնեն՝ հավատարմագրվա՞ծ է այդ անձը, թե՞ ոչ, իմանան նաև հավատարմագրված կազմակերպություններին և այդպես լուծեն խնդիրը։ Ըստ RElection-ի ձևաչափի՝ հարցազրույցի մասնակիցը կարող է հարց ուղղել հաջորդ բանախոսին։ Սուսաննա Մատինյանի հարցը. «Եթե վաղը Դուք նշանակվեիք Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի նախագհ, ի՞նչ բարեփոխումներ կանեիք»։
18:55 - 20 նոյեմբերի, 2019